நீங்கள் தேடியது "இஸ்லாம்"

மாட்டையோ, கன்றையோ முளைக்குச்சியில் கட்டிப்போடுவதற்காக அதன் கழுத்தில் கட்டப்பட்டிருக்கும் நீளம் அதிகம் இல்லாத கயிறுக்கு ‘தும்பு’ என்பார்கள்.

மாட்டைக் கட்டிப்போட வேண்டுமென்றால் தும்பைத்தான் பலமாகப் பிடிக்க வேண்டுமே தவிர, அதன் வாலை அல்ல. வாலைப் பிடித்தால் என்னவாகும்? மாடு மிரண்டு ஓடிவிடும், காரியம் கெட்டுவிடும்.

இன்று மார்க்கத்தைப் பின்பற்றும் அனேகமானவர்கள், தும்பை விட்டுவிட்டு வாலைத்தான் பிடிக்கின்றார்கள். மார்க்கம் தன் மீது விதித்திருக்கும் கட்டாயக் கடமைகளைக் குறித்து அவ்வளவாகக் கவலைப்படுவதில்லை. ஆனால் உபரி வணக்கங்களில் அதிக ஆர்வத்துடன் செயல்படுவார்கள்.

‘கட்டாயக் கடமைகள் நிறைவேற்றப்படாத வரை உபரி வணக்கங்கள் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட மாட்டாது’ என்பது இஸ்லாமிய சட்டக்கலையின் அடிப்படை விதிகளில் ஒன்று. இதனைப் புரியாமல் அனேகமானவர்கள் தும்பை விட்டு வாலைப் பிடிக்கின்றனர்.

அல்லாஹ் கூறுவதாக நபிகள் நாயகம் (ஸல்) அவர்கள் கூறுகின்றார்கள்: “எனக்கு விருப்பமான செயல்களில் நான் கடமையாக்கிய ஒன்றைவிட வேறு எதன் மூலமும் என் அடியான் என்னுடன் நெருக்கத்தை ஏற்படுத்திக்கொள்வதில்லை”. (புகாரி)

‘கட்டாயக் கடமைகளை நிறைவேற்றாத வரை இறை நெருக்கம் கிடைக்காது’ என்பது இறை வாக்கு. அவ்வாறு இருக்க, ‘பர்ளை விட்டுவிட்டு சுன்னத்துக்கு முக்கியத்துவம் கொடுப்பதோ, சுன்னத்தை விட்டுவிட்டு உபரியானவற்றுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுப்பதோ கூடாது’. ஏனெனில் இஸ்லாத்தின் சட்டதிட்டங்கள் ஒவ்வொன்றும் கட்டளைகளின் அடிப்படையில் மாறுபட்டவை.

ஆகவேதான், கட்டாயக் கடமை (பர்ள்), நபிகளாரின் வழிமுறை (சுன்னா), உபரி வணக்கங்கள் (நபில்) என்று தனித்தனியாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன. ஆகவே அவை ஒவ்வொன்றுக்குமான தனித்தனி முக்கியத்துவத்தைக் கொடுத்தே தீர வேண்டும். ‘எல்லாம் சமம்தான், எதை வேண்டுமென்றாலும் எப்போது வேண்டுமென்றாலும் செய்யலாம்’ என்று அனைத்தையும் ஒரே மாதிரியாகக் கருதி செயல்படக்கூடாது.

ரமலான் மாதம் வந்துவிட்டால் தூங்காமல் கண் விழித்து இரவு வணக்கத்தில் அதிகம் ஈடுபட்டு காலையில் வேலைக்குச் செல்லும்போது தாமதமாகச் செல்வதையும் இதற்கான உதாரணமாகக் கூறலாம். தூக்கக் கலக்கத்தில் செய்யவேண்டிய வேலையை சரிவரச் செய்யாமல் இருப்பார்கள். இரவு வணக்கம் என்பது உபரி. ஆனால் வாங்கும் சம்பளத்திற்காக ஒழுங்காகவும் நேர்மையாக உழைப்பது கட்டாயக்கடமை அல்லவா.

‘ஹஜ்’ எனும் கட்டாயக் கடமையையும் அவ்வாறே. ஹஜ், வாழ்நாளில் ஒரு தடவை மட்டுமே கடமை. மீண்டும் மீண்டும் நிறைவேற்றுவது கடமையல்ல. ஆயினும் ஹஜ்ஜையும் உம்ராவையும் மீண்டும் மீண்டும் நிறைவேற்றுவதிலேயே ஒருசிலர் குறியாய் இருக்கின்றார்கள்.

சொந்த ஊரில் பசியாலும் பட்டினியாலும் ஏழைகள் வாடுவார்கள். அதைக் குறித்து அவர்களுக்குக் கவலை கிடையாது. பள்ளிக்கூடம் இன்றியும், படிப்பறிவு இல்லாமலும் ஊர் மக்கள் தவிப்பார்கள். அது அவர்களுக்கு எவ்வித வேதனையையும் ஏற்படுத்தாது. வசிக்கும் ஊரில் போதிய மருத்துவ வசதிகள் இருக்காது. அது குறித்து யோசிப்பதே இல்லை. இவர்களின் கவலை எல்லாம் மீண்டும் மீண்டும் ஹஜ்ஜுக்குச் செல்லவேண்டும். மீண்டும் மீண்டும் உம்ராவுக்குச் செல்ல வேண்டும், பாவக்கறைகளை அங்கு சென்று கழுவ வேண்டும் என்பது மட்டுமே.

எழுபது விழுக்காட்டினர் மீண்டும் மீண்டும் ஹஜ்ஜுச் செய்வதாக சவூதி அரசுக் குறிப்பு ஒன்று தெரிவிக்கின்றது. விளைவு..? மக்காவில் இட நெருக்கடி ஒருபக்கம். முதல் முறையாக ஹஜ்ஜு செய்யவேண்டும் என்று நினைப்பவர்களுக்கோ சந்தர்ப்பமும் கிடைப்பதில்லை. மறுபக்கமோ ஊரில் பசி, பட்டினி, வறுமை போன்றவை தலைவிரித்தாடும்.

மீண்டும் மீண்டும் ஹஜ், உம்ரா செய்வதற்காக செலவிடும் பணத்தை ஏழையின் கண்ணீர் துடைக்க செலவிட்டால், உபரியான ஹஜ், உம்ரா செய்யும்போது கிடைக்கும் நற் கூலியைவிட அதிகக் கூலியை அல்லாஹ் கொடுப்பான் என்பது ஏனோ இவர்களுக்குத் தெரிவதில்லை. ஏழைகளுக்கு உதவுவது வசதி படைத்தவர்கள் மீதான கடமையல்லவா?

ஒருமுறை அப்துல்லாஹ் பின் உமர் (ரலி) அவர்களிடம் ஈராக் பகுதியைச் சார்ந்த ஒருவர் வந்து, “கொசுவைக் கொல்லும்போது இஹ்ராம் ஆடையில் (ஹஜ், உம்ரா வழிபாட்டின்போது அணியும் ஆடைக்கு இஹ்ராம் என்பர்) கொசு ரத்தம் பட்டுவிட்டால் என்ன செய்வது? அது குறித்து நீங்கள் என்ன கூறுகின்றீர்கள்?” என்று கேட்டார்.

அந்த நபரிடம் இப்னு உமர் (ரலி) கேட்டார்கள்: “நீ ஈராக் பகுதியைச் சார்ந்தவனா?”. அவர், “ஆம்” என்று கூறவும், அவருடைய கேள்விக்கு நேரடியாகப் பதில் கூறாமல் அருகில் இருந்தவர்களிடம் இப்னு உமர் (ரலி) கூறினார்:

“ஈராக்வாசிகளைப் பாருங்கள்! அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களின் அருமைப் பேரர் ஹுஸைன் (ரலி) அவர்களைக் கொலை செய்திருக்கின்றார்கள். அன்னாரது ரத்தத்தை ஓட்டியிருக்கின்றார்கள். ஆனால், அது குறித்து அவர்கள் கவலைப்படவில்லை. ஆடையில் படும் கொசுவின் ரத்தம் அவர்களுக்குப் பெரிதாகத் தோன்றுகிறது”.

இப்படித்தான் அனேகமானவர்களின் இன்றைய நிலையும். தும்பை விட்டு வாலைப் பிடிக்கின்றார்கள். முக்கியமானவற்றை விட்டுவிடுவார்கள். உபரியானவற்றைச் செய்வார்கள். கட்டாயக் கடமையான தொழுகையை விட்டுவிடுவார்கள். அரிதிலும் அரிதான உபரித் தொழுகையை நிறைவேற்ற முயல்வார்கள்.

ஏன் என்று கேட்டால்.. ‘இந்தத் தொழுகையைத் தொழுதால் ஒருவருடம் செய்த பாவங்கள் அனைத்தும் மன்னிக்கப்பட்டுவிடுமாமே’ என்று பதில் கூறுவார்கள்.

தொழுகைக்கு பள்ளிவாசல் பக்கமே ஒதுங்காதவர் திடீரென ஒருநாள், ‘கிப்லா (தொழுகையில் முன்னோக்கும் திசை) எந்தப் பக்கம் இருக்கு?’ என்று கேட்டார். நமக்கு பெரும் ஆச்சரியமும் மகிழ்ச்சியும். ‘தொழப் போறீங்களா..?’ ரொம்ப சந்தோஷம் என்று கூறி நாம் வாய் மூடவில்லை, அதற்குள் அவர், ‘இல்ல.. இல்ல.. தூங்கும்போது கிப்லா பக்கம் கால் நீட்டக்கூடாது என்பது எனக்கு இன்றுதான் தெரியும். அதனால்தான் உங்ககிட்ட கேட்கிறேன்’ என்று கூறி நம்மை வாய்பிளக்க வைத்தார்.

லாபகரமாக வியாபாரம் செய்யும் அனேக வியாபாரிகள் வட்டி குறித்து கவலைப்படுவதும் கிடையாது. ஜகாத் கொடுப்பது குறித்து யோசிப்பதும் இல்லை. ஆனால் உபரி நோன்பு வைப்பது குறித்தும் குர்ஆன் ஓதும்போது ‘உளு’ (அங்க சுத்தி) கண்டிப்பாகச் செய்ய வேண்டுமா என்பது குறித்தும் விளக்கம் கேட்பார்கள்.

கட்டாயக் கடமைகளை விட்டுவிட்டு உபரி வணக்கங்கள் மூலம் இறை நெருக்கத்தைப் பெற நினைப்பது ஒருவகையில் தும்பை விட்டுவிட்டு வாலைப் பிடிப்பது போன்றதுதான். அப்படிப் பிடித்தால் மாடு மிரண்டு ஓடுவதைப் போன்று மார்க்கமும் ஓடிவிடும், எச்சரிக்கை.

- மவுலவி நூஹ் மஹ்ழரி, குளச்சல்.

“நபியே! எவள் தன் கணவனைப் பற்றி உம்மிடம் தர்க்கித்து அவரைப் பற்றி அல்லாஹ்விடமும் முறையிட்டாளோ, அவளுடைய முறையீட்டை அல்லாஹ் நிச்சயமாக கேட்டுக் கொண்டான். அதைப்பற்றி உங்கள் இருவரின் தர்க்க வாதத்தையும் அல்லாஹ் செவியுற்றான். நிச்சயமாக அல்லாஹ் அனைத்தையும் செவியுறுபவன். ஒவ்வொருவரின் செயலையும் உற்று நோக்குபவன் ஆவான்” (திருக்குர்ஆன் 58:1)

பண்டைய அரபு சமுதாயத்தினர், அறியாமையில் இருளில் மூழ்கி பண்பாட்டை இழந்தவர்களாக வாழ்ந்தனர். குறிப்பாக பெண்களை அடிமைகளாகவும், போதைப் பொருளாகவுமே பயன்படுத்தி வந்தனர்.

அந்த காலகட்டத்தில் தான், அறியாமை இருளை அகற்ற வந்த அருந்தவ செல்வமாய் அண்ணல் நபிகள் பிறந்தார். இஸ்லாமின் ஏகத்துவத்தை எடுத்துக்கூறியதோடு, உறவுகள், பக்கத்து வீட்டார் உரிமைகள், பெண்களின் பாதுகாப்பு குறித்தும் மக்களுக்கு அறிவுரை கூறி வந்தார்கள்.

குறிப்பாக, பெண்களின் அடிமைத்தளையை நீக்கி, அவர்களுக்கான பேச்சுரிமை, கல்வி கற்றல் உரிமை, ஆணுக்கு இணையான சொத்துரிமை போன்ற உரிமைகளைப் பெற்று தருவதில் நபிகள் நாயகம் ஈடுபட்டார்கள். இதில், இஸ்லாமிய தத்துவம் சொல்லும் பெண்களுக்கான உரிமைகள் அனைத்தையும் எடுத்துச் சொல்லி மக்களிடம் விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்தினார்கள்.

