சர்வமும் சக்தி மயம்- பேரறிவாய் விளங்கும் அம்பாள்

சும்ப நிசும்பர்கள் என்று இரண்டு அரக்கர்கள். சூரியன், சந்திரன், குபேரன், யமன், வருணன் ஆகியோரின் வல்லமைகளையெல்லாம் எடுத்துக் கொண்டுவிட்டனர். உலகங்களெல்லாம் தவித்துக் கொண்டிருந்தன. வாயுவின் வல்லமையையும் அக்னியின் சக்தியையும் அடுத்ததாகக் கவர்ந்துவிட்டனர். அரக்க சகோதரர்களால் சொல்லொணா இன்னல்களுக்கு உள்ளான தேவர்கள், தேவியை எண்ணிப் பார்த்தனர். துன்பம் வரும்போது தன்னை நினைக்கும்படி, அம்பிகை கூறியிருந்தது, அவர்களின் நினைவுக்கு வந்தது.

அம்பிகை காப்பாற்றுவாள் என்னும் நம்பிக்கையோடு துதிக்கத் தொடங்கினர்.

நமோ ஜகத்பிரதிஷ்டாயை தேவ்யை க்ருத்யை நமோ நம:

இதைத் தொடர்ந்து இன்னமும் பலவிதமாகப் பிரார்த்தித்தனர்.

யா தேவி சர்வபூதேஷு புத்தி ரூபேண சம்ஸ்திதா

யா தேவி சர்வபூதேஷு சாந்தி ரூபேண சம்ஸ்திதா

யா தேவி சர்வபூதேஷு ச்ரத்தா ரூபேண சம்ஸ்திதா

யா தேவி சர்வ பூதேஷு காந்தி ரூபேண சம்ஸ்திதா

அனைத்து உயிர்களிலும் அறிவாக, அமைதியாக, நம்பிக்கையாக, ஒளியாக மிளிர்பவளே! உனக்கு வணக்கம், வணக்கம், வணக்கம், நமோ நம: என்றே வழிபட்டார்கள்.

இமய மலைச் சாரலில், கங்கைக் கரையில் நின்று தவம் செய்து இவ்வாறு துதித்துக்கொண்டிருக்க, அதே கங்கைக் கரையில் நீராடுவதற்காக வருகிற பெண் போல, அம்பிகை அங்கே ஆவிர்பவித்தாள்.

'யாரை நீங்கள் இப்படியெல்லாம் துதிக்கிறீர்கள்?' என்று சிரித்துக் கொண்டே கேட்டாள். புருவத்தை லேசாகத் தூக்கி இவ்வாறு வினவும்போதே, அம்பாளின் வடிவத்திலிருந்து இன்னொரு பெண் வடிவம், பேரொளி மிக்கதாய் வெளிவந்தது.

இந்தப் பேரொளிப் பிரகாசமான பெண், ஜகஜ்வால்யமாக நின்றாள். கண்களை இங்கேயும் அங்கேயும் அசைத்துக் கொண்டே விடையும் சொன்னாள்:

ஸ்தோத்ரம் மமைதத் க்ரியதே சும்பதைத்ய நிராக்ருதே:

தேவை: சமேதை: சமரே நிசும்பேன பராஜிதை:

'சும்பனால் அலைக்கழிக்கப்பட்டு, நிசும்பனால் வெல்லப்பட்டவர்கள், என்னைத் துதித்தார்கள்' – இவ்வாறு விடை சொன்ன பேரொளிப் பேரழகியின் திருநாமம் மகாசரஸ்வதி என்பதாகும் (கல்வி தேவதை சரஸ்வதி என்று இவளைச் சுருக்கி விடக்கூடாது; இவள் அனைத்துப் பிரபஞ்சத்தின் பேரறிவு தேவதை ஆவாள்).

பஞ்சபூதங்களால் ஆன வடிவத்தில் இருந்து பேரொளிப் பேரறிவு வெளிப்பட்டது. பேரொளிப் பேரறிவுக்கே மகாசரஸ்வதி என்று பெயர். இவளுக்குக் கவுசிகி என்றும் திருநாமம் உண்டு.

கவுசிகியானவள் வெளிப்போந்தவுடன், மீதமிருந்த வடிவம் கருநிறமாக மாறியது. காளிகா என்னும் பெயரோடு இந்தக் கருமை வடிவம் இமயமலையில் தங்கலானாள்.

சும்பநிசும்பரின் பணியாட்களான சண்டனும் முண்டனும், ஓடோடி சென்று, பேரழகி ஒருத்தி நடமாடிக்கொண்டிருப்பதைத் தங்களின் எஜமானர்களிடம் தெரிவித்தனர்.

