காமராஜரைப் போற்றிய கண்ணதாசன் பாடல்கள்

ஈன்றெடுத்த பெற்றோர்களுக்கு அடுத்த படியாக, படைத்த கடவுளுக்கு அடுத்த படியாக, கண்ணதாசன் போற்றி வணங்கியது காமராஜரைத்தான்.

முரட்டு பக்தி என்று செல்லுவார்களே. அது காமராஜர் மேல் கண்ணதாசன் வைத்திருந்த பாசம்தான் அது. தன்னலமற்ற சேவையினாலும், தன்னை வருத்திக் கொண்டு செய்தி தியாகத்தினாலும், வாழ்க்கையில் கடைப் பிடித்த நேர்மையினாலும், ஆட்சிப் பணியில் அமர்ந்திருந்த போது ஆற்றிய சாதனைகளாலும், இயல்பு நிறைந்த எளிமையினாலும் ஒப்பாரும் மிக்காரும் இல்லாத ஒரு மாபெரும் தலைவராக திகழ்ந்தவர் தான் காமராஜர்.

எனவே தான் கண்ணதாசன், தனது சிம்மாசனத்தில் எவருக்கும் அளிக்காத இடத்தைக் கொடுத்து அவரை அமர்த்திக் கொண்டார். தமிழகத்தில் உள்ள அனைத்து தலைவர்களையும் அறிந்தவர் தான் கண்ணதாசன். ஒவ்வொரு வகையிலே ஒவ்வொரு தலைவரும் சிறப்பானவர்கள். ஆனால் எல்லா வகையிலும் சிறப்பானவர் காமராஜரே என்பது கண்ணதாசனுடைய கருத்து. அதனால் தான் உளப்பூர்வமாக தான் நேசித்த அந்த மாபெரும் தலைவரைக் கொண்டாடி மகிழ்ந்தார்.

'குணத்திலே குழந்தை, கோபத்திலே தந்தை

அணைப்பதிலே அன்னை.

அன்புக்கோர் தெய்வம்'

ஆகவே அவரை வழிபாடுவது, ஆயிரம் தெய்வங்களை வழிபடுவதற்குச் சமமாகும் என்று காமராஜரைப் பற்றி எழுதுகிறார் கண்ணதாசன். நினைத்த மாத்திரத்திலே, எழுதுகோல் எடுத்து எதையும் எழுதிவிடுகிற ஆற்றல் நிறைந்தவர் கண்ணதாசன் என்பது எல்லோரும் அறிந்ததே.

அப்படிப்பட்ட திறமைக்கும், புலமைக்கும் சொந்தக்காரரான கண்ணதாசன் தான் ஏற்றுக் கொண்ட மாபெரும் தலைவரான காமராஜருக்கு... எந்தத் தலைவருக்கும் இப்படி எழுதியதில்லை என்று சொல்லும் அளவுக்கு, நூற்றுக்கணக்கான கவிதைகளை எழுதிக் குவித்திருக்கிறார்...

அவற்றில் தாலாட்டாக எழுதிய ஒரு கவிதையைத் தான் நாம் இப்போது பார்க்கப் போகிறோம். தாலாட்டு என்றால் சாதாரணத் தாலாட்டில்லை. தமிழகத்தின் மூலை முடுக்கெல்லாம் ஒலித்த தாலாட்டு இது. மேடைகளில் இந்த தாலாட்டினைப் பாடகர்கள் பாடும் பொழுது காமராஜரை நினைத்து பலர் அழுது கண்ணீர் சிந்துவதை நான் நேரிலேயே பார்த்து உருகியிருக்கின்றேன்.

தங்கமணி மாளிகையில்

தனிவயிரப் பந்தலிட்டு

மங்கையர்கள் சுற்றி வந்து

மங்கலமாய்க் கோலமிட்டு

திருநாள் அலங்காரச்

சிலைபோல் அலங்கரித்து

வாழ்த்தொலிக்கப் பெற்றெடுக்கும்

மகனாக வந்ததில்லை....

