நீங்கள் தேடியது "அரியலூர் ரெயில் விபத்து"

அரியலூர்:

அரியலூர் மக்களுக்கு இது ஒரு கசப்பான நாள். அரியலூர் மக்கள் மட்டுமல்ல சென்னையில் இருந்து தூத்துக்குடிக்கு பயணம் செய்த ரெயில் பயணிகளுக்கு அன்று துயரமான நாள். 1956-ம் ஆண்டு இந்த நாளில் நடந்த கோர விபத்து இந்தியாவையே உலுக்கியது.

விபத்துக்கு முந்தைய நாள் இரவு 9.30 மணிக்கு சென்னை எழும்பூர் நிலையத்தில் இருந்து தூத்துக்குடிக்கு எக்ஸ்பிரஸ் ரெயில் (வண்டி எண் 603) சுமார் 800 பயணிகளுடன் புறப்பட்டது. நீராவி என்ஜின் இணைக்கப்பட்ட அந்த ரெயில் கொட்டும் மழையில் கரும்புகையை கக்கிக் கொண்டு கிளம்பியது.

அந்த ரெயிலுக்கு முன்பாக, திருவனந்தபுரம், நெல்லைக்கு செல்லும் எக்ஸ்பிரஸ் ரெயில்கள் சென்றிருந்தன. ஆனால், தூத்துக்குடி ரெயிலில் சென்ற பலருக்கு இதுதான் இறுதி யாத்திரை என்பது அப்போது தெரிந்திருக்கவில்லை. மொத்தம் 13 பெட்டிகளை கொண்ட இந்த ரெயில் சென்ற பாதை எல்லாம் இடைவிடாமல் இடி-மின்னலுடன் மழை பெய்து கொண்டே இருந்தது.

முன்பதிவு பெட்டிகளில் பயணம் செய்த பயணிகள் அயர்ந்து தூங்கினார்கள். பொதுப்பெட்டிகள், பெண்கள் பெட்டியில் பயணித்தவர்கள் தூக்கம் இன்றி கண்விழித்த நிலையில் இருந்தனர். நள்ளிரவு நேரத்தில் ரெயில் விருத்தாசலம் ரெயில் நிலையத்தை அடைந்ததும், ரெயிலின் கடைசி பெட்டி கழற்றப்பட்டது.

அது சேலம் செல்லும் இணைப்பு ரெயிலில் மாற்றப்படுவதற்காக தனியாக நிறுத்தப்பட்டது. பின்பு, 12 பெட்டிகளுடன் தூத்துக்குடி ரெயில் அங்கிருந்து புறப்பட்டது. ரெயிலை விட்டு பயணிகள் ஏறி இறங்கினாலும், மழை மட்டும் விடாமல் துரத்திக் கொண்டே இருந்தது.

அதிகாலை வேளையில், 5.30 மணிக்கு சூரியன் கண் விழிப்பதற்கு முன்பாக ரெயில் அரியலூரை தாண்டி திருச்சி நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தது. காவிரியின் கிளை ஆறான மருதையாற்றின் குறுக்கே அமைக்கப்பட்டிருந்த ரெயில்வே பாலத்தை மூழ்கடித்த நிலையில் அப்போது ஆற்றில் வெள்ளம் கரைபுரண்டு ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

இந்த அபாயகரமான பாலத்தைத்தான் ரெயில் கடந்து செல்ல வேண்டும். ஆனால், போதிய வெளிச்சம் இல்லாததால், ரெயிலை இயக்கிய என்ஜின் டிரைவர் துரைசாமி, பயர்மேன்கள் (நிலக்கரியை எரியவைப்பவர்கள்) முனுசாமி, கோதண்டன் ஆகியோரின் கண்களுக்கு வெள்ளத்தின் அபாய நிலை தெரியவில்லை.

வேகமான நீரோட்டத்தால், பாலத்தின் தூண்களும் வெகுவாக பாதிக்கப்பட்டிருந்தது. ரெயில் என்ஜின் பாலத்தை கடக்க முற்பட்டபோது, தண்டவாளம் ஆட்டம் கண்டது. ரெயில் பெட்டிகள் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக முன்னேறிச் சென்ற நிலையில், பாரம் தாங்காமல் பாலம் அப்படியே வெள்ளத்தில் மூழ்கியது.