அன்றைய காலகட்டத்தில் ஒரு விசித்திரமான பழக்கம் அரபு ஆண்களிடம் இருந்தது. அதாவது, தன் மனைவியை பிடிக்கவில்லை என்றாலோ, அல்லது ஏதாவது கோபதாபங்கள் இருந்தாலோ, மனைவியை தண்டிப்பதற்காக, அவளை தாம்பத்ய உறவிலிருந்து விலக்கி வைத்து விடுவதுண்டு. இந்த செயலுக்கு ‘ஸிஹார்’ என்ற பெயர் வழக்கில் இருந்து வந்தது. ‘ஸிஹார்’ என்றால் அரபியில் ‘முதுகு’ என்று பெயர்.

கணவன் தன் மனைவியை நோக்கி ‘நீ என் தாயின் முதுகை ஒத்திருக்கிறாய்’ என்று சொல்லி விட்டால் அது அவள் தாயின் அந்தஸ்த்தை அடைந்து விடுவதாக ஆகி விடும்.

இந்த முறையைப் பயன்படுத்தி, பலர் தங்கள் மனைவியரை ‘தலாக்’ சொல்லி விடுவிக்காமல், ‘தாய்’ என்று வார்த்தையைச் சொல்லி அந்தப்பெண்ணோடு வாழ்ந்தும் வாழாமல் அவர்கள் வாழ்வை கேள்விக்குறியாக்கி வந்தனர்.

இதுபோன்ற ஒரு சந்தர்ப்பத்தில் தான், நபிகளை சந்தித்து ஒரு பெண் தன் கணவனைப் பற்றி முறையிட்டாள். “என் கணவர் என்ன காரணத்திற்காகவோ என்னை அவரின் தாய் போன்றிருக்கிறேன் என்று சொல்லி, என்னை அவரின் தாம்பத்ய வாழ்விலிருந்து விலக்கி வைத்துள்ளார். கேட்டால் இது போன்ற ‘ஸிஹார்’ என்ற முறை காலம் காலமாய் இருந்து வரும் ஒரு கொள்கை என்பதாகச் சொல்கிறார்.”

“நபியே! இது ஆணாதிக்கம் அல்லவா? பெண்களுக்கு இழைக்கப்படும் பெரும் அநீதி அல்லவா? என்னைப் பிடிக்கவில்லை என்றால், என்னை மணவிலக்கு செய்து விலக்கி விட்டு என் வாழ்வில் இடைஞ்சல் செய்யாமல் விட்டிருக்கலாம். அதை விடுத்து நான் வாழ்ந்தும் வாழ முடியாத ஒரு நிலையை உருவாக்கி என்னை தண்டிப்பது எந்த வகை நியாயம்? எனக்கு ஒரு நல்ல முடிவைச் சொல்லுங்கள். என் கணவருக்கு புத்தி சொல்லுங்கள்?” என்று வேண்டி நின்றாள்.

இந்த புகாரை மிக உன்னிப்பாக கேட்ட கண்மணி நாயகம் கண்மூடி சிறிது நேரம் மவுனமாக இருந்தார்கள். இது காலம் காலமாய் பெண்ணினத்திற்கு ஏற்பட்டிருக்கும் அநீதி. இதற்கான நீதி அல்லாஹ்விடம் இருந்து வந்தால் நன்றாக இருக்குமே? என்று எண்ணம் கொண்டவர்களாக பிரார்த்தனை செய்தபடி இருந்தார்கள்.

அல்லாஹ்வின் வசனங்கள் வஹியாய் மளமளவென இறங்கியது. ‘நபியே! உங்களிடம் தர்க்கம் செய்த அந்த பெண்மணியின் வாதத்தை அல்லாஹ் கேட்டுக்கொண்டான். தன் மனைவியை தாய் என்று சொல்லி ‘ஸிஹார்’ முறையை பயன்படுத்தும் அத்தனை ஆண்களும் பெண்களுக்கு அநீதி இழைக்கிறார்கள், அந்த முறையை ரத்து செய்கிறேன்’ என்று சொல்லியவாறு வஹியை அறிவித்தான்.

“உங்களின் எவரேனும் தன் மனைவிகளில் எவளையும் தன் தாயென்று கூறி விடுவதனால், அவள் அவர்களுடைய உண்மைத் தாயாகி விட மாட்டாள். அவர்களைப் பெற்றெடுத்தவர்கள் தான் உண்மைத் தாய் ஆவார்கள். இதற்கு மாறாக எவளையும் எவரும் தாயென்று கூறினால், கூறுகின்ற அவர்கள் நிச்சயமாகத் தகாததும் பொய்யானதுமான ஒரு வார்த்தையையே கூறுகின்றனர். நிச்சயமாக அல்லாஹ் மிக்க மன்னிப்பவன். பிழை பொறுப்பவன் ஆவான். ஆகவே இத்தகைய குற்றம் செய்தவர்கள் அல்லாஹ்விடம் மன்னிப்பு கோரவும்” (திருக்குர்ஆன் 58:2)

எனவே எவரேனும் தன் மனைவியை தாயென்று சொல்லி, அந்த வார்த்தையின் மூலம் பெண்களை வாழ்விழந்தவர்களாகச் செய்வதை குற்றம் என்றும் அதற்கு அவர்கள் மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும் என்று முதல் கட்டளையைப் பிறப்பிக்கின்றான்.

தொடர்ந்து... “ஆகவே எவரேனும் தங்கள் மனைவிகளைத் தன் தாய்க்கு ஒப்பிட்டு கூறிய பின்னர் அவர்களிடம் திரும்ப சேர்ந்து கொள்ள விரும்பினால் அவ்விருவரும் ஒருவரை ஒருவர் தொடுவதற்கு முன்பாகவே இவ்வாறு ஒப்பிட்டு கூறிய குற்றத்திற்குப் பரிகாரமாக ஓர் அடிமையை விடுதலை செய்ய வேண்டும். இதை அல்லாஹ் உங்களுக்கு உபதேசம் செய்கிறான். அல்லாஹ் நீங்கள் செய்பவற்றை நன்கறிபவன் ஆவான்” (திருக்குர்ஆன் 58:3) என்று குறிப்பிடுகிறான்.

ஆனால் இந்த முறை பலதரப்பட்ட மக்களால் பின்பற்ற பட்டு வந்ததால் அடிமையை விடுதலை செய்யும் அளவு சக்தி பெறாத மக்கள் இரண்டு மாதங்கள் தொடர்ந்து நோன்பு நோற்க வேண்டும் என்றும், அல்லது அதற்கும் சக்தி பெறாதவர்கள் அறுபது ஏழைகளுக்கு உணவளிக்க வேண்டும் என்றும் கட்டளையிட்டான். தண்டனை கடுமையாக இருக்கும் போது குற்றங்கள் குறைய வாய்ப்பு உண்டு தானே. அதை திருக்குர்ஆன் இவ்வாறு குறிப்பிடுகிறது:

“விடுதலை செய்யக்கூடிய அடிமையை எவரேனும் பெற்றிருக்கா விடில், அவ்விருவரும் ஒருவரை ஒருவர் தொடுவதற்கு முன்னதாகவே அவன் இரண்டு மாதங்கள் தொடர்ச்சியாக நோன்பு நோற்க வேண்டும். இவ்வாறு நோன்பு நோற்க சக்தி பெறாதவன் அறுபது ஏழைகளுக்கு மத்திய தரமான உணவளிக்க வேண்டும். அல்லாஹ்வையும் அவனுடைய தூதரையும் நம்பிக்கை கொண்டிருக்கிறீர்கள் என்பதற்காக இந்த கட்டளையை இவ்வாறு இலேசாக்கி வைத்தான். இவை அல்லாஹ் ஏற்படுத்திய வரம்புகள் ஆகும். இதை மீறுபவர்களுக்கு துன்புறுத்தும் வேதனைஉண்டு” (திருக்குர்ஆன் 58:4).

இந்த வசனங்கள் இறங்கிய அடுத்த கணம் அந்த பெண்மணியை அழைத்து நபிகள் நாயகம் நன்மாராயம் சொன்னார்கன். “உனது உண்மையான கோரிக்கையை அல்லாஹ் ஏற்று, உன் பொருட்டால் அத்தனை பெண்களுக்கும் நீதி செலுத்தினான்” என்றார்கள். அந்த பெண்மணியும் அகமகிழ்ந்து போனார்.

பிற்காலத்தில் உமர் இப்னு கத்தாப் (ரலி) தனது ஆட்சி காலத்தில் ஒரு வயது முதிர்ந்த மூதாட்டியிடம் அதிக நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தார். அந்த வழியாகச் சென்ற ஒருவர் அவரிடம் “கலிபாவிற்கு எத்தனையோ வேலைகள் இருக்க இந்த மூதாட்டியிடம் ஏன் இத்தனை நேரம் வீணே காலம் தாழ்த்துகிறீர்கள்” என்று வினவினார்.

உடனே உமர் கத்தாப் (ரலி) அவர்கள், “இவர் யார் என்று தெரிந்தால் இப்படி கேட்டிருக்க மாட்டீர்கள். இந்த பெண்மணியின் பொருட்டால் ‘ஸிஹார்’ என்ற கொடுமையை நீக்கி அதற்குப் பரிகாரமான சட்டங்களையும் இறைவன் இறைமறையில் அருளினான்” என்றார்கள்.

அநீதியை எதிர்த்து பெண்களும் குரல் எழுப்பலாம் என்றும், அது அல்லாஹ்வின் சிம்மாசனம் வரை சென்று நீதி கிடைக்கச் செய்யும் என்பதையும் இந்த நிகழ்வின் மூலம் அறிந்து கொள்ளலாம். 

‘பகலின் இரு ஓரங்களிலும், இரவின் பகுதிகளிலும் தொழுகையை நிலைநாட்டுவீராக! நன்மைகள் தீமைகளை அழித்துவிடும். படிப்பினை பெறுவோருக்கு இது அறிவுரை’. (திருக்குர்ஆன் 11:114)

தினமும் ஐந்துவேளைத் தொழுகைகள் உண்டு என்பதை இந்த இறை வசனம் சுட்டிக் காட்டுகிறது. பகலின் இரு ஓரங்கள் என்பது லுஹர், அஸர் ஆகிய இருவேளைத் தொழுகைகளை குறிக்கிறது. இரவின் பகுதிகள் என்பது மக்ரிப், இஷா, சுபுஹ் ஆகிய மூன்று நேரத் தொழுகைகளை குறிக்கிறது.

தொழுதால் நன்மைகள் கிடைக்கும் என்பது ஒருபக்கம். தொழுது வருவதால் சிறுசிறு பாவங்கள் மன்னிக்கப்படும் என்பது அதன் மறுபக்கம் ஆகும்.

‘ஐவேளைத் தொழுகைகள், ஜூம்ஆத் தொழுகை அடுத்த வார ஜூம்ஆத் தொழுகை வரை... ரமலான் நோன்பு அடுத்த ஆண்டு ரமலான் நோன்பு வரை, இவை இடையில் ஏற்படும் சிறுபாவங்களுக்கு பரிகாரமாக அமைந்து விடும். பெரும்பாவங்களை தவிர்ந்திருக்க வேண்டும் என நபிகள் (ஸல்) கூறினார்கள்’. (அறிவிப்பாளர் : அபூஹூரைரா (ரலி) நூல் : முஸ்லிம்)

உஸ்மான் (ரலி) அவர்கள் ஒருநாள் ஓரிடத்திற்கு வந்து அமர்ந்தார்கள். அவருடன் சில மக்களும் அமர்ந்தனர். அவர்களிடம் தொழுகைக்கு அழைப்பு கொடுக்கும் (பாங்கொலி) நபரும் வந்தார். அவரிடம் ஒரு பாத்திரத்தில் சிறிது தண்ணீர் கொண்டுவரும்படி உஸ்மான் (ரலி) வேண்டினார்கள். பிறகு, அவர்கள் அங்கசுத்தி (உளூ) செய்தார்கள். ‘நான் உளூ (அங்கசுத்தி) செய்தது போன்றே நபி (ஸல்) அவர்களும் செய்தார்கள். பிறகு எவர் நான் உளூ செய்தது போன்று உளூ செய்து, பிறகு எழுந்து லுஹர் (முற்பகல்) தொழுகையைத் தொழு கிறாரோ, சுபுஹ் (அதிகாலை) தொழுகைக்கும், லுஹர் தொழுகைக்கும் இடையில் நிகழ்ந்த சிறுபாவங்கள் மன்னிக்கப்படும். பிறகு அஸர் (மாலை நேரத்) தொழுகையை நிறைவேற்று கிறாரோ, அவருக்கு அஸருக்கும் லுஹருக்கும் இடையில் நிகழ்ந்த சிறுபாவங்கள் மன்னிக்கப்படும். பிறகு அவர் மக்ரிப் (சூரியன் மறையும் நேரத்) தொழுகையை தொழுதால், இதற்கும் அஸருக்கும் இடையில் நிகழ்ந்த சிறுபாவங்கள் மன்னிக்கப்படும். பிறகு இஷா (இரவு நேர)த் தொழுகையை தொழுதால், இதற்கும் மக்ரிபுக்கும் இடையில் நிகழ்ந்த சிறுபாவங்கள் மன்னிக்கப்படும். பிறகு அவர் இந்த நிலையிலேயே இரவில் நன்றாகத் தூங்கி, பிறகு எழுந்து உளூ செய்து, சுபுஹ் தொழுதால், இதற்கும் இஷாவுக்கும் இடையே நிகழ்ந்த சிறுபாவங்கள் மன்னிக்கப்படும். இந்தத் தொழுகைகள் யாவும் நன்மையான காரியங்கள் ஆகும். நன்மைகள், பாவங்களை போக்கிவிடும் என்று கூறினார்கள்’. (நூல்:அஹ்மது)