வண்ணமலர்த் தொட்டிலிலே

வடிவம் அசைந்ததில்லை.

மாமதுரை நாட்டில்

மறவர் படைநடுவில்

தேமதுரத் தமிழ்பாடும்

திருநாடார்தம் குலத்தில்

வாழையடி வாழையென

வந்த தமிழ் பெருமரபில்

ஏழைமகன் ஏழையென

இன்னமுதே நீ பிறந்தாய்...

நிமிர்ந்தால் தலை இடிக்கும்

நிற்பதற்கே இடமிருக்கும்.

அமைவான ஓர் குடிலில் ஐயா நீ வந்து தித்தாய்... என்று பெருந்தலைவர் பிறந்த சூழலையும், அமைந்த சூழலையும்? வளர்ந்த சூழலையும் அழகாக படம் பிடித்து காட்டுகிறார் கண்ணதாசன்.

பெரும்பாலும் மாபெரும் தலைவர்களின் பிறப்பும், வளர்ப்பும் இப்படித்தான் ஏழ்மை நிலையில் இருந்திருக்கிறது.

அன்னை சிவகாமியும், தந்தையார் குமார சாமியும் வாயார ராஜா என்று அழைத்து மகிழ்ந்தார்களே தவிர வேறு எந்த செல்வமும் அவர்கள் வீட்டிலே இல்லை. நடுத்தர மக்கள் வீட்டிலே இருக்கும் தொட்டில் கூட இல்லை. தூளியிலேதான் (சேலை துணியிலே) தொட்டில் கட்டி காமராஜரை தூங்க வைத்தார்கள்.

தொன்று தொட்டு வந்த தமிழ்மரபில் ஏழைக்கும் ஏழையாக பிறந்தாயே தலைவா... நிமிர்ந்தால் தலையிடிக்கும் நிற்பதற்கே இடமிருக்கும் என்று சொல்லும் அளவுக்கு அப்படி ஒரு எளிமையான சூழல்தானே நீ பிறந்த இந்த இல்லம் ஐயா, என்று உருகி உருகி பாடுகிறார் கண்ணதாசன்.

செல்வந்தர் வீட்டு பிள்ளை என்றால் தூக்கி கொஞ்சி குலவுவதற்கு ஆயிரம் பேர் வருவார்கள். ஆனால் நீ ஏழைக்கும், ஏழை வீட்டு குழந்தை தானே ஐயா... பிறந்து விட்ட ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் வளர்ந்த பருவத்தில் துணை ஒன்று அமையுமே. அதையும் மறந்து விட்டாயே ஐயா... தமிழகத்தை அரசாளுகிற பொறுப்பு உனக்கு வந்த போதும் தூய மணி மாளிகைகள் இருக்கட்டும்... ஒரு தோட்டம் கூட உணக்கில்லையே ஐயா. அது மட்டுமா ஆண்டிகையில் ஓடிருக்கும். அது கூட உணக்கில்லையே என்று கண்ணீரில் நனைந்து உருகி கரைகிறார் கண்ணதாசன்.

"தங்கமே... தென்பொதிகை சாரலே...

தண்ணிலவே

சிங்கமே என்றழைத்து சீராட்டும் தாய் தவிர

சொந்தமென்று ஏதுமில்லை. துணையாருக்கு

மங்கையில்லை

ஆண்டி கையில் ஓடிருக்கும் அதுவும்

உணக்கில்லையே என்ற அந்த பாட்டை படிக்கும் போது தான் அழுதது மட்டுமல்ல... இந்த தமிழகத்தையே அழ வைத்து விட்டார் கண்ணதாசன்.

