ஐம்புலன்கள் எனும் குதிரைகளைப் பூட்டிய சரீரமெனும் தேவ ரதத்தில் ஆன்மா எனும் தலைவன் அமர்ந்து, உலக வாழ்க்கையெனும் சாலையில் பயணிப்பதாக உபநிஷதங்கள் மானிட வாழ்க்கையை உருவகப்படுத்தியுள்ளன.
சரீரத்தைத் தாங்கிப் பிடித்து வழிநடத்துவன ஐம்புலன்களே. ஆனால் அவற்றுள் முதன்மையானது எது என்பது குறித்த ஓர் உருவகக் கதை, சாந்தோக்கிய உபநிடதத்தில் வருகிறது.
இறைவன் படைத்த தேகாலயத்துள்ளே இயங்கும் ஐம்புலன்களுக்குள்ளே யார் பெரியவரெனச் சர்ச்சை எழுந்தது. அவற்றிற்குள் முடிவு ஏதும் வராத நிலையில், அவை பிரஜாபதியிடம் சென்று தங்களுக்குள் யார் உயர்ந்தவர் என்று கேட்டன.
"உங்களில் யார் வெளியேறி விட்டால், உடல் மோசமாகிறதோ அவர்தான் உயர்ந்தவர்" என்றார் பிரஜாபதி.
அவ்வாறு சொன்னவுடன் வாக்கு, உடம்பை விட்டு வெளியே சென்றது..
ஓராண்டு கழித்துத் திரும்ப வந்து, மற்ற புலன்களிடம், " நான் இல்லாமல் உங்களால் எப்படி வாழ முடிந்தது?" என்று கேட்டது..
"ஊமைகள் வாழ வில்லையா? அப்படி வாழ்ந்தோம்" என்று அவை பதிலளித்தன.
வாக்கை அடுத்து பார்வை வெளியேறி, ஓராண்டு கழித்து வந்தது. "நானில்லாமல் உங்களால் வாழ முடிந்திருக்காதே" என்றது கண்.
"அப்படியொன்றும் நடக்க வில்லை. குருடனைப் போல வாழ்ந்தோம்" என்றன.
அவ்வாறே செவிப்புலன் வெளியேறி, ஓராண்டு காலம் கழித்துத் திரும்பி வந்தது. "நானில்லாமல் எப்படி வாழ்ந்தீர்கள்?" என்று காது கேட்டது.
" எங்களால் ஏதும் கேட்க முடியாவிட்டால் என்ன? செவிடனைப் போல வாழ்ந்தோம்" என்றன மற்றப் புலன்கள்.
அதன் பின்னர் மனம் உடலை விட்டு வெளியேறி, ஓராண்டு காலம் கழித்துத் திரும்பி வந்தது.
"நானில்லாமல் உங்களால் வாழ முடிந்ததா?" மனம் கேட்டது.
"குழந்தைகள் எண்ணமற்று வாழ்வதில்லையா? நாங்களும் அப்படித்தான் வாழ்ந்தோம்" என்றன.
கடைசியாக, ஓர் உற்சாகமான முரட்டுக் குதிரை தன்னைக் கட்டியிருக்கும் முளைகளைப் பிய்த்தெறிந்து விட்டு கிளம்புவதைப் போல, பிராணன் உடம்பை விட்டு வெளியேற முயற்சிக்கையில், மற்றப் புலன்கள் எல்லாம் நிலைகொள்ள முடியாமல் ஆட்டங் காண, அவை பிராணனைச் சூழ்ந்து கொண்டு,
"ஐயனே! நம்முள் நீங்கள்தான் பெரியவர். தயவுசெய்து வெளியேற வேண்டாம். இங்கேயே இந்த உடம்பாலயத்துள்ளேயே இருங்கள்" எனப் பணிந்து வேண்டின.
அதன் பின்னர் வாக்கு, கண், காது, மனம் என்று தனித்துப் பெருமைப்பட சொல்லிக் கொள்ளாமல், தங்களைப் பிராண சக்திகள் என்றே சொல்லிக் கொண்டன.
புலன்களே சரீரத்தைத் தாங்கும் சக்திகள். ஆனாலும் அவற்றிற்கு ஆதாரமானதும், முதன்மையானதும் பிராணன்தான்.
தாயின் கருவறையிலிருந்து பிரசவமாகிப் பூமியில் விழுந்த கணமே, நமது வயது வாழ்நாள் -வாழ்க்கையென்பது சுவாசத்தில் தான் ஆரம்பமாகிறது. நமது கடைசி சுவாசத்தில் தான் மரணமும் சம்பவிக்கிறது. ஆக வாழ்வின் தொடக்கமும், முடிவும் சுவாசத்தில் தான் இருக்கிறது.
நம்மிடமுள்ள மூச்சே, நம்முடைய வாழ்முதலாகிய பொருள், கைம்முதல் ஆகும். அதுவே பிராணன், உயிரும் ஆகும்.
-தென்னம்பட்டு ஏகாம்பரம்
