எழுதிச் செல்லும் விதியின் கை!

மனித வாழ்வில் திடீரென எதிர்பாராத பல நிகழ்ச்சிகள் நடைபெறுகின்றன. லாட்டரியில் ஒரு சாதாரணத் தொழிலாளிக்குப் பல கோடி ரூபாய் அதிர்ஷ்டம் அடிக்கிறது. விபத்தில் ஒரு குடும்பத்தினர் அனைவரும் காலமாகி விடுகிறார்கள்.

ஏழையான ஒரு பெண்ணுக்கு எதிர்பாராத இடத்தில் திருமணம் நடந்து அவள் செல்வக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவள் ஆகிறாள். மாப்பிள்ளையின் வஞ்சகத்தால் ஒரு பெண்ணின் வாழ்வே நலிவடைகிறது. இப்படி இன்னும் சொல்லிக் கொண்டே போகலாம்.

நாள்தோறும் நாளிதழ்களைத் திறந்தால் நாம் வாசிக்கும் ஏராளமான செய்திகள் எதிர்பாராதவைதான். இன்பமும் துன்பமும் கலந்ததே வாழ்வு. நம்மை மீறி நடைபெறும் இன்பமோ துன்பமோ இரண்டுமே விதியால் நேர்பவை எனத் தமிழர்கள் நம்புகிறார்கள்.

விதி வலிமை மிக்கது என்பதும் விதி வகுத்த வழியில்தான் மனித வாழ்க்கை செல்லும் என்பதும் தொன்றுதொட்டு வரும் தமிழர்களின் கோட்பாடு.

பாரசீகக் கவிஞர் உமர்கயாம் விதிக் கொள்கையை நம்பியிருக்கிறார். அவரது பாடலைத் தமிழில் கவிதையாகவே மொழி பெயர்த்திருக்கிறார் கவிமணி தேசிக விநாயகம் பிள்ளை:

`எழுதிச் செல்லும் விதியின் கை

எழுதி எழுதி மேற்செல்லும்!

தொழுது கெஞ்சி நின்றாலும்

சூழ்ச்சி பலவும் செய்தாலும்

வழுவிப் பின்னால் நீங்கி யொரு

வார்த்தை யேனும் மாற்றிடுமோ?

அழுத கண்ணீர் ஆறெல்லாம்

அதிலோர் எழுத்தை அழித்திடுமோ?'

விதி வலிமையானது. அதை மாற்ற முடியாது. இந்த உண்மையை ஒப்புக்கொண்டால் மனித மனம் ஆறுதல் அடையும். நம்மை மீறி நடக்கும் செயல்களால் நாம் பாதிக்கப் படாமல் இருப்போம்.

ஊழ் எனத் தமிழிலக்கியங்கள் குறிப்பிடுவது விதியைத் தான்.

`யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர்` என்ற கணியன் பூங்குன்றனார் எழுதிய சங்கப் பாடலின் முதல்வரி, பிரபலப்படுத்தப் பட்டுவிட்டது. அது பிரபலப் படுத்தப்பட வேண்டிய உயர்வான வரிதான்.

ஆனால் அந்தப் பாடலின் கடைசி வரிகளையும் பாடல் தெரிவிக்கும் முழுமையான கருத்தையும் பலர் அறியவே இல்லை. விதி வலியது, அதை மீற முடியாது என்பதுதான் அந்தப் பாடல் சொல்லும் கருத்தின் சாரம்.

சமுத்திர அலைகளின் நடுவே சிக்கித் தத்தளிக்கும் சிறிய மூங்கல் குச்சியைப் போல், மனித வாழ்க்கை விதியின் கரங்களில் அலைக்கழிக்கப்படுகிறது என்பதையே அந்தப் பாடல் விளக்குகிறது.

சிலப்பதிகாரத்தை எழுதிய இளங்கோ விதியை நம்புகிறார். விதியின் தாக்கத்தை வலியுறுத்துவது தாம் காப்பியம் எழுதியதற்கான நோக்கங்களில் முக்கியமான ஒன்று என்கிறார். `ஊழ்வினை உறுத்துவந்து ஊட்டும்` என்ற கருத்தை விளக்கவே கண்ணகியின் வாழ்வைக் காப்பியமாக்குகிறார். வள்ளுவம் ஒரு குறளில் விதியை ஒப்புக்கொள்கிறது. இன்னொரு குறளில் விதியை வெல்லலாம் என்கிறது. `ஊழிற் பெருவலி யாவுள` எனக் கேட்கும் அதுவே `ஊழையும் உப்பக்கம் காண்பர்` என விடாமுயற்சியால் விதியை வெல்லலாம் எனவும் தெரிவிக்கிறது.

விதியை ஒருவன் வெல்வான் என்றால், விதியை வென்றபின் உள்ள நிலையே அவன் விதியாகிறது என்பதையும் நாம் எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும்!

ராமாயணத்தில் ராமன், `தான் வனவாசம் செல்ல நேர்ந்ததற்கு விதியே காரணம் தசரதரோ கைகேயியோ பரதனோ காரணமல்ல` எனத் தெளிவாகப் பேசுகிறான்.