ஒருமனம் ஒன்றே எண்ணம்

ஊருக்கே வாழ்ந்த வாழ்வு

திருமணம் அறியா தாகச்

சென்றதோர் அறுபது ஆண்டு

பருவமும் காதல் இன்பப்

பாசமும் மறந்து நிற்கும்

ஒருவனை பெற்ற தாலே

உயர்ந்ததே தமிழர் நாடு...

தங்கமே... தென் பொதிகை சாரலே

தண்ணிலேவே சிங்கமே என்று அந்த கவிதையை நிறைவு செய்கிறார் கண்ணதாசன்.

காமராஜருக்கு அறுபதாண்டு நிறைந்த போது... சென்னை நகரமே குலுங்கும் அளவுக்கு எங்கு பார்த்தாலும் தோரணம் கட்டி பதாகைகள் வைத்து மாபெரும் திருவிழாவாக அதை நடத்தி காட்டியவர் கண்ணதாசன். அதனால் தான் மேற்காணும் இந்த கவிதையிலே சென்றதோர் அறுபதாண்டு என்று குறிப்பிடுகிறார் கவிஞர்.

குடும்ப சூழ்நிலை காரணமாக 6-ம் வகுப்புக்கு மேல் காமராஜரால் படிக்க இயலவில்லை. குடும்பத்தை காப்பாற்ற வேலைக்கு போக வேண்டிய சூழல் ஏற்பட்டு விட்டது. அப்படிப்பட்ட ஒரு மனிதன் பின்னாளில் உலகமே போற்றுகிற மாமனிதராக பெருந்தலைவராக உருவான வரலாற்றினை

படித்தவனல்லன்... பல்கலைக்கல்வி

முடித்தவனல்லன், நால்வகை வேதம்

குடித்தவனல்லன், கொள்கை நிலத்தில்

வெடித்து வந்தவன்,

வெள்ளை நெஞ்சினன்...

என்று நான்கு வரிக் கவிதையில் நச்சென்று, நறுக்காக உரைக்கிறார் கண்ணதாசன். கல்வியை அவர் நாடா விட்டாலும் அவரை கல்வி தேவதையே நாடி வந்தாள். அதனால் தான் மெத்த படித்த மேதைக்கெல்லாம் தோன்றாத திட்டங்களை செயல்படுத்தி தமிழக மக்களை தமிழகத்தை மேன்மைப் படுத்திய கொள்கைக் குன்றாகவும், கபடு, சூது அறியாத வெள்ளை மனத்து வேந்தன் என்று காமராஜரை வர்ணிக்கிறார் கண்ணதாசன்.

தேசத்திற்கு உழைக்க வேண்டுமென்று முடிவெடுத்து விட்டால், உறவு, பாசம், நட்பு, குடும்பம் அனைத்தையும் தூக்கி தூரப்போட வேண்டி யதுதான். ஆன்மிகத்தில் அதிகமான ஈடுபாடு கொண்டவர்களுக்குத்தான் இந்த துறவு மனப்பான்மை தோன்றும். ஆனால் முழுக்க முழுக்க அரசியலில் இருந்து கொண்டு, கையிலே அதிகார மிருந்தும் அந்த மாய மலைக் குள் சிக்காத மாமனிதன்தான் காமராஜர் என்பதை இதைவிடச் சிறப்பாக எவரால் எடுத்துரைக்க முடியும்..?

"சான்றோர் குலத்துச்

சரித்திரப் பிள்ளையவன்

முழந்துண்டு சட்டைக்கும்

முதலில்லாத் தொழிலாளி

பழனிமலை ஆண்டிக்குப்

பக்கத்தில் குடியிருப்போன்...

பொன்னில்லான்...

பொருளில்லான்

புகழின்றி வசையில்லான்

இல்லாளும் இல்லான்,

இல்லையெனும் ஏக்கமிலான்

அரசியலை காதலுக்கே

அர்ப்பணித்தார் மத்தியிலே

காதலையே அரசியலுக்கு

கரைத்துவிட்ட கங்கையவன்"

என்று காமராஜரின் குண நலன்களை, ஒரு திரைப்படம் போல நம் கண் முன்னே நிறுத்துகிறார் கண்ணதாசன். இதைப் போலவே இன்னொரு கவிதையிலும் ஏற்றமுறப் பாடுகிறார்.