இதனால், நிலைகுலைந்த ரெயில் பெட்டிகளும் வெள்ளத்தில் அடித்துச் செல்லப்பட்டன. என்ன நடக்கிறது என்று தெரியாமல் தூங்கிக் கொண்டிருந்த பயணிகள் அபயக் குரல் எழுப்பியும், காப்பாற்றுவதற்கு அங்கு யாரும் இல்லை. ரெயிலில் உள்ள முதல் 7 பெட்டிகளை வெள்ளம் மூழ்கடித்துவிட்டது. அதிலும், என்ஜினுக்கு அடுத்த பெட்டி பெண்கள் பெட்டியாக இருந்ததால், அதில் பயணித்த பெண்கள், குழந்தைகள்தான் நீருக்கு அடியில் சிக்கிக்கொண்டு மாண்டுபோனார்கள். இந்த கோர சம்பவத்தில் சுமார் 250 பேர் தண்ணீருக்குள் ஜீவ சமாதி அடைந்தார்கள். விடிந்தும் விடியாததுமாக சம்பவத்தை கேள்விப்பட்டு, அங்கு மீட்புக் குழுவினர் வந்தனர்.

ஆனால், 2 நாள் போராட்டத்திற்கு பிறகும் 150 சடலங்களை மட்டுமே அவர்களால் மீட்க முடிந்தது. பலரது உடல்கள் அடையாளம் தெரியாத அளவுக்கு சிதைந்து அழுகிய நிலையிலேயே மீட்கப்பட்டன. ஒருசில பெட்டிகள் மண்ணுக்குள் மண்ணாக புதைந்ததால் தண்ணீர் வடிந்த பிறகு அதே இடத்தில் தீ வைத்து கொளுத்தப்பட்டது.

வெள்ளத்தில் சிக்கியவர்கள் அம்மா, அப்பா என அலறினார்கள், கையெடுத்து கும்பிட்டார்கள் காப்பாற்றுங்கள் என கெஞ்சினார்கள்.

சுற்றுவட்டாரத்தின் கிராமத்திலிருந்து வந்த சிலர் காப்பாற்றுவது போல் நடித்து கையில் வைத்திருந்த பெட்டியை பிடுங்கி கொண்டு கையிலும் கழுத்திலும் போட்டிருந்த தங்க நகைகளை பறித்துக்கொண்டு ஆற்று வெள்ளத்தில் அப்படியே தள்ளிய வேதனையும் நடந்தேறியது.

இந்த கோர சம்பவம் ரெயில் விபத்தை விட சோக சம்பவமாக இன்றும் பேசப்பட்டு வருகின்றது. இந்தியாவையே உலுக்கிய இந்த கோர விபத்து சம்பவத்தின்போது, பிரதமராக நேரு இருந்தார்.

ரெயில்வே துறை மந்திரியாக லால்பகதூர் சாஸ்திரி இருந்தார். ரெயில் விபத்துக்கு முழுப்பொறுப்பேற்று லால்பகதூர் சாஸ்திரி தனது பதவியை ராஜினாமா செய்தார்.

தமிழகத்தை சேர்ந்த அழகேசன் ரெயில்வே துணை மந்திரியாக இருந்தார்.

இந்த விபத்து நடந்து 68 ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன. விபத்தில் இருந்து தப்பியவர்களில் ஒரு சிலர் இன்னும் உயிரோடு இருப்பதாக தகவல்கள் வெளிவந்துள்ளது.

என்றாலும், வரலாற்றில் கருப்பு எழுத்துகளால் பதிவான இந்த கோர நிகழ்வு 68 ஆண்டுகள் கடந்தாலும், நெஞ்சை கசக்கிப் பிழியத்தான் செய்கிறது.

ரெயில் பயணம் என்பது பாதுகாப்பானது. இதில் அரிதாக நடைபெறும் விபத்துகள் சில நேரங்களில் பெரிய அளவிலான சேதங்களை ஏற்படுத்தி விடுகின்றன. அதுபோன்ற ரெயில் விபத்துகளில் பெரிய அளவில் உயிர் சேதத்தை ஏற்படுத்தி நீங்காத சோகத்தை வடுவாக விட்டு சென்ற அரியலூர் ரெயில் விபத்து நினைத்தாலே கண்களை குளமாக்கிவிடும்.

இந்திய வரலாற்றிலேயே நீங்காத சோகத்தை ஏற்படுத்திய நாள்.