‘உங்களில் ஒருவரின் வாசலுக்கு அருகே நீர் அதிகம் நிறைந்த ஆறு ஒன்று இருந்து, அதில் ஒவ்வொரு நாளும் ஐந்து தடவை குளித்தால், அவரின் உடலில் அழுக்கு தேங்கி நிற்குமா? இது குறித்து நீங்கள் என்ன கருதுகிறீர்கள்’ என நபி (ஸல்) கேட்டார்கள். ‘இறைவனின் தூதரே! அவ்வாறு இருக்காது’ என்று நபித் தோழர்கள் கூறினார்கள். ’இவ்வாறே ஐவேளைத் தொழுகைகளின் வாயிலாக பாவங்களையும், தவறுகளையும் இறைவன் அழித்துவிடுகிறான்’ என நபி (ஸல்) கூறினார்கள். (அறிவிப்பாளர் : அபூஹூரைரா (ரலி), நூல் : முஸ்லிம்)

பாவங்களை போக்கும் தன்மை ஐவேளைத் தொழுகைகளுக்கு மட்டுமல்ல, அனைத்து விதமான தொழுகைகளுக்கும் (அந்தத் தன்மை) உண்டு.

‘ஒவ்வொரு தொழுகையும் அதற்கு முன்பு ஏற்படும் தவறுகளை அழித்துவிடும் என நபி (ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள்’. (அறிவிப்பாளர்: அபூ அய்யூப் (ரலி), நூல் : அஹ்மது)

அபூ உஸ்மான் (ரஹ்) கூறுவதாவது:-

‘நான் ஸல்மான் பார்ஸீ (ரலி) அவர்களுடன் ஒரு மரத்தடியில் இருந்தேன். அவர்கள் அந்த மரத்தின் காய்ந்து போன ஒரு கிளையை பிடித்து குலுக்கினார்கள். அதிலிருந்து இலைகள் உதிர ஆரம்பித்தன. பிறகு அவர்கள் ‘அபூ உஸ்மானே! நான் ஏன் இவ்வாறு செய்தேன்? என நீர் கேட்கவில்லையே’ என்றார்கள். பிறகு இதுகுறித்து நான் அவர்களிடம் கேட்டேன். அதற்கு அவர்கள் ‘இவ்வாறே நபி (ஸல்) அவர்களும் செய்தார்கள். மேலும், ஒரு முஸ்லிம் அழகிய முறையில் அங்கசுத்தி செய்து, பிறகு ஐவேளைத் தொழுகைகளையும் நிறைவேற்றினால், இந்த இலைகள் உதிர்வது போன்று அவரின் பாவங்களும் உதிர்ந்து விடும் என்று கூறிவிட்டு, திருக்குர்ஆனின் 11:114 வது வசனத்தை ஓதிக்காட்டினார்கள்’, என்று ஸல்மான் பார்ஸீ (ரலி) தெரிவித்தார்கள். (நூல் : புகாரி)

அப்துல்லாஹ் பின் மஸ்ஊத் (ரலி) கூறிய தாவது:-

‘ஒரு மனிதர் நபி (ஸல்) அவர்களிடம் வந்து, ‘அல்லாஹ்வின் தூதரே! நான் மதீனாவின் புறநகர்ப் பகுதியில் ஒரு பெண்ணிடம் தவறாக நடந்து கொண்டேன். இதோ நான் இங்கு தயாராக நிற்கிறேன். என் விஷயத்தில் நீங்கள் நாடியதை நிறைவேற்றுங்கள்’ என்று கூறினார். அவரிடம் உமர் (ரலி) அவர்கள் ‘அல்லாஹ்வே உனது குற்றத்தை மறைத்துவிட்டிருக்க, நீ உன் குற்றத்தை மறைத்திருக்கக்கூடாதா?’ என்று கேட்டார்கள். ஆனால், அந்த மனிதருக்கு நபி (ஸல்) அவர்கள் பதிலேதும் கூறவில்லை. பிறகு அந்த மனிதர் எழுந்து சென்றுவிட்டார். பின்னர் நபி (ஸல்) அவர்கள் அவரை அழைத்து வர அவருக்குப் பின்னால் ஆளனுப்பினார்கள். அவரிடம் ‘பகலின் இரு ஓரங்களிலும், இரவின் சில பகுதிகளிலும் தொழுகையை நிலைநாட்டுவீராக. நன்மைகள் தீமைகளை அழித்துவிடும். இது படிப்பினை பெறுவோருக்கு ஒரு பாடமாகும்’ எனும் இறைவசனத்தை (திருக்குர்ஆன் 11:114) ஓதிக்காட்டினார்கள்.

அப்போது அங்கிருந்த மக்களில் ஒருவர், ‘அல்லாஹ்வின் தூதரே! இது இவருக்கு மட்டும் உரியதா? அல்லது அனைவருக்குமா?’ என்று கேட்டார். அதற்கு நபி (ஸல்) அவர்கள் ‘இல்லை; மக்கள் அனைவருக்கும் உரியதுதான்’ என்று பதில் கூறினார்கள். (நூல் : முஸ்லிம்)

தொழுவது நன்மையான காரியம். அது நன்மையான காரியங்களில் சிறந்ததும் ஆகும். ஒரு நாளைக்கு ஐவேளைத் தொழும் போது நம்மிடம் ஏற்படும் சிறுபாவங்களும், சிறு தவறுகளும் போக்கப்பட்டு, பாவஅழுக்கிலிருந்து விடுதலையும் கிடைத்து விடுகிறது.

நிகழ்ந்துவிட்ட பாவங்கள் மன்னிக்கப்படுவதற்கும், பாவங்கள் இனிமேல் நிகழாமல் இருப்பதற்கும் ஒரே வழி தொழுகைதான். இதுகுறித்து இறைவசனம் கூறுவது மிகப்பொருத்தமாக அமைகிறது. ‘தொழுகை வெட்கக் கேடான காரியங்களை விட்டும், தீமையை விட்டும் தடுக்கும்’. (திருக்குர்ஆன் 29:45)

தொழுகையாளிகள் பெரும்பாலும் பாவமான காரியங்களில் ஈடுபடுவது கிடையாது. ஒரு வேளை சந்தர்ப்பச் சூழ்நிலையின் காரணமாக ஏதேனும் சிறிய பாவம் நிகழ்ந்தாலும் அதற்குப்பிறகு நிறைவேற்றப்படும் தொழுகையின் காரணமாக அது மன்னிக்கப்பட்டு, அது முற்றிலும் போக்கப்படும். உண்மையான தொழுகை பாவத்திலிருந்து பாதுகாக்கும் ஒரு கேடயமாகும். பாவங்களை போக்கும் தொழுகைகளை பேணுதலாகத் தொழுது வருவோம்!

மவுலவி அ. செய்யது அலி மஸ்லஹி, பாட்டப்பத்து, திருநெல்வேலி டவுன்.

எகிப்து நாட்டை கொடுங்கோலன் பிர்அவுன் ஆட்சி செய்த காலம் அது. அவன் ஆட்சியின் கீழ் மக்கள் மிகவும் தொல்லைகளுக்கு ஆளாயினர்.

ஒரு நாள் பிர்அவுன் கனவு ஒன்றை கண்டான். கிழக்குத் திசையில் இருந்து ஒரு ஒளி வந்து எகிப்து அரச வம்சத்தை எரித்து நாசமாக்குவது போலவும், அங்கு அடிமையாய் வாழும் இஸ்ரவேலர்களை அந்த ஒளி காப்பது போலவும் அந்த கனவு அமைந்திருந்தது.

மறுநாள் சபையைக்கூட்டி மந்திரிகளிடம் அந்த கனவிற்கான விளக்கத்தைக் கேட்டான்.

“இஸ்ரவேலர் சந்ததியில் இருந்து ஒரு ஆண் மகன் பிறப்பான். அவனால் உனக்கும் இந்த நாட்டிற்கும் பெரும் அழிவு ஏற்படும், இதுதான் இந்த கனவின் விளக்கம்” என்று மந்திரி ஒருவர் கூறினார்.

“இதனை தடுக்க ஏதாவது வழி உள்ளதா?” என்று பிர்அவுன் கேட்டான்.

“ஆம்! இதற்கு ஒரு வழி இருக்கிறது. இஸ்ரவேலர் சந்ததிகளிலிருந்து தான் ஆபத்து வர இருக்கிறது. எனவே இனிமேல் அவர்களுக்கு பிறக்கும் ஆண் குழந்தைகளை கொல்ல வேண்டும். இதனால், எந்த குழந்தையால் உனக்கு ஆபத்து ஏற்படுமோ அந்த குழந்தையும் கூட்டத்தில் ஒன்றாய் அழிந்து விடும்” என்று பதில் அளித்தனர்.

பிர்அவுனுக்கு அந்த யோசனை சரியாகப்படவே, உடனே அதனை அமுல்படுத்த ஆணையிட்டான். அதனை திருக்குர்ஆன் இப்படி விவரிக்கின்றது:

“நிச்சயமாக பிர்அவுன் பூமியில் மிகவும் பெருமை கொண்டு அதில் உள்ளவர்களைப் பல வகுப்புகளாய் பிரித்து, அவர்களில் ஒரு பிரிவினரை பலவீனப்படுத்தும் பொருட்டு, அவர்களுடைய ஆண் மக்களை கொலை செய்து, பெண் மக்களை உயிருடன் வாழவைத்து வந்தான். மெய்யாகவே இவ்வாறு விஷமிகளில் ஒருவனாகவே இருந்தான்” (திருக்குர்ஆன் 28:4).

ஆனால் அல்லாஹ்வின் நாட்டம் வேறாக இருந்தது. இஸ்ரவேலர் சந்ததியில் இருந்தே மூஸா நபிகளை பிறக்கச் செய்தான். மூஸாவின் தாயார் இறைவனிடம் முறையிட்ட போது, “பெண்ணே நீ கலங்காதே. என்னுடைய கட்டளைப்படி பிறந்த அந்த மகவை ஒரு பேழையில் இட்டு மூடி இந்த நைல் நதியில் விட்டு விடு. அதை நான் எங்கு சேர்க்க வேண்டுமோ அங்கு சேர்த்து விடுவேன். அதுமட்டுமல்ல உன் கண் குளிர்ச்சி பெறும் பொருட்டு உன்னிடமே அந்த குழந்தை பால் அருந்த வரும். நீ தாயாய் இல்லாமல் செவிலித் தாயாய் மூஸாவை வளர்க்கலாம்” என்று உள்ளுணர்வின் மூலமாக உணர்த்தினான்.

அல்லாஹ்வின் கட்டளைப்படி அன்னையும் தன் மகனை பேழையில் வைத்து நதியில் விட்டு விட்டாள். மூஸாவின் சகோதரியை அந்த பேழையைத் தொடர்ந்து சென்று என்ன நடக்கிறது என்பதை அறிந்து வரச்செய்தாள்.

பேழையும் மிதந்து சென்று அரசியர் குளிக்கும் அந்தப்புரத்திற்கு சென்றது. அரசி ஆஷியா பேழையைப் பிடித்து அதனைத் திறந்து பார்க்க, அங்கே அழகிய ஆண் குழந்தையை கண்டார். பிள்ளைப்பேறு அற்ற அந்த அரசியின் நெஞ்சில் இரக்கம் சுரந்தது. அரசியே அறியாமல் அந்த குழந்தை மீது அன்பும் பாசமும் பிறீட்டு எழுந்தது. அதுவும் அல்லாஹ்வின் ஏற்பாடு தான். குழந்தையை வாரி அணைத்த அரசி, தன் கணவன் பிர்அவுனிடம் சென்று நடந்ததைச் சொன்னார்.