"எல்லார்க்கும் எல்லாமும் இட்டார் ஒருதலைவர்

சங்கூதும் பூசாரி... சட்டசபை நுழைய வைத்தார்

சலவைத் தொழிலாளி சமதர்மம் கோர வைத்தார்

தாழ்ந்தோரும் மந்திரியாய் தலைநிமிர்ந்து வாழ வைத்தார்

தன் வரைக்கும் ஏதுமிலா சன்யாசி அத்தலைவர்...

இன்றிந்த பாரதத்தை ஏற்றிப் பிடித்திருக்கும்

தன்னிகரில்லாத் தலைவன் தமிழ் காமராஜராவார்.

இந்தக் கவிதையில் தாழந்தோரும் மந்திரியாய் தலைநிமிர்ந்து வாழ வைத்தார் என்று தாழ்த்தப்பட்ட இனத்தை சார்ந்திட்ட

"கக்கன்ஜிக்கு" மிக உயர்ந்த காவல்துறை இலாகாவைக் கொடுத்து அவரை உயரத் தூக்கிப்பிடித்ததையும், பிறகு மீனாட்சி அம்மன் கோவிலில் ஒரு மனிதனை தாழ்த்தப்பட்டவன் எனச் சொல்லி உள்ளே விட மறுத்ததோ... அதே "பரமேஸ்வரன்" என்ற தொண்டனுக்கு "இந்து அறநிலையத்துறை அமைச்சர்" பதவி கொடுத்து, அதே மதுரை மீனாட்சி அம்மன் கோவில் நிர்வாகம் பூரண கும்ப மரியாதையோடு வரவேற்கச் செய்த காமராஜரின் அற்புதத்தை, சாதுர்யத்தைத்தான் இப்படி ஒற்றை வரியில் உரைத்து நம்மை வியக்க வைக்கிறார் கண்ணதாசன்.

இந்தியத் தலைவர்கள் வரிசையில், சிறப்பு மிக்கவர்களாக எத்தனையோ தலைவர்கள் இருக்கிறார்கள். அத்தனை தலைவர்களிலும் காந்திஜியை முதல் இடத்திலும், நேதாஜியை இரண்டாவது இடத்திலும், காமராஜரை மூன்றாவது இடத்திலும் வைத்துக் கொண்டாடுகிறார் கண்ணதாசன்.

"காந்திஜி நிழலில்

கணிந்தகனி ஜவகர்லால்...

ஜவகர்லால் தன்னிழலில்

தழைத்த மரம் காமராஜர்" -என்று ஓவ்வொரு கணப் பொழுதிலும் காமராசரின் சிந்தனைதான் கண்ணதாசனுக்கு...

தூய வெண்ணிறத்தில் ஆடை

துல்லிய மனத்தின் வாடை...

ஆய வேஷங்கள் செய்து

அற்புதம் படைத்த கைகள்...

மாயிருள் ஞாலமெங்கும்

மகிழ்வொளி பரப்பும் கண்கள்...

நாயனாம் காமராஜர்

நலம் சொலச் சொல்லே இல்லை

என்று பெருந்தலைவரின் புகழினைப் பாட இனி தமிழ்மொழியில் சொற்களே இல்லை எனச் சொல்லு மாறு ஒவ்வொரு வரிக்குள்ளும் ஓராயிரம் அர்த்தங்களை உள்ளடக்கி வைத்து தான் புளகாங்கிதம் அடைந்து நம்மையும் பூரிக்க வைக்கிறார் கண்ணதாசன்.

அடுத்த வாரம் சந்திப்போம்