சீற்றம் கொண்ட லட்சுமணனிடம் `நதியில் வெள்ளம் இல்லையென்றால் அது நதியின் குற்றமல்ல, (மலையில் மழை பெய்யாததன் குற்றம்.), அதுபோல் நாம் வனத்திற்குச் செல்லக் காரணம் தசரதரோ கைகேயியோ பரதனோ அல்ல. இந்நிலைமைக்குக் காரணம் நம் விதி. அப்படியிருக்க நீ ஏன் அவர்களிடம் கோபம் கொள்கிறாய்?` என்று லட்சுமணனைச் சாந்தப் படுத்துகிறான். விதிக் கொள்கையை ஒப்புக் கொண்டதால் ராமன் மனம் சலனமற்று அமைதியாக இருக்கிறது. இன்பத்தாலோ துன்பத்தாலோ எதனாலும் அவன் பாதிக்கப் படுவதில்லை. அவன் முகம் சித்திரத்தில் அலர்ந்த செந்தாமரை போல் இருந்தது என்கிறார் கம்பர். விதி, வனவாச காலத்திலும் ராமனை விடாமல் துரத்துகிறது. மாய மானைப் பார்த்து சீதை ஆசைப்பட்டாளே? அப்போது அது அரக்கர்களின் சூழ்ச்சியாக இருக்கலாம் என லட்சுமணன் தெரிவித்தானே?

தம்பிக்கு மானைப் பற்றி ஏற்பட்ட சந்தேகம் அண்ணனுக்கு ஏன் ஏற்படவில்லை? சீதை மேல் கொண்ட காதல், ராமன் கண்ணை மறைத்ததா? இல்லை, அது விதி.

மானைத் துரத்திக் கொண்டுபோய் ராமன் அம்பு எய்தானே? அப்போது `சீதா! லட்சுமணா!` என ராமன் குரலைப் போன்ற பொய்க்குரலில் மாரீச மான் கத்தியவாறே கீழே விழுந்து இறந்ததே? (முதல் `குரல்மாற்றுக் கலைஞன்`, மிமிக்ரி ஆர்ட்டிஸ்ட், மாரீசன் தானோ!)

அப்போது ராமன் ஏன் சும்மா இருந்தான்? `நான் உயிரோடுதான் இருக்கிறேன். மாரீசனின் பொய்க் குரலை நம்பவேண்டாம்` என ராமன் ஏன் உரத்துக் குரல் கொடுக்கவில்லை? காரணம் விதி. மாரீசனின் பொய்க்குரலைக் கேட்டு சீதை பதறுகிறாள். `லட்சுமணா, அண்ணன் இல்லாத நேரத்திற்காகக் காத்திருந்தாயா?` என, தன் மகன் போன்ற மைத்துனன் மேல் அடாத பழி சுமத்தி அவனைக் கானகத்திற்குள் விரட்டுகிறாள். ஆனால் லட்சுமணனோ `மாவீரன் ராமனுக்கு ஒன்றும் ஆகியிருக்காது` எனத் திரும்பத் திரும்ப உறுதியோடு சொல்கிறான். ராமனுக்கு எதுவும் நேர்ந்திராது என லட்சுமணனுக்குத் தெரியுமல்லவா? பிறகு வனத்திற்குள் போவதுபோல் போக்குக் காட்டிவிட்டு மறைந்திருந்து அண்ணியைக் காவல் காக்க வேண்டியதுதானே?

அவன் அப்படிச் செய்திருந்தால் ராவணன் சீதையைத் தூக்கிச் சென்றிருக்க முடியாதல்லவா? லட்சுமணன் ஏன் அப்படிச் செய்யவில்லை? காரணம் விதி.

உண்மையில் ராமன் மாரீசனை அரக்கன் என உணராததும், தான் நலமாக இருப்பது பற்றி உரத்துக் குரல் கொடுக்காததும், சீதை லட்சுமணனைப் பழித்துப் பேசியதும், லட்சுமணன் கானகத்திற்குள் ராமனைத் தேடிப் போனதும் விதிதான். ஆனால் யார் விதி தெரியுமா? ராவணனின் விதி!...

மகாபாரதத்திலும் விதியின் விளையாட்டைக் கதை நெடுகப் பார்க்கிறோம். பாண்டவர்கள் கட்டிய புத்தம்புது மாளிகைக்குள் நுழைந்த துரியோதனன் தரை எது தண்ணீர் எது எனத் தெரியாமல் தடுமாறுகிறான்.

அப்போது உப்பரிகையில் இருந்து அவன் தடுமாற்றத்தைக் கண்டு நகைக்கிறாள் திரவுபதி.

`உன் தந்தைக்குத் தான் கண்ணில்லை என்றால் உனக்கும் கண்ணில்லையா?` என்று கேட்கிறாள். பாஞ்சாலியின் ஏளனச் சிரிப்பும் கேள்வியும்தான் மகாபாரதப் போரை உருவாக்குகின்றன.