கடந்த 1956-ம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் 22-ந்தேதி... கனமழை பெய்து கொண்டிருந்தது. அன்று இரவு 9.30 மணிக்கு சென்னை எழும்பூர் நிலையத்தில் இருந்து தூத்துக்குடிக்கு எக்ஸ்பிரஸ் ரெயில் (வண்டி எண் 603) சுமார் 800 பயணிகளுடன் புறப்பட்டது. நீராவி என்ஜின் இணைக்கப்பட்ட அந்த ரெயில் கொட்டும் மழையில் கரும்புகையை கக்கிக் கொண்டு கிளம்பியது. அந்த ரெயிலுக்கு முன்பாக, திருவனந்தபுரம், நெல்லைக்கு செல்லும் எக்ஸ்பிரஸ் ரெயில்கள் சென்றிருந்தன.

13 பெட்டிகளை கொண்ட இந்த ரெயிலில் சொந்த ஊருக்கும், பணி நிமித்தமாக பல்வேறு பகுதிக்கும் செல்வதற்காக முன்பதிவு பெட்டிகளில் பயணம் செய்தவர்கள் அயர்ந்து தூங்கினார்கள்.

சிலர் தூக்கம் இன்றி கண்விழித்த நிலையில் இருந்தனர். பலருக்கு இதுதான் இறுதிப்பயணம் என்பது கூட அறிந்திராத நிலை.

ரெயில் சென்ற பாதை எல்லாம் இடைவிடாமல் இடி-மின்னலுடன் மழை பெய்து கொண்டே இருந்தது. நள்ளிரவு நேரத்தில் ரெயில் விருத்தாசலம் ரெயில் நிலையத்தை அடைந்ததும், ரெயிலின் கடைசி பெட்டி கழற்றப்பட்டது. அது சேலம் செல்லும் இணைப்பு ரெயிலில் மாற்றப்படுவதற்காக தனியாக நிறுத்தப்பட்டது.

பின்பு 12 பெட்டிகளுடன் அந்த ரெயில் அங்கிருந்து புறப்பட்டது. திருச்சியில் இருந்து 35 மைல் தூரத்தில் அரியலூருக்கும், கல்லகம் என்ற ரெயில் நிலையத்துக்கும் இடையே காவிரியின் கிளை ஆறான "மருதையாறு" என்ற காட்டாறு ஓடுகிறது.

23-ந்தேதி அதிகாலை 5.30 மணி.... அந்த கோர சம்பவம் நடந்த நேரம். ரெயில் அரியலூரை தாண்டி திருச்சி நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தது. கனமழையால் மருதையாற்றின் குறுக்கே அமைக்கப்பட்டிருந்த ரெயில்வே பாலத்தை மூழ்கடித்த நிலையில் அப்போது ஆற்றில் வெள்ளம் கரை புரண்டு ஓடிக்கொண்டிருந்தது.

அபாயகரமான சூழலில் இந்த பாலத்தை கடந்துதான் ரெயில் செல்ல வேண்டும் என்ற நிலை. போதிய வெளிச்சம் இல்லாததால், ரெயிலை இயக்கிய என்ஜின் டிரைவர் துரைசாமி, பயர்மேன்கள் (நிலக்கரியை எரியவைப்பவர்கள்) முனுசாமி, கோதண்டன் ஆகியோரின் கண்களுக்கு வெள்ளத்தின் அபாய நிலை தெரியவில்லை.

வெள்ளத்தால், பாலத்தின் தூண்களும் வெகுவாக பாதிக்கப்பட்டிருந்தது. இந்த சூழலில் ரெயில் என்ஜின் பாலத்தை கடக்க முயன்றது. அப்போது, எதிர்பாராதவிதமாக தண்டவாளம் ஆட்டம் கண்டது. ரெயில் பெட்டிகள் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக முன்னேறிச் சென்ற நிலையில், பாரம் தாங்காமல் பாலம் அப்படியே வெள்ளத்தில் மூழ்கியது. இதனால், நிலைகுலைந்த ரெயில் பெட்டிகளும் வெள்ளத்தில் அடித்துச் செல்லப்பட்டன.

அய்யகோ... என்ற அலறல் சத்தம்.... என்ன நடக்கிறது என்று தெரியாமல் தூங்கிக்கொண்டிருந்த பயணிகள் அபயக் குரல் எழுப்பியும், காப்பாற்றுவதற்கு அங்கு யாரும் இல்லை. அந்த அபாயக்குரல்களும் கூட தண்ணீரில் கரைந்து போயின...