ஆனால், பிர்அவுன், ‘இது இஸ்ரவேலர்களின் குழந்தையாக இருக்கலாம். ஒரு வேளை இதன் மூலமே எனக்கு துன்பம் வரலாம். எனவே எனது ஆணைப்படி இதனை கொன்று விடுங்கள்’ என்றான்.

அரசி ஆஷியா கெஞ்சினார், “இது பச்சிளம் குழந்தை. இதற்கு எங்கே துரோகம் செய்யும் எண்ணம் இருக்கும். இதனை நாம் தத்து எடுத்து வளர்த்து வந்தால் நம் அரவணைப்பிலும், அன்பிலும் நம்மிடம் பாசத்தோடு இருக்குமே ஒழிய நமக்கு பாதகத்தை ஏற்படுத்தாது. அதுமட்டுமல்ல நம் கண்காணிப்பில் வளர்வதால் அது நமக்கு கண் குளிர்ச்சியாகவும் அமையலாம்” என்றார்கள்.

உடனே பிர்அவுன் “உனக்கு வேண்டுமானால் அது கண் குளிர்ச்சி தரலாம். எனக்கு அது தேவையில்லை. என் உயிருக்கு ஆபத்து தரும் எந்த குழந்தையையும் நான் கொல்லாமல் விடப் போவதில்லை” என்றான்.

அரசி ஆஷியா கெஞ்சிக்கூத்தாடி பிர்அவுனிடம் அந்த குழந்தையை வளர்க்கும் பொறுப்பை ஏற்கச் செய்தார். அதனை திருக்குர்ஆன் (28:9) இவ்வாறு விவரிக்கின்றது:

“அக்குழந்தையைக் கண்ட பிர்அவுனின் மனைவி தன் கணவனை நோக்கி, ‘நீ இதை கொலை செய்து விடாதே. எனக்கும் உனக்கும் இது ஒரு கண் குளிர்ச்சியாக இருக்கிறது. இதனால் நாம் நன்மை அடையலாம். அல்லது இதனை நாம் நம் குழந்தையாக தத்தெடுத்து கொள்ளலாம்’ என்று கூறினாள்”.

அந்த காலத்தில் செவிலித்தாய் மூலம் குழந்தைகளுக்கு பாலூட்டப்பட்டது. ஆனால், குழந்தையாக இருந்த மூஸா நபிகள் எந்த செவிலித்தாயிடமும் பாலருந்த மறுத்து விட்டார்.

இதனை உன்னிப்பாக கவனித்துக் கொண்டிருந்த மூஸாவின் சகோதரி, அரசியிடம் சென்று, “இந்த குழந்தைக்கு பாலூட்டும் இன்னுமொரு செவிலித்தாயை உங்களுக்கு நான் அறிவித்து தரட்டுமா?” என்று கேட்டார். அனுமதி கிடைக்கவே மூஸா நபியின் தாயையே அழைத்து வந்தார். மூஸா நபிகளும் தன் தாயிடம் பாலருந்தினார்கள். ஏற்கனவே மூஸாவின் தாயாருக்கு அளித்த உறுதியை இதன் மூலம் அல்லாஹ் நிறைவேற்றி விட்டான். இதை திருக்குர்ஆன் (28:13) இவ்வாறு குறிப்பிடுகிறது:

“இவ்வாறு அவருடைய தாயாரின் கண்குளிர்ச்சியடையவும், அவள் துக்கப்படாதிருக்கவும், நிச்சயமாக அல்லாஹ்வின் வாக்குறுதி உண்மையானது என்பதை அவள் அறிந்து கொள்வதற்காகவும் நாம் அவரை, அவர் தாயாரிடத்தே திரும்பச் சேர்த்தோம். எனினும், அவர்களில் பெரும்பாலானோர் (இதை) அறிய மாட்டார்கள்”.

மூஸா நபிகள் எங்கு வளர வேண்டும்?, யாரிடம் வளர வேண்டும்? என்ற அல்லாஹ்வின் திட்டப்படி எல்லாமே மிகச்சரியாக நிறைவேறியது.

மூஸா நபிகள் அரண்மனையில் வாழ்ந்து வரும் காலத்தில் ஒரு நாள் பிர்அவுன் தாடியைப் பிடித்து இழுத்து கன்னத்தில் ஓங்கி ஒரு அறை விட்டார்கள்.

இதில் பிர்அவுன் நிலைகுலைந்து போனான். அந்த அடியின் அழுத்தம் குழந்தையின் செல்ல அடியாகத் தெரியவில்லை. மாறாக அவனிடம் ஒரு அதிர்வையே ஏற்படுத்தியது.

உடனே அரசியாரை அழைத்து, “இது குழந்தையாய் தெரியவில்லை. என்னைக் கொல்ல வந்த எதிரியாய் நினைக்கிறேன். என்னையே அடிக்கும் அளவிற்கு துணிவு எங்கிருந்து இதற்கு வந்தது?” என்றான்.

‘இது குழந்தை, அதற்கு அரசர் என்றும் பிறர் என்றும் என்ன தெரியும். குழந்தை எதுவும் அறியாதது’ என்று அரசி கூறினார்.

“அப்படியானால் அதனை நான் எப்படி தெரிந்து கொள்வது?” என்றான் பிர்அவுன்.

குழந்தையை சோதித்து பார்க்க ஒரு கண்ணாடி குவளையில் சிவந்த நிறம் கொண்ட பளிச்சிடும் மாணிக்கங்களையும், இன்னொரு பேழையில் சிவந்த தீக்கங்குகளையும் வைத்து அதனிடம் குழந்தையை அனுப்பினர். இறைவனின் திட்டப்படி குழந்தை மூஸா நெருப்பை எடுத்து வாயில் போட்டுக்கொண்டது.

தீயின் வேதனையால் கதறி அழுத குழந்தையைத் தூக்கிய அரசியார் “பார்த்தீர்களா, குழந்தைக்கு மாணிக்கம் எது? நெருப்பு எது? என்றே தெரியவில்லை. உங்களை அரசர் என்று எப்படி அது அறியும்?” என்றார். அந்த பதிலால் ஏதோ அந்த சந்தர்ப்பத்தில் சமாதானம் ஆனானே தவிர பிர்அவுன் முழுமையாக திருப்தி அடையவில்லை.

இதிலிருந்து அல்லாஹ் எல்லாம் அறிந்தவன், மிக்க ஞானமுள்ளவன். எதிரியிடமே மூஸாவை வளரச் செய்து அவர்கள் மூலமாக பிர்அவுனை அழித்தான். இந்த வரலாறு அல்லாஹ்வின் வல்லமையை எடுத்துக்காட்டுகிறது.

மனிதர்களைப் படைத்த இறைவன், மனிதர்கள் நன்றியுள்ளவர்களாக நடந்து கொள்கிறார்களா என்பதற்காகவும், எந்நிலையிலும் அவனை மட்டுமே சார்ந்திருக்கிறார்களா என்பதற்காகவும், அவர்களை, பல வழிகளில் சோதித்துப் பார்க்கிறான்.

நமக்கு அருளியுள்ள பொருட்செல்வத்தின் மூலமாகவும், குழந்தைச்செல்வத்தின் மூலமாகவும் நம்மை, நம் நம்பிக்கையைப் பரிசோதிக்கிறான். இச்செல்வங்கள் குறைவாகக் கொடுக்கப்பட்டிருப்பது மட்டுமல்ல, நிறைவாகக் கொடுக்கப்பட்டிருப்பதும் சோதனைதான்.

செல்வம் குறைவாகக் கொடுக்கப்பட்டவர்கள், தங்கள் வறுமை நிலையிலும் இறைவன் தங்களுக்கு அளித்திருப்பவைகளைக் கொண்டும், தங்கள் மீதான இறைவனின் கருணை குறித்தும் திருப்தி கொண்டவர்களாக இருத்தல் வேண்டும். தங்களின் முழு நம்பிக்கையையும் இறைவனின் மீதே வைத்து தங்களின் வாழ்க்கையை மகிழ்ச்சியுடன் வாழ வேண்டும்.

இன்னும் இறைப்பொருத்தத்தை வேண்டி தங்களால் முடிந்த நல்ல காரியங்களை செய்யக்கூடியவர்களாக இருக்க வேண்டும். இல்லை, இல்லை என்று குறைபட்டுக்கொண்டிருப்பவர்களின் வாழ்க்கை என்றுமே நிறைவாக இருக்காது என்பதுடன், அவர்கள் நிம்மதி இன்றித் தவித்துக் கொண்டிருப்பர்.

செல்வம் ஒருவருக்குக் கொடுக்கப்பட்டிருப்பது மற்றவர் பார்வைக்கு பெரிதாகத் தோன்றலாம். ஆனால் செல்வம் கொடுக்கப்பட்டவர் களுக்கு இறைவனின் கேள்விக்கணக்கு அதிகமாக இருக்கும். இறைவன் அளித்தவற்றிலிருந்து, இறைவனின் பாதையில் செலவழிக்காதவர்களுக்கு தண்டனை கடுமையாக இருக்கும்.

குழந்தைகள் இல்லாமலிருப்பது ஒரு சோதனை என்றால், குழந்தைகள் இருப்பதும் சோதனையாகத்தான் நம் மீது ஏவப்பட்டுள்ளது. எத்தனையோ பெற்றோர்கள் தாம் பெற்ற குழந்தைகளால் மனம் வெறுத்து, நொந்து போயிருக்கிறார்கள் என்பதை நாம் அறிவோம்.

இது மட்டுமின்றி அருட்கொடையாக இறைவன் வழங்கிய குழந்தைகளை தாங்கள் என்றுமே எதிர்பார்த்திராத ஒரு தருணத்தில் இழந்து தவிக்கும் பெற்றோர்களையும் நாம் பார்க்கிறோம்.

நம் செல்வத்தை இழந்தாலும் சரி அல்லது எல்லா செல்வங்களுக்கும் மேலான குழந்தைகளை இழந்தாலும் சரி, நாம் பொறுமையை மேற்கொண்டால் நிச்சயமாக அல்லாஹ்விடத்தில் உயர்ந்த கூலி உண்டு என்பதை அல்லாஹ் தன் திருமறையில் வாக்களிக்கிறான்.

இன்னும் இப்படிப்பட்ட இழப்புகளின் போது இவ்வுலக வாழ்வில் அனைத்தும் அழியக்கூடியவையே என்றும், என்றுமே நிலையான செல்வம் அவனிடமே உள்ளன என்பதை நாம் அறியக்கூடியவர்களாக இருக்க வேண்டும்.

‘’நிச்சயமாக, ‘உங்கள் செல்வமும், உங்கள் குழந்தைகளும் (உங்களுக்குச்) சோதனையாக இருக்கின்றன. நிச்சயமாக அல்லாஹ்விடத்தில்தான் மிகவும் உயர்ந்த நற்கூலி உண்டு’ என்பதை நீங்கள் நன்கு அறிந்து கொள்ளுங்கள்’’. (திருக்குர்ஆன் 8:28).

பொருட்சேதம், உயிர்சேதம், நோய், விபத்து போன்ற எண்ணற்ற சோதனைகளை நாம் சந்திக்க நேரிடுகிறது. அதுவும் நாம் எதிர்பார்க்காத நேரத்தில் இவை ஏற்படுவது இறைவனின் புறத்தில் இருந்து, அவன் நாடுவதால்தான் நிகழ்கிறது.

இத்தகைய சோதனைகளின் போது யார் ஒருவர் பொறுமையுடனும், இறைவனிடம் உதவி தேடிக்கொண்டும் இருக்கிறாரோ அவருக்கு அல்லாஹ் நற்கூலியை வழங்குகிறான்.

“(நம்பிக்கையாளர்களே!) பயம், பசி மேலும் பொருள்கள், உயிர்கள், கனிவர்க்கங்கள் ஆகியவைகளைக் கொண்டு நிச்சயமாக நாம் உங்களைச் சோதிப்போம். (நபியே! இச்சோதனைகளால் ஏற்படும் கஷ்டங்களைச்) சகித்துக் கொண்டிருப்பவர்களுக்கு நீங்கள் நற்செய்தி கூறுங்கள்”. (திருக்குர்ஆன் 2:155).

“(சோதனைக்குள்ளாகும்) அவர்கள் தங்களுக்கு எத்தகைய துன்பம் ஏற்பட்டபோதிலும், ‘’நிச்சயமாக நாம் அல்லாஹ்வுக்காகவே இருக்கின்றோம். நிச்சயமாக நாம் அவனிடமே மீளுவோம்’’ எனக் கூறுவார்கள்”. (திருக்குர்ஆன் 2:156).

இன்னும் அல்லாஹ் தன் திருமறையில், சோதனைகளில் வெற்றி பெறுபவர்களுக்கு தன்னிடம் மகத்தான கூலி உள்ளதாகக் கூறுகிறான்.

மனிதர்கள் பலவீனமானவர்களாகப் படைக்கப்பட்டுள்ளனர். இந்த பலவீனத்தை சைத்தான் தனக்கு சாதகமாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ளவே முற்படுவான்.