'மகா எஜமானரே! சும்ப மகாராஜாவே! மூவுலகின் மிகச் சிறந்த பொருட்கள் யாவையும் உங்களால் வெல்லப்பட்டன. நவரத்தினங்கள், தங்கம், வெள்ளி, யானைகள், குதிரைகள் எல்லாம் தங்களிடம்! இந்திரனிடமிருந்து ஐராவத யானையையும், உச்சைசிரவஸ் குதிரையையும், பாரிஜாத மரத்தையும் கொண்டு வந்துவிட்டோம். பிரம்மாவின் விண்விமானமும் வந்துவிட்டது. அன்னப் பறவைகளால் இழுக்கப்படும் இந்த விமானம், இப்போது தங்களின் அரண்மனை முகப்பில் நிற்கிறது. குபேரனின் மகாபத்ம நிதியும் தங்களுடையதே!வருணனின் கிஞ்சல்கினி மாலையும் தங்கம் பொழியும் குடையும் உங்களின் சபைக்குள் வந்துவிட்டன. யமனின் உத்கிராந்திதை என்னும் வேலும் தங்கள் கையில். இன்னும் இப்படிப் பலப்பலப் பொருட்கள், தங்கள் தம்பியிடம். இப்போது இந்தப் பேரழகியும் தங்களை அடைந்துவிட்டால், எத்தனைப் பெருமிதம்' என்று ஏற்றிவிட்டார்கள்.

இதைக் கேட்டு, சுக்ரீவன் என்பவனைத் தனக்கான தூதுவனாக அம்பிகையிடம் சும்பன் அனுப்பினான். அம்பாள், அவனிடம், தன்னைப் போரில் வெல்பவனை, தன்னுடைய அகங்காரத்தைப் பணியச் செய்பவனை, தனக்கு வல்லைமையில் நிகரானவனை மட்டுமே மணக்கும் சங்கல்பம் செய்திருப்பதாகக் கூறித் திருப்பி அனுப்பினாள். சும்பன் சண்டைக்கு வந்தான். அழிந்தான்.

இந்தக் கதையின் உள்பொருள் என்ன? பக்தர்களைக் காப்பாற்ற அம்பாள் எப்போதும் வருவாள். இதுவொரு சிறுதுளி மட்டுமே!

நடந்த நிகழ்வுகளை மீண்டும் காணலாம்.

அம்பிகையைத் துதித்தார்கள்.

நமஸ்தஸ்யை, நமஸ்தஸ்யை, நமஸ்தஸ்யை, நமோ நம: - ஒவ்வொரு முறையும் இதுதான் துதி. 'நமஸ்தஸ்யை' என்பதற்கு 'வணக்கம்', 'நமஸ்காரம்' என்பதாகப் பொருள் கொள்ளலாம். அதாவது, பணிவுடனான வந்தனம். ஏன் இத்தனை முறை?

முதல் 'நமஸ்தஸ்யை' – வணக்கம் – இதற்குக் காயிக நமஸ்காரம் என்று பெயர். அதாவது, நம்முடைய காயத்தால், உடலால் செய்வது. உடலைத் தூய்மைப்படுத்தி, உடலால் எந்தக் களங்கமும் இல்லாமல் நமஸ்காரம் செய்தல். உலகப் பிறப்பில், ஆன்மாவின் இருப்பிடம் உடல்தானே! எனவே, புறவடிவத்தின் அடையாளமாக இருக்கும் உடல்.

இரண்டாவது 'நமஸ்தஸ்யை' – வணக்கம் – இது மானசிக நமஸ்காரம். மனத்தைத் தூய்மைப்படுத்திச் செய்வது. மனத்தைக் கட்டுப்படுத்தி, மனத்தை அலைக்கழிக்கும் இந்திரியங்களைக் (புலன்களைக்) கட்டுப்படுத்திச் செய்தல். உள்ளுக்குள்ளே எங்கேயோ இருந்துகொண்டு, இல்லாத ஆட்டமெல்லாம் ஆடுவது மனம்தானே!

மூன்றாவது 'நமஸ்தஸ்யை' – வணக்கம் – இது காரண நமஸ்காரம். அம்பாளின் காரண சரீரத்திற்குச் செய்வது. பிரபஞ்சத்தின் ஆதாரமாகவும், பிரபஞ்சத்தின் ஸ்தூல மற்றும் சூக்கும வடிவங்களையும் பொருட்களையும் தோற்றுவிப்பது அம்பாளின் காரண சரீரமே ஆகும். எனவே, எல்லாவற்றுக்கும் ஆதாரமான அம்பிகையின் காரண வடிவிற்கான வணக்கம்.