ரெயிலில் உள்ள முதல் 7 பெட்டிகளை வெள்ளம் மூழ்கடித்துவிட்டது. அதிலும், என்ஜினுக்கு அடுத்த பெட்டி பெண்கள் பெட்டியாக இருந்ததால், அதில் பயணித்த பெண்கள், குழந்தைகள்தான் நீரில் அடித்து செல்லப்பட்டனர்.

கல் நெஞ்சையும் பதற வைக்கும் இந்த கோர சம்பவத்தில் சுமார் 250 பேர் தண்ணீருக்குள் மூழ்கி உயிரிழந்தனர். விடிந்தும் விடியாத நிலையில் சம்பவத்தை கேள்விப்பட்டு, அங்கு மக்கள் கூடினர். எங்கும் மரண ஓலம்... மழை நீரைவிட மக்கள் கண்ணீர் வெள்ளமானது.

தகவல் கிடைத்து மீட்புக் குழுவினர் வந்தனர். 2 நாள் கடும் போராட்டத்திற்கு பிறகும் 150 உடல்களை மட்டுமே அவர்களால் மீட்க முடிந்தது. பலரது உடல்கள் அடையாளம் தெரியாத அளவுக்கு சிதைந்து அழுகிய நிலையிலேயே மீட்கப்பட்டன. இறந்தவர்களின் உடல்கள் மீட்கப்பட்டு ஆற்றங்கரையில் குவியல் குவியலாக வைக்கப்பட்டது. அடையாளம் காணமுடியாத 60 உடல்கள் ஒரே குழியில் புதைக்கப்பட்டன.

இந்தியாவையே உலுக்கிய இந்த கோர விபத்து சம்பவத்தின்போது, பிரதமராக நேரு இருந்தார்.

ரெயில்வே துறை மந்திரியாக லால்பகதூர் சாஸ்திரி இருந்தார். இந்த ரெயில் விபத்துக்கு முழுப்பொறுப்பேற்று லால்பகதூர் சாஸ்திரி தனது பதவியை ராஜினாமா செய்தார். இந்த ரெயில் விபத்தின்போது, கடைசி பெட்டியில் இருந்த கார்டுகளான வைத்தியநாதசாமி, ஆறுமுகம் மற்றும் பின்வரிசை பெட்டிகளில் இருந்த பயணிகள் உயிர் தப்பினர்.

உயிர் தப்பியவர்கள் கண்ணீரும் கம்பலையுமாக ஜன்னல் ஜன்னலாகத் தாவி ரெயில் பெட்டியின் கடைசிப் பகுதிக்கு வந்தார்கள். ஆற்றில் வெள்ளத்தின் சீற்றம் படிப்படியாகத் தணிய சுமார் 4 மணி நேரம் ஆனது. வெள்ளம் அடங்கி ஆற்றின் இரு கரைகளுக்குள் ஒடுங்கி ஆறு பழையபடி ஓடத் தொடங்கியபோது ஆற்றங்கரைகளில் ஆங்காங்கே சொருகியிருந்த உடல்கள் ஒவ்வொன்றாக வெளியே வந்தன. நீர்மட்டத்துக்கு மேலே வருவதும் பிறகு நீரில் மூழ்குவதும், நீரில் அப்படியும் இப்படியும் அலைக்கழிக்கப்படுவதுமாக இருந்தன. மீட்கப்பட்டவர்கள் வேறு ரெயில் மூலம் புறப்பட்டனர். விபத்தில் உற்றார் உறவினரை இழந்தவர்களின் சோகக் குரல்களும் சூழ அந்த இடமே பெரும் அழுகுரலாகவே கேட்டன.

அரியலூர் விபத்து பற்றி கேள்விப்பட்டதும் அப்போதைய கவர்னர் ஸ்ரீபிரகாசா கண்ணீர் விட்டார். டெல்லியில் மத்திய ரெயில்வே உதவி மந்திரியாக தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்த ஓ.வி.அழகேசன் பதவி வகித்தார். விபத்து செய்தி கிடைத்தவுடன் ஓ.வி.அழகேசன் அரியலூர் வந்தார். ஆற்றில் ரெயில் கவிழ்ந்து கிடந்ததையும், ரத்த வெள்ளத்தில் பிணங்கள் கிடந்ததையும் பார்த்து அழகேசன் கண்ணீர் விட்டார். அங்கேயே அவர் சோர்ந்து போய் உட்கார்ந்திருந்தார். இரவு வெகு நேரம் வரையில் நின்றிருந்து பிணங்கள் மீட்கப்படுவதை பார்வையிட்டார்.