சோதனைகளின் போது மனிதர்களின் மனதில் வீணான எண்ணங்களை உருவாக்கி, இறைவனுக்கு மாறுசெய்யத் தூண்டுவான். நிராசையை ஏற்படுத்துவான். இன்னும் இறைவனின் மீதுள்ள நம்பிக்கையை சிதைத்து, நிந்திக்கத் தூண்டுவான்.

இம்மாதிரியான சந்தர்ப்பத்தில் ஒரு மனிதன், ‘இந்த சோதனை என் இறைவனிடம் இருந்தே வந்துள்ளது, இதில் எனக்கு நிச்சயமாக ஒரு நன்மையை நாடியிருப்பான்’ என்று உறுதியாக நம்பி, ‘நாம் இறைவனிடம் இருந்தே வந்திருக்கிறோம், இன்னும் அவனிடமே திரும்பிச்செல்ல வேண்டியிருக்கிறது’ என்றும், ‘நான் இழந்ததற்கு ஈடாக அதைப் போன்றோ அல்லது அதை விடச் சிறந்ததை எனக்குத் தருவதற்கு என் இறைவனே போதுமானவன்’ என்று அவனிடமே தன்னையும், தன்னுடைய காரியங்களையும் ஒப்படைத்து விட்டு பொறுமையுடன் காத்திருப்பது இறைவனுக்கு மிகவும் உவப்பைத் தரும்.

மேலும், வேறொரு வெகுமதியின் மூலம் அந்த மனிதருக்கு நிம்மதியையும், மகிழ்ச்சியையும் இறைவன் தருவான், இன்ஷாஅல்லாஹ். இப்படிப்பட்ட மனிதர்கள் இறைவனின் சோதனையில் தேர்ச்சி பெற்று விட்டார்கள் என்று கொள்ளலாம்.

‘உங்களுடைய பொருள்களும், உங்களுடைய சந்ததி களும் (உங்களுக்கு) ஒரு சோதனையாகவே உள்ளன. (இச்சோதனையில், நீங்கள் தேர்ச்சி பெற்றால் உங்களுக்கு) அல்லாஹ்விடத்தில் மகத்தான கூலி இருக்கின்றது’ (திருக்குர்ஆன் 64:15).

சோதனைகள் ஏற்படும் காலங்களில் நபிமார்களையும், இறுதித்தூதர் நபி (ஸல்) அவர்களையும், அவர்களின் தோழர்களையும், அவர்களுக்கு ஏற்பட்ட சோதனைகளையும் நினைத்துப் பார்க்க வேண்டும்.

இன்ஷாஅல்லாஹ், யாரெல்லாம் அதிகமாக சோதிக்கப்பட்டு, சோதனைகளில் வெற்றியும் பெறுகிறார்களோ அவர்களுக்கு, மறுமை வாழ்வை அல்லாஹ் இலேசாக்கித் தருவான். இவ்வுலகில் அவர்கள் எதிர்கொள்ளும் ஒவ்வொரு சோதனையும் அவர்களைப் புடம் போடுகிறது. வாழ்க்கையைப் பற்றிய தெளிவான புரிதலை ஏற்படுத்துகிறது.

கடுமையான சோதனைகளும், அனுபவங்களும் அல்லாஹ்வின் பக்கம் நம்மை நெருங்கச் செய்யும். அவனின் மீதான, மறுமையின் மீதான அச்சத்தை அதிகரிக்கும். இவ்வுலகில் சோதனைகளுக்கு ஆட்பட்டதால் மறுமை வாழ்வில் தன்னுடைய சோதனைகள் குறைக்கப்படும் என்ற ஆறுதல் அடியானின் மனதில் ஏற்படுகிறது.

மறுமை வாழ்வை மட்டுமின்றி, தொடர்ந்து சோதனைகளைத் தராமல் இவ்வுலக வாழ்க்கையையும் அல்லாஹ் இலேசாக்கித் தருவான் என்ற நம்பிக்கையையும் கொடுக்கிறது.

ம. அஹமது நவ்ரோஸ் பேகம், சென்னை-84

“(மக்காவில் இப்ராகிம் கட்டிய ‘கஅபா’ என்னும்) வீட்டை மனிதர்கள் ஒதுங்கும் இடமாகவும், (அவர்களுக்கு) பாதுகாப்பு அளிக்கக் கூடியதாகவும் நாம் ஆக்கியிருக்கின்றோம். (அதில்) இப்ராகிம் நின்ற இடத்தை (நம்பிக்கையாளர்களே!) நீங்கள் தொழும் இடமாக வைத்துக்கொள்ளுங்கள். ‘(ஹஜ்ஜு செய்ய அங்கு வந்து) அதை வலம் சுற்றுபவர்களுக்கும், தியானம் புரிய (அதில்) தங்குபவர்களுக்கும், குனிந்து சிரம் பணி(ந்து அதில் தொழு) பவர்களுக்கும் என்னுடைய அந்த வீட்டை சுத்தமானதாக ஆக்கி வையுங்கள்’ என்று இப்ராகீமிடத்திலும் இஸ்மாயீலிடத்திலும் நாம் வாக்குறுதி வாங்கியிருக்கின்றோம்”. (திருக்குர்ஆன் 2:125)

உலகம் தோன்றிய காலம் முதல், ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் மக்களை நேர்வழிப்படுத்த இறைவன் தன் தூதர்களை அனுப்பி வழிகாட்டினான். ஒவ்வொரு கூட்டத்தாருக்கும் தனித்தனியாக நபிகள் அனுப்பப்பட்டனர். அவர்களும் ஏக இறைக்கொள்கைகளை எடுத்துக்கூறினார்கள். ஆனால் மக்கள் அதை ஏற்க மறுத்து இறைவனுக்கு இணைவைத்து அவனது அருளை புறக்கணித்தனர். இதனால் அந்த மக்கள் அழிவைச்சந்தித்தார்கள்.

பல கால கட்டங்களில் உலகம் பகுதி பகுதியாகத்தான் அழிவுபட்டது. சில கூட்டத்தாரை காற்று, இடி, மின்னல், பூகம்பம் போன்ற இயற்கைச் சீற்றங்களினால் இறைவன் தண்டித்தான். லூத் நபியின் கூட்டத்தை மட்டும் அந்த ஊரையே தலை கீழாக்கி புரட்டி அழித்தான். நூஹ் நபிகள் கூட்டத்தினரைத் தண்டிக்க எண்ணிய அல்லாஹ் பெரும் வெள்ளத்தை அனுப்பினான். இந்த வெள்ளத்தில் உலகமே அழிந்து போனது. இறைவன் கட்டளைப்படி நூஹ் நபியின் கப்பலில் பயணம் செய்தவர்கள் மட்டும் தப்பினார்கள். இந்தக்கப்பல் ஜுதி மலையில் தங்கியது. அந்த கப்பலில் இருந்த உயிரினங்களை கொண்டு உலகம் மீண்டும் புத்துயிர் பெற்றது.

அந்த வெள்ளத்தில் இறை இல்லமான ‘கஅபா’ சேதம் அடைந்தது. காலங்கள் மாறி இப்ராகிம் நபிகள் தோன்றிய பின்னர் இறைவன் மீண்டும் கஅபாவை புதுப்பித்து கட்ட நினைத்தான். இதனை இப்ராகிம் நபிகளுக்கு உள்ளுணர்வால் உணர்த்தி, அந்த பாலைவனத்தில் தேடச்செய்து அதன் அஸ்திவாரங்களை அறிவித்துக்கொடுத்தான். பின்னர் அல்லாஹ்வின் கட்டளைப்படி அங்கே இப்ராகிம் நபிகள் ‘கஅபா’ என்ற இல்லத்தை அமைத்தார்கள்.

இறை இல்லம் கட்டி முடிக்கப்பட்டதன் பின்னர் தான் மேலே குறிப்பிட்ட இந்த இறைவசனம் இறக்கியது. இறை இல்லத்தில் தங்கி தியானம் செய்வதையே கண்மணி நாயகம் (ஸல்) ‘இக்திகாப்’ என்ற அமலாக நமக்கு அமைத்து தந்தார்கள்.

ஒரு மனிதன் தன் உலக வாழ்வின் தொடர்புகள் அத்தனையும் துறந்து தனிமையை நாடி, அதுவும் இறை இல்லத்திற்கு வந்து தங்கி இருந்து இறைவனோடு நேரடி தொடர்பில் ஈடுபடுவதே இக்திகாப் எனப்படும். இது பரவலாக ரமலான் மாதத்தின் கடைசி பத்து இரவுகளில் உலகெங்கிலும் கடைபிடிக்கப்பட்டு வருகின்றது.

ரமலான் மாதத்தில் கடைசி பத்து இரவுகளில் இறை இல்லங்களில் வந்து தங்கி அமல் செய்வதற்கு சுன்னத்தான இக்திகாப் என்றும்; ரமலானில் கடைசி பத்தில் பத்து இரவுகளுக்கு குறைவாக கடைபிடிப்பதற்கு வாஜிப் அல்லது நபில் இக்திகாப் என்றும்; ரமலான் தவிர்த்து மற்றைய நாட்களில் இருப்பதற்கு முஸ்தகபான இக்திகாப் என்றும் அழைக்கப்படுகின்றது.

இந்த மூன்று நிலைகளையும் தவிர்த்து எப்போதெல்லாம் பள்ளிவாசலுக்கு தொழுகையை நிறைவேற்றுவதற்காக வருகிறோமோ, அப்போதெல்லாம் இக்திகாப் நிய்யத்தோடு பள்ளிவாசல் வந்தால், அந்த குறுகிய கால அளவும் கூட இக்திகாப் என்ற சுன்னத்தை நிறைவேற்றியதாக கொள்ளப்படும். அதன் நன்மையையும் பெற்றுத்தரும்.

இக்திகாப் இருக்க நாடியவர்கள் ரமலான் மாதத்தின் 21-ம் பிறை பிறப்பதற்கு முன்பாக, குறிப்பாக அஸர் என்ற மாலை நேரத் தொழுகைக்காக வரும்போதே பள்ளிவாசலில் வந்து தங்கி விட வேண்டும். ஈது பிறை கண்டு பெருநாள் அறிவிக்கப்பட்ட பின்னரே வீட்டிற்கு திரும்ப வேண்டும். இடைப்பட்ட இந்த கால அளவில் பள்ளிவாசலில் தங்கி இருந்து நல்லறங்கள், குர்ஆன் ஒதுதல், துஆ செய்தல், இறை வழிபாடுகளில் ஈடுபடுதல், தியானங்கள் போன்றவற்றில் தன்னை ஆட்படுத்தி கொள்ள வேண்டும்.

பள்ளிவாசல் வந்ததும் தனக்கென தனியாக ஒதுக்கப்பட்ட இடத்தில் தன் உடமைகளை வைத்து விட்டு இரண்டு ரக்காத் இக்திகாப் நிய்யத் தொழுைக தொழ வேண்டும். அவர்களுக்கென ஒதுக்கப்பட்ட எல்லையில் மட்டுேம தங்கி இருக்க வேண்டும். இயற்கை உபாதைகள் தவிர்த்து ேவறு எந்த காரணங்களுக் காகவும் பள்ளிவாசலைவிட்டு வெளியில் வருவதை தவிர்க்க வேண்டும். உலக தொடர்புகள் அத்தனையும் தவிர்த்து தனிமையிலேேய இறைவனை வணங்கி வழிபட வேண்டும்.

இப்படி இக்திகாபின் சட்ட வரைமுறைகளைப் பற்றி குறிப்பிட்டு வருகையில் இன்னுமொரு இடத்தில், “நோன்புகளை நோற்று முழுமையாக்குங்கள். ஆயினும் நீங்கள் வணங்குவதற்காக மஸ்ஜிதுகளில் தங்கி இக்திகாப் இருக்கும் போது உங்கள் மனைவியர் களுடன் கூடாதீர்கள். இது அல்லாஹ்வுடைய திட்டமான சட்ட வரம்புகளாகும். ஆதலால் அவ்வரம்புகளை மீற நெருங்காதீர்கள்” (திருக்குர்ஆன் 2:187) என்று இறைவன் தெளிவாக குறிப்பிடுகின்றான்.

இந்த வசனத்தின் மூலம் இரண்டு விஷயங்களை நாம் தெளிவாக புரிந்து கொள்ள முடியும். இக்திகாப் என்ற அமலை பள்ளி வாசல்களில் சென்று தங்கி செயல்படுத்த வேண்டும். நோன்பிருக்க வேண்டும். உலக தொடர்புகளை அறுத்து தனிைமயிலேயே தங்கி இருக்க வேண்டும். அந்தக்காலத்தில் மனைவியர்களுடன் சேர்ந்து குடும்ப வாழ்க்ைகயில் ஈடுபடுவதும் தடை செய்யப்பட்டுள்ளது என்பதை புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

அதோடு முத்தாய்ப்பாக இந்த வசனத்தின் கடைசியில், இவையனைத்தும் அல்லாஹ் விதித்த சட்ட வரம்புகள் ஆகும். அதனை எந்த நிலையிலும் மீறுவதற்கு முயற்சி செய்யாதீர்கள் என்று கடுமையாக எச்சரிக்கையும் செய்யப்பட்டுள்ளது.