நான்காவதான 'நமோ நம:' என்பது, ஸ்தூல, சூக்கும, காரண நிலைகளைத் தாண்டியிருக்கும் அம்பிகையின் பேரறிவு வடிவம்.

இந்தப் பேரறிவு வடிவம் என்பது அம்பாளின் தனி வடிவம் இல்லை; உயிர்கள் அனைத்துக்குள்ளும் இருக்கிற சித் அறிவும் இதுதான். இதையே, சித்தம், ஸ்படிகம் என்றெல்லாம் கூறுவார்கள்.

விரற்கடை அகலம் மட்டுமே இந்த சித் என்பது உயிர்களுக்குள் இருக்கிறது. சித் என்னும் இந்தப் பேரறிவு விழித்துக் கொண்டுவிட்டால், அல்லது மறைக்கப்படாமல் தூயதாகக் காக்கப்பட்டால், சித் என்பதும் அம்பாளும் ஒன்றென்பதை உணரலாம்.

நான்கு வணக்கங்களுக்கு இன்னொரு விளக்கமும் சொல்லலாம். முதலாவது, சாலோக்ய வணக்கம். அம்பாளின் உலகிற்கு, அதாவது அம்பாளின் அருகில் நம்மை அழைத்துச் செல்வது. வணக்கம் வாயால் சொன்னால் மட்டும் அழைத்துச் செல்லாது. ஈடுபாட்டோடு சொல்லும்போது, எங்கிருந்தாலும் மனதார அம்பாளின் லோகத்தில் இருப்போமில்லையா, அதுவே சாலோக்ய வணக்கம்.

முதல் வணக்கம் சொன்னவுடன், மனம் அம்பாளின் அருகில் சென்றுவிட்டது. இப்போது மனத்தைக் கட்டுப்படுத்தி இரண்டாவது வணக்கம். இதுவே சாமீப்ய வணக்கம். அம்பாளின் உலகம், அதிலும் அம்பாளுக்கு அருகில் சென்றுவிடுகிறோம். மூன்றாவது சாரூப்ய வணக்கம். 'அம்பாள் மாதிரியா, தெய்வீகக்களை' என்பார்களே, அப்படியான நிலை. நான்காவது சாயுஜ்ய வணக்கம் – அம்பிகையில் காலடியில் அப்படியே கலந்துகிடக்கும் நிலை.

இப்படிப்பட்ட நம்பிக்கையுடனும் ஈடுபாட்டுடனும், வேறெந்த விதமான, புற திசைத்திருப்பல்களும் இல்லாமல், மனமுருகி அம்பிகையைப் பிரார்த்தித்தால், அம்பிகை உதவுவாள் என்பது மட்டுமல்ல, நம்முடைய அறிவையும் தூய்மைப்படுத்தி, தானே பேரறிவாகத் தோன்றுவாள்.

கோசத்தில் இருந்து தோன்றியவள், கவுசிகி ஆகிறாள். கோசம் என்பது உறை. நம்முடைய புற உறைகள், வக்கிரங்கள், தீமைகள், ஆணவம் உள்ளிட்ட உணர்ச்சிகள், உலகத் தோற்றத்தின்மீதான மயக்கங்கள் – இவையெல்லாம் நம்முடைய சித்தத்தை மறைக்கும் உறைகள், பக்தியாலும் அன்பாலும் இவற்றைக் களையும்போது, உறைகளெல்லாம் கழன்று, கறுப்பாகி உதிர்ந்துவிடும். இவ்வாறு உதிர்ந்துவிடும் என்பதையே, மீதமிருந்த கறுப்பு வடிவம், காளிகா என்னும் பெயரோடு இடம் பெயர்ந்தாள் என்னும் நிகழ்வு காட்டுகிறது.

இப்போது எல்லாவற்றையும் சேர்த்துப் பார்க்கலாமா?

அம்பாள் என்பவள் வேறு யாருமல்ல. நமக்குள்ளேயே இருக்கும் ஜீவசக்தி; தெய்வீக சக்தி. தவறுகளையும் தீமைகளையும் அதர்மத்தையும் அழிக்கிற போரில், நம்முடைய தார்மீக சக்தியாக அம்பிகையே இருப்பாள்; இருக்கிறாள்.

நமக்குள் இருக்கிற கவுசிகியை உணர்வதும் அன்பால் வெளிப்படுத்துவதும் பக்தியால் பணிவதுமே மெய்யான அம்பிகை வழிபாடு எனலாம்.

தொடர்புக்கு:- sesh2525@gmail.com