அப்போதைய மத்திய மந்திரிகள் சி.சுப்பிரமணியம், பக்தவச்சலம் ஆகியோரும் விபத்து நடந்த இடத்துக்குச் சென்று பார்த்தார்கள். பெண்கள் பயணம் செய்த ரெயில் பெட்டி மண்ணோடு மண்ணாக சகதியில் புதைந்து போனது. அதற்குள் கிடந்த பிணங்கள் அழுகி துர்நாற்றம் வீசியது. மீட்கமுடியாத துரதிர்ஷ்ட சூழலால் தண்ணீர் ஓரளவுக்கு வடிந்தபின், அந்த இடத்தில் சிதைந்த நிலையில் இருந்த உடல்களுடன் ரெயிலானது தீ வைத்து கொளுத்தப்பட்டது. இந்த கோர விபத்து நடந்து 67 ஆண்டுகள் கடந்துள்ளன. அதில் இருந்து தப்பியவர்களில் ஒரு சிலர் இன்னும் அந்த சோக வடுவை சுமந்துகொண்டு வாழ்கின்றனர். நெஞ்சை கசக்கிப் பிழியும் இந்த நிகழ்வு வரலாற்றில் கருப்பு எழுத்துகளால் பதிவாகி விட்டது. இன்றளவும் அந்த நிகழ்வை மனதிலிருந்து நீக்கமுடியாமல், வருடா வருடம் கண்ணீர் சிந்தி அதனை நினைவுகூர்ந்து மக்கள் அஞ்சலி செலுத்தி வருகின்றனர்.

விபத்துகள் என்பது புதிதல்ல, பல நூற்றாண்டுகளாக வெவ்வேறு ரூபங்களில் அவை ஏற்பட்டுக் கொண்டுதான் இருக்கின்றன. ஆனால் அவற்றில் சில, பல மனித உயிர்களை காவு கொண்டு, மக்கள் மனதில் என்றென்றும் அழியாத சுவடாக மாறிவிடுகிறது. உதாரணமாக கும்பகோணம் பள்ளி தீ விபத்து போன்றவற்றை கூறலாம். சமீபத்தில் குஜராத் மாநிலம் மோர்பி நகரில் மச்சு ஆற்றின் குறுக்கே இருந்த 100 ஆண்டுகளுக்கு மேல் பழமையான தொங்கு பாலம் கடந்த 30-ந் தேதி அறுந்து விழுந்தது. இந்த விபத்தில் குழந்தைகள், பெண்கள் உள்பட 140-க்கும் மேற்பட்டோர் உயிரிழந்தனர். சமீப காலத்தில் நாட்டில் நடந்த மோசமான விபத்தாக இதை கூறலாம்.

ஆனால் கடந்த 66 ஆண்டுகளுக்கு முன்பும் இதேபோன்ற சம்பவம் நடந்துள்ளது. அதாவது அரியலூரில் மிகப்பெரிய ரெயில் விபத்து நடந்த நாள் இன்று. அப்போது ரெயில் பெட்டிகளில் தூங்கிக்கொண்டிருந்த பலர் ஜலசமாதி அடைந்தது பெரும் சோகமாகும். அந்த சம்பவம் பற்றிய விவரம் வருமாறு:-

கடந்த 1956-ம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் 23-ந் தேதி சென்னையில் இருந்து இரவு 9 மணிக்கு தூத்துக்குடி நோக்கி 12 பெட்டிகளுடன் ஒரு ரெயில் புறப்பட்டது. வடகிழக்கு பருவமழை காலம் என்பதால் அப்போதைய ஒருங்கிணைந்த திருச்சி மாவட்டத்தில் மிக கனமழை பெய்துள்ளது.

இதனால் அரியலூர்-சில்லக்குடி ரெயில் நிலையங்களுக்கு இடையே உள்ள மருதையாற்றில் அபாய அளவைத்தாண்டி தண்டவாளங்களை தொட்டபடி மழைநீர் சென்றது. அந்த வழியாக வந்த ரெயில் பாதை பாதுகாப்பு ஊழியர் (கேங்மேன்) இருளில் தண்ணீரின் அளவு தெரியாமல் பாலத்தின் மேலே நடந்து சென்றுள்ளார். அதனால் அவர் எந்தவிதமான எச்சரிக்கையையும் அரியலூர் ரெயில் நிலையத்திற்கு தெரிவிக்கவில்லை.