அல்லாஹ் நோன்பைப்பற்றி விவரிக்கும் போது, ‘அதன் கடைசி பத்து இரவுகளில் ஏதாவது ஒன்றில் தான் ஆயிரம் மாதங்களை விட கண்ணியம் நிறைந்த ஒரு சிறந்த இரவு உள்ளது’ என்று குறிப்பிடுகின்றான்.

‘(நபியே!) அந்தக் கண்ணியமுள்ள இரவின் மகிமையை நீங்கள் அறிவீர்களா?. கண்ணியமுள்ள அந்த இரவு ஆயிரம் மாதங்களைவிட மிக்க மேலானதாகும். அதில் மலக்குகளும், ஜிப்ரயீலும், தங்கள் இறைவனின் கட்டளையின் பேரில் (நடைபெற வேண்டிய) எல்லா காரியங்களுடன் இறங்குகின்றனர். ஈடேற்றம் உண்டாகுக! (அவ்விரவின் இச்சிறப்பு) விடியற்காலை உதயமாகும் வரை (நீடிக்கிறது)’. (திருக்குர்ஆன் 97:2-5)

எனவே, இக்திகாப் இருப்பவர்கள் மொத்த பத்து நாட் களுமே இறை தியானத்தில் ஈடுபட்டிருப்பதால் நிச்சயமாக அந்த கண்ணியமிகுந்த ‘லைலத்துல் கத்ர்’ என்ற இரவைப் பெற்றுக்கொள்ளும் பாக்கியம் அவர்களுக்கு கிடைக்கும்.

கண்மணி நாயகம் தமது 40-ம் வயதில் ஹீரா குகையில் சென்று தனிமையில் அமர்ந்து தியானத்தில் ஈடுபட்டு இறைவனை துதி செய்ததால் ‘திருக்குர் ஆன்’ என்னும் அற்புத பொக்கிஷத்தைப் பெற்று தந்தார்கள். அல்லாஹ், மூஸா நபிகளை தூர்ஸினாய் மலையடிவாரம் வரவழைத்து 40 இரவுகள் தனிமையில் தங்கச் செய்து தவ்ராத் வேதத்தை அருளினான். இவ்வாறு வேதங்களைப் பெற்று தந்த சிறந்த அமல் இக்திகாப்.

இக்திகாப் இருக்க நம்மில் எத்தனைபேர் முயன்றாலும் அல்லாஹ் சிலரையே தேர்ந்தெடுக்கின்றான். அதன் மூலம் நமக்கு அளப்பறிய அருள் வளங்களைத் தருவதற்கு இறைவன் நாடுகிறான் என்பதை நாம் உணர்ந்துகொள்ள வேண்டும். அப்படிப்பட்ட மேலான நற்பாக்கியங்களை நம் அனைவருக்கும் எல்லாம் வல்ல அல்லாஹ் தந்து அருள்பாலிப்பானாக, ஆமின். 

வளைவதெல்லாம் வில்லா...
ஜொலிப்பதெல்லாம் மாணிக்க கல்லா...
உனக்கு ஈடு இணையில்லையே... அல்லா
உயிரினங்களை காக்க வேண்டுமே.... நல்லா.
“லாயிலாஹா இல்லல்லா
முஹம்மதுர் ரசூலுல்லா”

நாம் எப்படி ஒருவரை ஒருவர் அனுசரித்து ஆதரித்து வாழ வேண்டும் என்று ரமலான் நோன்பு வெகு ஆழமாக, அழகாக சொல்லிக் கொடுத்திருக்கிறது. புனிதமிகு ரமலான் நோன்பின் காரணமாக அனைவரிடமும் கோபப்படாமல், பொறுமையாக, நிதானமாக இந்த மாதத்தில் நடந்து கொண்டோம்.

உண்மையிலேயே இது மிகவும் வரவேற்கத் தக்கதாகும். இது ரமலானில் மட்டுமின்றி எல்லா நாட்களிலும் பின்பற்றப்பட வேண்டும்.

அல்லாஹ்வை வணங்கி வாழ்ந்தால் மட்டும் போதாது, “பிறருக்கு வழங்கியும் வாழ வேண்டும்“ இதுதான் இஸ்லாமின் அடிப்படை தத்துவம். இதனால்தான் “ஜகாத்” (தர்மம்) நமக்கு கடமை ஆக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஒரு முஸ்லிமிடம் குறிப்பிட்ட அளவு செல்வம் சேர்ந்து அது ஒரு வருடத்திற்கு மேலாக அவரது உடமையில் இருந்தால் அந்தப் பணத்தில் 40-ல் ஒரு பங்கு அதாவது 2 1/2 சதவீதம் ஜகாத் (தர்மம்) செய்ய வேண்டும்.

ரமலான் நோன்பின் மூலம் 30 நாட்களும் பெறும் பயிற்சியின் மூலம் அந்த ஆண்டின் மீதமுள்ள 335 நாட்களிலும் நாம் நல்லொழுக்கமும் நல்ல சிந்தனையும், உள்ளவர்களாக நடந்து கொள்ள வேண்டும். ஆனால் ஏதோ ஒரு காரணத்தால் நல் அமல்களை நாம் தொடராமல் விட்டு விடுகிறோம். இந்த நிலை மாற வேண்டும்.

“சலாமத்” எனும் நிம்மதி கிடைக்க வேண்டுமெனில் ஒற்றுமை எனும் குர் ஆனியக் கயிற்றை கட்டாயம் நாம் கைப்பற்றி நிற்க வேண்டும்.
அல்லாஹ்வை வணங்குவோம்
அடியார்களுக்கு வாழங்குவோம்
புனித ரமலான் வாழ்த்துக்கள்.

எல்லாம் வல்ல அல்லாஹ், ஒவ்வொரு நபி களுக்கும் ஒவ்வொரு விசேஷமான தன்மையைக் கொடுத்து கவுரவப்படுத்தி இருக்கின்றான். அந்த வரிசையில் சுலைமான் நபிகளுக்கு காற்றை வசப்படுத்தி கொடுத்தான். அதன் மூலம், நினைத்த இடத்திற்கு நினைத்த நேரத்தில் செல்லும் ஆற்றலை அவர் பெற்றிருந்தார். அதோடு பறவைகளின் மொழியை அறியும் ஆற்றலையும் அவருக்கு அல்லாஹ் கொடுத் திருந்தான். இது தவிர ஜின்களை அடக்கியாளும் சக்தியும் அவருக்கு அளிக்கப்பட்டு இருந்தது. ஆற்றல்கள் அனைத்தையும் தருபவன் அல்லாஹ் ஒருவன் தான்.

ஒரு முறை யுத்த களத்திற்கு தனது படைகளுடன் சுலைமான் நபி புறப்பட்டார். அந்தப்படை, எறும்பு புற்றுகள் நிறைந்திருக்கும் ஓர் ஓடையை நெருங்கிய போது, அங்கிருந்த ஒரு எறும்பு, மற்ற எறும்புகளை நோக்கி இவ்வாறு கூறியதாக திருக்குர்ஆனில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது:

“எறும்புகளே! நீங்கள் உங்கள் வீடுகளுக்குள் நுழைந்து கொள்ளுங்கள். சுலைமானும் அவருடைய ராணுவமும் (நீங்கள் இருப்பதை) அறியாது உங்களை(த் தங்கள் கால்களால்) மிதித்துவிட வேண்டாம்” என்று கூறியது. (திருக்குர்ஆன் 27:18)

எறும்பின் பரிபாஷை அறிந்திருந்த சுலைமான் நபிகள் இதைக்கேட்டு புன்னகைப் பூத்தவர் களாக தன் ராணுவத்தினரை நோக்கி, “நீங்கள் அப்படியே நிற்பீர்களாக, அருகே எறும்பு புற்று ஒன்று உள்ளது. அதனை நீங்கள் மிதித்து சேதப்படுத்தி விடாதீர்கள்” என்றார்.

அதுமட்டுமல்ல இத்தனை அரிய சக்தி வாய்ந்த அறிவு ஞானத்தை வழங்கிய அல்லாஹ்விற்கு உடனே தன் நன்றியைத் தெரிவித்து பிரார்த்தனை செய்தார். அந்த சம்பவம் பற்றி திருக்குர்ஆன் இவ்வாறு குறிப்பிடுகிறது:

“என் இறைவனே! நீ என் மீதும் என் தாய் தந்தை மீதும் புரிந்த உன் அருள்களுக்கு உனக்கு நான் நன்றி செலுத்த நீ எனக்கு அருள் புரிவாயாக. உனக்கு திருப்தியளிக்க கூடிய நற்செயல்களையும் நான் செய்யக்கூடிய பாக்கியத்தை எனக்கு அருள் புரிந்து உன் கருணையைக் கொண்டு உன் நல்லடியார்களுடன் என்னைச் சேர்த்து விடுவாயாக” என்று பிரார்த்தனை செய்தார். (திருக்குர்ஆன் 27:19)

ஒவ்வொரு நபிகளும் கேட்ட சிறந்த துஆக்களை திருமறையில் பதிவு செய்த அல்லாஹ். சுலைமான் நபிகளின் சிறந்த துஆவாக இதனைக் குறிப்பிடுகின்றான்.

திருக்குர்ஆனின் 27-வது அத்தியாயமான ‘சூரத்துல் நம்லி’ (எறும்புகள்) என்பதில் இடம்பெற்றுள்ள மற்றொரு முக்கிய படிப்பினையை இங்கே காண்போம்.

பறவைகள் அனைத்தும் சுலைமான் நபியின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ளதால் ஒவ்வொரு முறையும் அதனை கணக்கெடுப்பது அவரது வழக்கமாய் இருந்தது. அப்படி ஒரு முறை பரிசோதித்த போது “ஹூத் ஹூத்” என்ற பறவையை காணவில்லை. அதைப் பற்றி விசாரித்துக் கொண்டிருந்த போது எங்கிருந்தோ அது வந்து சேர்ந்தது.

“ஏன் வருவதற்கு இத்தனை தாமதம்?” என்று வினவிய போது, அது சொன்னது: “ஸபா நாட்டைப் பற்றி நீங்கள் அறியாததை நான் அறிந்து, உண்மைச் செய்தியை கொண்டு வந்திருக்கிறேன். மெய்யாகவே அந்நாட்டு மக்களை ஒரு பெண் ஆட்சி புரிவதை நான் கண்டேன். எல்லா வசதிகளும் அவள் பெற்றிருக்கிறாள். மகத்தான அரசு கட்டிலும் அவளுக்கு இருக்கிறது. அவளும் அவளுடைய மக்களும் அல்லாஹ்வையன்றி சூரியனைச் சிரம் பணிந்து வணங்குவதை நான் கண்டேன்” என்று கூறியது. (திருக்குர்ஆன் 27:22-24)

“ஹூத் ஹூத் பறவையே நீ உண்மை சொல்வதாய் இருந்தால் நிச்சயமாக நாம் அவளுக்கு ஏக இறைவனின் சக்தியை எடுத்துச் சொல்ல வேண்டும். சூரியனை இறைவனுக்கு இணை வைக்கும் பாவச்செயலிலிருந்து அவளைக் காப்பாற்ற வேண்டும்” என்று சுலைமான் நபிகள் கூறினார்.

பின்னர் அந்த அரசிக்கு ஒரு கடிதம் எழுதினார். அதில், ‘அல்லாஹ் தான் வணக்கத்திற்குரிய இறைவன். அவனுக்கு இணையாக உலகில் எந்த பொருளுக்கும் எந்த வித சக்தியும் இல்லை. எனவே அல்லாஹ்வை ஏக இறை வனாக ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள்’ என்று கட்டளையிட்டு இருந்தார்.

பின்னர் அதை ஹூத் ஹூத் பறவையிடம் கொடுத்து, ‘பல்கீஸ் அரசியின் முன்பு அந்த கடிதத்தை எறிந்துவிட்டு, அங்கு என்ன நடக்கிறது என்று மறைந்திருந்து பார்த்து தகவல் தெரிவிக்க வேண்டும்’ என்றார்.

பறவையும் அவ்வாறே செய்தது. கடிதத்தை படித்த அரசி தன் மந்திரிகளிடம் இவ்வாறு கூறினார்:

“தலைவர்களே! மிக்க கண்ணியமான கடிதம் என்முன் எறியப்பட்டுள்ளது. மெய்யாகவே அது சுலைமானிடம் இருந்து வந்துள்ளது. நிச்சயமாக அதன் ஆரம்பத்தில் ‘பிஸ்மில்லா ஹிர்ரஹ்மானிர்ரஹீம்’ என்றெழுதியுள்ளது” என்றார்.