பாஞ்சாலி எத்தனை உத்தமமான குணங்கள் உடையவள்! அவள் அப்படிச் சிரிப்பானேன்? அப்படிக் கேட்பானேன்? காரணம் விதி.

`இனிய உளவாக இன்னாத கூறல் கனியிருப்பக் காய் கவர்ந்தற்று` என்கிறதே வள்ளுவம்? இன்சொல் அல்லாத சொல்லை சீதை லட்சுமணனை நோக்கிப் பேசினாள். பாஞ்சாலி துரியோதனனை நோக்கிப் பேசினாள்.

உயர்ந்த குணவதிகளான சீதையும் பாஞ்சாலியும் அவ்வாறு பேசியதுதான் அவர்களை அத்தனை துயரங்களுக்கு ஆட்படுத்தியது. அவர்களைச் சொல்லிக் குற்றமில்லை. அவர்கள் நாவை அவ்விதம் செயல்பட வைத்தது விதி.

ஒவ்வொரு செயலுக்கும் எதிர்ச்செயல் உண்டு என்கிறது பவுதிகத்தில் நியூட்டனின் மூன்றாம் விதி. (பார் எவ்ரி ஆக்ஷன் தேர் ஈஸ் ஆன் ஈக்வல் அண்ட் ஆப்போசிட் ரியேக்ஷன்.)

இது வாழ்க்கையின் விதியும் கூட என்பதைப் பழந்தமிழர்கள் கண்டுபிடித்திருக்கிறார்கள். அதனால்தான் எல்லோருக்கும் நல்லது செய்து வாழுமாறு பழைய இலக்கியம் நமக்குக் கற்பிக்கிறது.

விதி என்பதை ஆங்கிலத்தில் ரூல் (RULE) என்றும் பேட் (FATE) என்றும் இரண்டு விதமாக மொழிபெயர்க்கலாம். பழந்தமிழர்கள் கண்டறிந்த விதி என்பது ரூல் என்ற மொழிபெயர்ப்போடு தொடர்புடையது. அதாவது சட்டம்.

புவி ஈர்ப்பு விசை மாதிரி, தண்ணீர் பள்ளத்தை நோக்கிப் பாயும் என்பது மாதிரி இயற்கையில் பல சட்டங்கள் உள்ளன. அவை நிரந்தரமானவை. மாற்ற இயலாதவை. அதுபோல் மனித வாழ்விலும் பல சட்டங்கள் செயல்படுகின்றன. அவற்றை நிர்ணயிப்பதுதான் விதி.

முற்பகல் செய்யின் பிற்பகல் விளையும் என்பது வாழ்க்கையின் முக்கியமான சட்டம். ஐம்பது வயதுவரை யோக்கியமாக வாழ்ந்தால் ஐம்பதுக்குப் பின் ஆனந்தமாக இருக்கலாம். வாழ்க்கையின் முற்பகலான ஐம்பது வயது வரை செய்த செயல்களின் விளைவுகளை வாழ்க்கையின் பிற்பகலான பிற்பகுதியில் அனுபவிக்கலாம். ஆனால் சில கேள்விகள் எழுகின்றன. பிறக்கும்போதே சிலர் ஊனத்தோடு பிறப்பதேன்? யோக்கியமானவர்கள் கூட நோயின் பிடிக்கு ஆட்படுவதேன்?

இந்தச் சந்தர்ப்பங்களில் முற்பகல் என்பதை முற்பிறவி என்றும் பிற்பகல் என்பதை இந்தப் பிறவி என்றும் கொள்ள வேண்டும். முன்ஜன்மத்தில் செய்த வினைப்பயனை இந்த ஜன்மத்தில் அனுபவிப்பதாகக் கருத வேண்டும் என்கிறது தமிழ் இலக்கிய மரபு. கண்ணகிக்கு நேர்ந்த சங்கடங்களுக்கெல்லாம் காரணம் அவளது முற்பிறவிதான் என்பதைச் சிலப்பதிகாரம் விளக்குகிறது.

தமிழர்கள் சொல்லும் விதி சோம்பேறிகளின் சால்ஜாப்பு அல்ல. அது ஆறுதல் காண விரும்பும் மனிதர்களுக்கான நம்பிக்கை.

நம்மால் மாற்ற முடிந்தவற்றை முயன்று மாற்றவும், இயன்றவரை நல்லதையே நினைத்து நல்லதையே பேசி நல்லதையே செய்து வாழவும், நம்மால் மாற்ற முடியாதவற்றை ஏற்றுக் கொள்ளவும் தமிழர்களின் விதிக் கொள்கை மனத்தளவில் பெரிதும் உதவுகிறது.

தமிழர்களின் விதிக் கொள்கைதான் இன்றளவும் தமிழர்களை மன நிம்மதி உடையவர்களாக வாழ வைத்திருக்கிறது. உண்மையான தமிழர்கள் இன்பத்தில் துள்ளிக் குதிப்பதுமில்லை. துன்பத்தில் துவண்டு போவதுமில்லை.

தொடர்புக்கு-thiruppurkrishnan@gmail.com