இந்நிலையில் அரியலூர் ரெயில் நிலையத்தை தாண்டிய தூத்துக்குடி ரெயில் மருதையாற்று பாலத்தின் மீது சென்றபோது ரெயிலின் பாரம் தாங்காமல் அனைத்து பெட்டிகளும் ஆற்றில் கவிழ்ந்தன. இதற்கான காரணம், ரெயில் வந்த சமயத்தில் தண்டவாளங்கள் மட்டுமே அந்தரத்தில் தொங்கியிருக்கின்றன என்பது பின்பே தெரியவந்தது.

அதிகாலையில் பயணிகள் தூங்கிக்கொண்டிருந்தபோது விபத்து ஏற்பட்டதால் பலர் தூக்கத்திலேயே இறந்து போயினர். மழைநீர் வேகமாக சென்றதால் பலர் உடைந்த பெட்டிகளுடன் பல மைல் தூரத்திற்கு இழுத்துச் செல்லப்பட்டனர். ரெயில் விபத்து நடந்த தகவல் சூரிய உதயத்திற்குப் பிறகே தெரியவந்தது.

அதிகாலையில் படுகாயமடைந்தவர்களின் அபயகுரலும், முனகல் சத்தங்களும், மரண ஓலமும் கேட்டுள்ளது. மேலும் பயங்கர சத்தம் கேட்டு அக்கம், பக்கத்தில் உள்ள பகுதிகளை சேர்ந்தவர்கள் அதிர்ச்சியடைந்துள்ளனர். இதைத்தொடர்ந்து அருகில் உள்ள ராமலிங்கபுரம், ரசுலாபுரம், சில்லக்குடி, மேத்தால், அரியலூர் ஆகிய பகுதிகளை சேர்ந்த பொதுமக்கள் விபத்து நடந்த இடத்திற்கு சென்று உயிருக்கு போராடிய சிலரை மீட்டனர்.

மேலும் இதுபற்றி தகவல் அறிந்த ரெயில்வே பாதுகாப்பு படையினர் மற்றும் அவசர கால மீட்பு படையினர் விரைந்து வந்து ரெயில் பெட்டிகளில் இடிபாடுகளில் சிக்கிய ஒரு சிலரை மீட்டதோடு, இறந்தவர்களின் உடல்களை பிரேத பரிசோதனைக்காக அனுப்பி வைத்தனர்.

இந்த விபத்து நடந்த இடத்தை நேரில் பார்த்து, பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு உதவி செய்த சிலர் கூறியதாவது:-

சம்பவத்தன்று மிக கனமழை பெய்தது. அப்போதெல்லாம் கிராமங்களில் மின்விளக்குகள், சாலைகள் கிடையாது. அன்று அதிகாலை பயங்கர சத்தம் கேட்டது. எங்கள் பகுதியை சேர்ந்த சிலர் கையில் தீப்பந்தம் ஏந்திச்சென்று யார் வீட்டு சுவரேனும் இடிந்துள்ளதா? என்று வீதிகள்தோறும் சென்று பார்த்தோம். அப்படி இல்லாத நிலையில் எல்லோரும் படுத்துவிட்டோம். சூரிய உதயத்திற்கு பிறகு எழுந்து பார்த்தபோது எங்கள் நிலத்திலேயே ரெயில் பெட்டிகள் கவிழ்ந்து கிடந்தன. பலர் இறந்து கிடந்தனர். அழுகுரலும், காப்பாற்றுங்கள் என்ற சத்தமும் கேட்டன.

எங்கள் கிராமத்தில் இருந்தவர்கள் அனைவரும் அந்த இடத்திற்கு விரைந்து சென்று எங்களால் முடிந்த உதவிகளை செய்து, ஒரு சிலரை காப்பாற்றினோம். ஒரு சிலரின் உடல்கள் ஆற்றில் அடித்துச் செல்லப்பட்டு இருந்தது. பார்ப்பதற்கே மிகவும் சோகமாக இருந்தது. இந்த சம்பவத்தில் சுமார் 200 பேருக்கு மேல் இறந்துவிட்டனர்.

இவ்வாறு அவர்கள் கூறினர்.

இந்த விபத்து நடந்து 66 ஆண்டுகள் ஆகியும் இந்த சம்பவம் அழியாத சுவடாக உள்ளது. இதேபோல் 1987-ம் ஆண்டு இதே இடத்தில் தீவிரவாதிகள் வெடிகுண்டு வைத்து மலைக்கோட்டை விரைவு ரெயிலை தகர்த்ததில் 60 பேர் இறந்தார்கள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.