“அக்கடிதத்தில் சுலைமான் சூரியனை வணங்குவதை தவிர்த்து அல்லாஹ்வை வணங்க கட்டளையிட்டுள்ளார். இதற்கு உங்கள் அபிப்பிராயம், ஆலோசனை என்ன?” என்று வினவினார்.

அதற்கு அவர்கள் “அரசியே! நாம் மிக பலம் பொருந்திய ராணுவம் கொண்டுள்ளோம், நீங்கள் ஆணையிட்டால் நாம் போர் முரசு கொட்டலாம்” என்றார்கள்.

ஆனால் அரசியோ, “இங்கே நாம் பலம்-பலவீனம் பற்றி சிந்திக்க தேவையில்லை. அதில் சொல்லப்பட்டுள்ள சத்தியம், அசத்தியம் பற்றி மட்டுமே நாம் முடிவு எடுக்க வேண்டும். போர் என்று வந்துவிட்டால் இருசாரருக்கும் உயிர்பலி என்பதும், இழப்பும் தவிர்க்க முடியாததாகி விடும். எனவே அவரிடம் சமாதானமாகவே போய் விடலாம். அவரை சென்று சந்தித்து அவர் சொல்வதில் உள்ள நியாய, அநியாயங்களை சீர்தூக்கி முடிவு செய்யலாம்” என்று சொன்னார்.

அரசியார் சமாதானம் பேச வருகிறார், என்றதுமே சுலைமான் நபிகள், தன் அரசவையில் இருந்த ஜின்களை நோக்கி, ‘அரசி என்னிடம் வந்து சேருவதற்கு முன்பாகவே அவருடைய அரியணையை என்னிடம் யாராவது கொண்டு வந்து சேர்க்க முடியுமா?’ என்று வினவினார்.

“அதற்கு ஜின்கள் கூட்டத்தைச்சேர்ந்த இப்ரீத் என்னும் ஒரு வீரன், ‘நீர் இந்த சபையை முடித்துக் கொண்டு எழுந்திருப்பதற்கு முன்னதாகவே அதை நான் உம்மிடம் கொண்டு வந்து விடுவேன்’ என்றார்.

“எனினும் அவர்களில் வேத ஞானம் பெற்ற ஒருவர் இருந்தார். அவர் சுலைமான் நபியை நோக்கி, ‘உமது பார்வை உம்மிடம் திரும்புவதற்குள் அதை நாம் உம்மிடம் கொண்டு வந்து விடுவேன்’ என்று கூறினார். அவ்வாறே கொண்டு வந்தும் சேர்த்தார்”.

பல்கீஸ் அரசியாரும் அங்கு வந்து சேர்ந்தார். அவருக்கு முன்பு அந்த சிம்மாசனம் போடப்பட்டது. அது தன்னுடைய அரியணை தான் என்பதை அவரால் நம்ப முடியவில்லை. தன் நாடு அத்தனை தூரம் இருக்கும் போது கண் சிமிட்டும் நேரத்தில் எப்படி அதை கொண்டு வருவது சாத்தியம்? என்று ஆச்சரியப்பட்டார். சுலைமான் நபிகளுக்கு அல்லாஹ் அருளிய ஆற்றல் மூலமே அது சாத்தியமானது என்பதையும் புரிந்து கொண்டார்.

பின்னர், சுலைமான் நபிகள் எடுத்துச் சொன்ன அல்லாஹ்வின் உண்மைத் தன்மையை உணர்ந்து கொண்டு, அவரும் அவரைச்சேர்ந்தவர்களும் இஸ்லாத்தை ஏற்றுக்கொண்டார்கள். சுலைமான் நபிகள், பல்கீஸ் அரசியை மணமுடித்து நீண்ட காலம் வாழ்ந்தார்.

சுலைமான் நபிகள் தன் வயது முதிர்ந்த நிலையில் பாலஸ்தீனத்தில் இறையில்லம் ஒன்றை கட்ட வேண்டும் என்று ஆவல் கொண்டிருந்தார். அவரது அடிமைகளாய் இருந்த ஜின்களைக் கொண்டு “மஸ்ஜிதே அக்ஸா” என்று அழைக்கப்பட்டு வருகின்ற அந்த பள்ளிவாசலை கட்டினார்கள். அந்த பள்ளிவாசலின் மிக்ராபில் (நடுப்பகுதி) நின்றவாரே, கைத்தடியை ஊன்றி அதில் சாய்ந்தவர்களாக ஜின்களை வேலை ஏவி வந்தார்கள். அந்த நிலையிலேயே அவருக்கு மரணமும் ஏற்பட்டது. ஆனால் பள்ளிவாசல் கட்டி முடிக்கப்படும் வரையில் சுலைமான் நபிகள் தடியில் சாய்ந்த சடலமாக நின்று கொண்டிருந்தார்கள்.

“சுலைமானுக்கு நாம் மரணத்தை விதித்த போது, அவர் இறந்து விட்டார் என்பதை அவர் சாய்ந்திருந்த தடியை அரித்து விட்ட பூச்சியைத் தவிர மற்ற எவரும் அந்த ஜின்களுக்கு அறிவிக்கவில்லை. அவர் சாய்ந்திருந்த தடியை கரையான் பூச்சிகள் அரித்து விட்டன. ஆகவே அதன் மீது சாய்ந்திருந்த சுலைமான் கீழே விழுந்து விட்டார். அவர் கீழே விழவே வேலை செய்து கொண்டிருந்த அந்த ஜின்களுக்கு, தாங்கள் மறைவான விஷயங்களை அறியக் கூடுமாக இருந்தால் இரவு பகலாக உழைக்க வேண்டிய இழிவு தரும் இவ்வேதனையில் தங்கி இருக்க மாட்டோம் என்று தெளிவாக தெரிந்தது” (திருக்குர்ஆன் 34:14)

இந்த வசனத்தின் மூலம் நாம் அறிவது, சுலைமான் நபி மரணித்த பின்னும் மஸ்ஜித் அக்ஸாவை கட்டி முடித்தார்கள். இன்று வரை அது நிலை பெற்று நிற்கின்றது. அது மட்டுமல்லாமல் ஜின்கள், சைத்தான்களுக்கு மறைவான விஷயம் பற்றி எந்த ஞானமும் கிடையாது என்பதும் இங்கே நிரூபணம் ஆகிறது.

எனவே எதிர்காலம் பற்றி குறி சொல்லுதல், ஜோதிடம் பார்த்தல் போன்றவற்றின் மூலம் எந்த உண்மைத் தன்மையையும் அறிய முடியாது. அல்லாஹ் விதித்த விதிப்படியே எல்லாம் நடக்கும். அதை தடுப்பதற்கு எந்த சக்தியும் கிடையாது. விதியை மாற்றுவதற்கும் யாராலும் முடியாது என்பதே யதார்த்தம். இதை உணர்ந்து ஏக இறைவன் அல்லாஹ்விடம் சரணடைவோம். 

மதிய வேளை. வீட்டில் உணவு எதுவும் இருக்கவில்லை. பசி வயிற்றைக் கிள்ளியது. வீட்டைவிட்டு வெளியே வந்தார்கள் இறைவனின் இறுதித்தூதர் (ஸல்) அவர்கள். பள்ளிவாசலில் அபூபக்கர் (ரலி) அவர்களைச் சந்திக்கின்றார்கள்.

“என்ன இந்த நேரம் வெளியே வந்துள்ளீர்கள்?” என்று நபி (ஸல்) அவர்கள் அபூபக்கர் (ரலி) அவர்களிடம் கேட்க, “இறைத்தூதர் அவர்களே! தாங்கள் எதற்காக வீட்டைவிட்டு வெளியே வந்தீர்களோ, அதற்காகவே நானும் வந்துள்ளேன்” என்று அபூபக்கர் (ரலி) பதிலளித்தார்.

“சரி, வாருங்கள் நடக்கலாம்” என்று இருவரும் நடக்க, சற்று நேரத்தில் அங்கே உமர் (ரலி) அவர்களும் வெளியே வருகின்றார்.

“என்ன இந்த நேரம் வெளியே வந்துள்ளீர்கள்?” என்று நபிகளார் (ஸல்) அவர்கள் உமர் (ரலி) அவர்களிடம் கேட்க, “அல்லாஹ் மீது ஆணை! நீங்கள் இருவரும் எதற்காக வெளியே வந்தீர்களோ, அதற்காகவே நானும் வெளியே வந்துள்ளேன்” என்று அவரும் பதிலளித்தார்.

இவர்கள்தான் இஸ்லாமிய உலகின் முப்பெரும் ஆளுமைகள். அன்றைய தினம் இந்த மூவருக்குமே உண்பதற்கு வீட்டில் உணவு எதுவும் இருக்கவில்லை என்பது எவ்வளவு கவலைக்குரிய விஷயம்.

அபூஹைஸம் அல் அன்சாரி (ரலி) என்ற நபித்தோழரின் வீட்டில் மூவருக்கும் விருந்து. பலவகைப் பேரீச்சம் பழங்கள், ரொட்டி, ஆட்டிறைச்சி, குளிர்ந்த நீர் முதலியன விருந்தில் உணவாகக் கொடுக்கப்பட்டன.

அவற்றை உண்டபின் நபி (ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள்: “மறுமை நாளில் விசாரணையின்போது இந்த அருட்கொடைகளைக் குறித்து அல்லாஹ் விசாரிப்பான்”.

(அதாவது சற்றுமுன் நாம் பசியோடு இருந்தோம். இப்போது இந்த உணவு நமக்குக் கிடைத்துள்ளது. எனவே இந்த உணவு நமக்குக் கிடைத்தமைக்காக இறைவனுக்கு நாம் நன்றி செலுத்தினோமா? புசிக்கும்போது வீணடித்தோமா? இந்த உணவை உண்டபின் கிடைக்கும் உடல் ஆரோக்கியத்தின் மூலம் பயனுள்ள விஷயங்களைச் செய்தோமா? என்பது குறித்தெல்லாம் இறைவன் மறுமையில் விசாரிப்பான் என்று பொருள்)

இதனைச் செவியுற்ற உமர் (ரலி) அவர்களுக்கு, ‘இது குறித்துமா இறைவன் விசாரிப்பான்?’ என்று ஆச்சரியம்.

பெருமானார் (ஸல்) அவர்களிடமே விசாரித்தார்: “அல்லாஹ்வின் தூதரே! நாம் புசித்த இந்த உணவு அசுத்தமாகவும், நாம் அருந்திய இந்தத் தண்ணீர் சிறுநீராகவும் உடலில் இருந்து வெளியேறிவிடுகின்றது. இது குறித்துமா அல்லாஹ் மறுமையில் விசாரிப்பான்?”

நபி (ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள்: “ஆம், எனது உயிர் யார் கைவசம் இருக்கிறதோ அந்த இறைவன் மீது ஆணை! மறுமையில் இந்த அருட்கொடைகளைக் குறித்து நிச்சயம் அல்லாஹ் விசாரிப்பான். சற்றுமுன் வீட்டைவிட்டு நீங்கள் பசியுடன் வெளியே வந்தீர்கள். இதோ இப்போது இந்த அருட்கொடைகளை அல்லாஹ் உங்களுக்கு வழங்கியுள்ளான் என்பதை மறந்துவிடாதீர்கள். “பிறகு அந்நாளில் இந்த அருட்கொடைகளைக் குறித்து கட்டாயம் நீங்கள் வினவப்படத்தான் போகின்றீர்கள்” (திருக்குர்ஆன் 102:08) என்று அல்லாஹ் கூறவில்லையா?” (முஸ்லிம், அஹ்மத், நஸாயி)

உணவும் பானமும் இறைவனின் அருட்பேறுகளில் ஒன்று. ஆனால் அது குறித்த சிந்தனை எதுவும் இல்லாமல் எவ்வளவு உணவுகளைத்தான் அன்றாடம் நாம் வீணடித்துக்கொண்டிருக்கின்றோம். மறுமையில் இது குறித்த விசாரணை உண்டு என்பது ஏன் நமக்கு இன்னும் உறைக்கவில்லை?

வியாபார நோக்கில் செயல்படும் உணவு விடுதிகளை விட்டுத்தள்ளுங்கள். இந்த உபதேசம் எல்லாம் அவர்களின் செவிகளில் எடுபடாது. நமது வீடுகளை எடுத்துக்கொள்ளுங்கள். எவ்வளவு உணவுகள் அனுதினமும் வீணடிக்கப்படுகின்றது. சாக்கடைகளிலும் குப்பைத் தொட்டிகளிலும் கொட்டப்படும் உணவுகளைக் காணும்போது மனம் ஏனோ வேதனையால் அவதிப்படுகிறது.

‘வீணான உணவைக்கூட கொட்டக்கூடாதா?’ என்று புத்திசாலித்தனமகாக் கேள்வி கேட்க வேண்டாம். ‘உணவை ஏன் வீணாக்குகின்றோம்?’ என்பதுதான் இங்கே கேள்வியே. என்றாவது ஒருநாள் வீணானால்கூட பரவாயில்லை. அன்றாடம் கொட்டப்படுவது உணவு குறித்த அலட்சியத்தின் வெளிப்பாடுதானே.

அதிலும் குறிப்பாக, திருமண வீடுகளிலும் விசேஷங்களின்போதும் வீணடிக்கப்படும் உணவுகள்தான் எவ்வளவு? அவற்றைச் சேகரித்து ஏழை எளியோருக்கு வழங்கினால் எவ்வளவு நன்மை கிடைக்கும்.

‘பணம் இருக்கிறது, எனவே நாங்கள் செலவு செய்கிறோம். இது எங்கள் பணத்தில் வாங்கிய உணவுப்பொருள். எனவே இதனை நாங்கள் எப்படி வேண்டுமென்றாலும் செலவு செய்வோம்’ என்று கருதினால்... இதைவிட அறிவீனம் வேறொன்றும் இருக்க முடியாது.

அல்லாஹ் கூறுகின்றான்: “மேலும் நீங்கள் உண்ணுங்கள்; பருகுங்கள்; விரயம் செய்யாதீர்கள். விரயம் செய்வோரை அவன் (அல்லாஹ்) நேசிப்பதில்லை”. (திருக்குர்ஆன் 7:31)

இந்த வசனம் குறித்து முற்கால அறிஞர்களில் ஒருவரான அலி பின் அல்ஹுஸைன் பின் வாகித் (ரஹ்) அவர்கள் இவ்வாறு கூறுகின்றார்: “அல்லாஹ் மருத்துவ சிகிச்சை முறை அனைத்தையும் பாதி வசனத்திற்குள் அடக்கிவிட்டான்; அது இந்த வசனம்தான்”.

இப்னு அப்பாஸ் (ரலி) அவர்கள் கூறுவதாவது: “நீ விரும்பியதை உண்ணலாம்; விரும்பியதை அணியலாம். ஆனால், ஒரு நிபந்தனை: விரயமும், கர்வமும் உன்னிடம் இருக்கக் கூடாது”. (புகாரி)

இப்னு அப்பாஸ் (ரலி) அவர்களாவது, ‘விரும்பியதை உண்ணலாம் விரயம் செய்யாதே’ என்று கூறினார்கள். ஆனால் அல்லாஹ்வின் தூதர் (ஸல்) அவர்களோ, விரயத்திற்கு கொடுத்திருக்கும் விளக்கம் என்ன தெரியுமா?

பெருமானார் (ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள்: “நீ விரும்பிய அனைத்தையும் உண்பதுகூட விரயம்தான்”. (இப்னுமாஜா, தாரகுத்னி)

கவனிக்கத்தக்க மற்றுமோர் விஷயம் என்னவென்றால், ‘விரயம் செய்வோரை இறைவன் விரும்ப மாட்டான்’ என்பதுதான். அனுமதிக்கப்பட்டவற்றிலும், தடை செய்யப்பட்டவற்றிலும் அல்லாஹ் விதித்துள்ள எல்லையை மீறுவோரை அவன் நேசிப்பதில்லை. அப்படி என்றால், இன்றைய திருமண வீடுகள், விசேஷ வீடுகள், விருந்து உபச்சார சபைகள் எல்லாம் அல்லாஹ்வின் நேசம் பெற்றவையா இல்லையா என்பதைக் கொஞ்சம் யோசிக்க வேண்டும்.

உலக உணவு தினமாக அக்டோபர் 16-ந் தேதி கொண்டாடப்படுகிறது. பசியாலும் பட்டினியாலும் வாடும் ஏழைகளின் எண்ணிக்கை பெருகிக்கொண்டே இருக்க, உணவை வீணடிக்கும் மக்களின் எண்ணிக்கையும் கூடிக்கொண்டே செல்வதுதான் நகை முரண்.

உலகில் 100 கோடி பேர் பசியால் அவதிப்படும் பரிதாபம் ஒருபுறம் இருக்க, வருடம்தோறும் 280 மில்லியன் டன் உணவு தானியங்கள் வீணடிக்கப்படுகின்றன என்று ஐ.நா. உணவு அமைப்பு கூறுகிறது.

எவ்வளவு பெரிய வேதனை..! உணவை வீணடிக்கும் ஒவ்வொருவரும் நினைவில் வைக்க வேண்டிய விஷயம் என்னவென்றால்.. நாம் வீணடிக்கும் உணவின் ஒவ்வொரு பருக்கையும் ஏதோ ஓர் ஏழைக்குரிய உணவு என்பதை மட்டும்தான். மட்டுமல்ல, இதுகுறித்தும் மறுமை விசாரணை உண்டு என்பதையும் மறந்துவிடலாகாது.

மவுலவி நூஹ் மஹ்ளரி, குளச்சல்.

“தாவூதையும், சுலைமானையும் நபியாக அனுப்பி வைத்தோம். ஒருவருடைய ஆடுகள் மற்றொருவரின் பயிரை மேய்ந்து விட்டது பற்றி தாவூது, சுலைமான் ஆகிய இருவரும் தீர்ப்பு கூற இருந்த சமயத்தில், அவர்களுடைய தீர்ப்பை நாம் கவனித்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். தீர்ப்பு கூறுவதில் இவர்கள் இருவருக்குமே கல்வியையும், ஞானத்தையும் நாம் கொடுத்திருந்த போதிலும், சுலைமானுக்கு நியாயத்தை விளக்கி காண்பித்தோம்”. (திருக்குர்ஆன் 21:78-79)

அல்லாஹ், உலகில் தன் தூதுவத்தை எடுத்துச் சொல்வதற்காக கிட்டத்தட்ட ஒரு லட்சத்து 24 ஆயிரம் நபிமார்களை அனுப்பி வைத்தான். ஆனால் ஒரு சில நபிகள் குறித்த விவரங்கள் மட்டுமே அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக திருக்குர்ஆனில் சொல்லப் பட்டிருக்கின்றன. அவற்றை கோர்வையாக சேர்த்து படிக்கும் போது தான், முழு வரலாற்றையும் தெரிந்து கொள்ள முடியும்.

அப்படி படைக்கப்பட்ட நபிமார்களில் ஒரு சிலரை குடும்பமாகவும், கோத்திரமாகவும் இறைவன் அங்கீகரித்துள்ளான். உதாரணமாக, நபிகள் இப்ராகிம்-இஸ்மாயில், யாகூப்-யூசுப் ஆகியோரை குறிப்பிடலாம். அந்த வரிசையில் தாவூது-சுலைமான் ஆகியோரை தந்தை-தனயனாக நபி பட்டம் கொடுத்து பூமிக்கு அனுப்பி வைத்தான் இறைவன்.

தாவூது நபிகள் மன்னராக இருந்தபோது, சுலைமான் நபிகளும் அரசவையில் ஓர் அங்கத்தினராக வீற்றிருந்தார்கள். அவருக்கு அப்போது வயது பதினொன்று.

தாவூது நபிகள், தன் கையால் இரும்பை தொட்டால் அது மெழுகாய் இளகி ஓடும் தன்மையை அல்லாஹ் கொடுத்திருந்தான். அதன் மூலம் அவர்கள் சங்கிலி வளையங்கள், போரில் பயன் படுத்தும் உருக்கு சட்டை கவசம் போன்றவற்றை செய்யக் கூடிய ஆற்றல் பெற்றவர்களாக இருந்தார்கள். அவர் இறை வணக்கத்தில் ஈடுபடும் போது, அவரோடு சேர்ந்து மலைகளும், பறவைகளும் அல்லாஹ் விற்கு சிரம் பணிந்தன என்று திருக்குர்ஆன் கூறுகிறது.

சுலைமான் நபிகளுக்கு, காற்றை வசப் படுத்தி கொடுத்ததோடு, பல உயிரினங்களின் பரிபாஷையை தெரிந்து கொள்ளும் ஆற்ற லையும் இறைவன் கொடுத்திருந்தான். காற் றின் உதவியுடன் பல மைல் தூரங்கள், நொடி யில் பயணம் செய்யும் ஆற்றலும் அவருக்கு இருந்தது.

ஒருமுறை அவரது அரசவையில் ஒரு விசித்திரமான வழக்கு ஒன்று வந்தது. வாதியும் பிரதிவாதியும் முறையிட்டார்கள். வாதி சொன்னார், “எனது சொந்த நிலத்தில் நான் பாடுபட்டு பண்படுத்தி பயிர் விளைவித்திருந்தேன். அது நன்றாக பருவம் எய்தியபோது, பிரதிவாதியின் ஆட்டு மந்தை கள் எனது நிலத்தில் புகுந்து அத்தனை பயிர் களையும் தின்று நாசம் செய்து விட்டன” என்றார்.

பிரதிவாதியும், “ஆம்! உண்மை அரசே! நான் எனது மந்தையை விட்டு அகன்று பிறிதொரு இடத்திற்கு சென்று விட்டதால் எனது கவனக்குறைவின் காரணமாக என் மந்தை அந்த நாச வேலைகளைச் செய்து விட்டது. அது மட்டுமல்ல, இதற்காக எந்த நியாயமான தீர்ப்புக்கும் நான் கட்டுப்படுகிறேன்” என்று உறுதிமொழியும் அளித்தார்.

தாவூது நபிகள் பிரதிவாதியால் வாதிக்கு என்ன நஷ்டம் ஏற்பட்டிருக்கும் என்பதை கணக்கிட்டே தீர்ப்பு வழங்க ஆர்வம் காட்டினார். வாதியின் உழைப்பும், அதில் அவர் செலவிட்ட தொகையும், பயிர் விளைந்ததால் அவருக்கு கிடைத்திருக்க வேண்டிய முறையான லாபம் எவ்வளவு என்பதை கணக்கிட்டார்.

அதன் அடிப்படையில் பிரதிவாதியின் ஆட்டு மந்தையின் ஆடுகளின் எண்ணிக்கையையும், அதன் விலை எவ்வளவு என்பதையும் கணக்கிட்ட தாவூது நபிகள், அந்த இரண்டு கூட்டுத்தொகையும் ஒன்றாக இருந்ததின் காரணத்தால் கீழ்க்கண்டவாறு தீர்ப்பு வழங்கினார்:

“நான் கணக்கிட்ட வகையில் வாதிக்கு ஏற்பட்ட நஷ்டமும், பிரதிவாதியின் ஆட்டு மந்தையின் மொத்த மதிப்பும் ஒன்றாக இருக்கின்ற காரணத்தால், வாதிக்கு ஏற்பட்ட நஷ்டத்தை ஈடு செய்ய பிரதிவாதி தன் ஆட்டு மந்தை முழுவதையும் வாதியிடம் ஒப் படைத்து விட வேண்டும்”.

இவ்வாறு அவர் தீர்ப்பு வழங்கினார்.

அந்த தீர்ப்பு இருதரப்பினருக்கும் நியாயமாகப் படவே இருவரும் அந்த தீர்ப்பை ஒத்துக்கொண்டனர்.

இந்த நிகழ்வை உன்னிப்பாக கவனித்துக் கொண்டிருந்த சிறுவர் சுலைமான், தாவூது நபிகளை நோக்கி, “என்னருமை தந்தையே, இந்த தீர்ப்பை இருவரும் ஏற்றுக்கொண்டாலும் சற்று ஆழமாக சிந்திக்கும் போது பிரதிவாதிக்கு நிரந்தரமான இழப்பு ஏற்பட்டுள்ளதை யாரும் மறுப்ப தற்கில்லை. காரணம் ஒட்டு மொத்த ஆட்டு மந்தையையும் அவர் இழந்து விடுகிறாரே?. அதற்கு பதிலாக, நான் இதற்கு மாற்றமான, அதே சமயம் எல்லோராலும் ஏற்றுக்கொள்ளும் படியான இன்னுமொரு தீர்ப்பை வழங்கலாமா? அதற்கு அனுமதியுண்டா தந்தையே?” என்று வினவி நின்றார்.

இந்த நிகழ்வின் மூலம், அரசரே ஆனாலும், நபியாக இருந்தாலும், தந்தையாக இருந்தாலும், ஒரு பிரச் சினையில் அவர் தீர்ப்பு சொல்லி விட்ட பிறகு அந்த தீர்ப்புக்கு ஒரு மாற்று கருத்தைச் சொல்வதற்கு வயது வரம்பின்றி எல்லோருக்கும் உரிமை உண்டு என்பதையும், அதனை வழங்கியது இஸ்லாமிய கோட்பாடு என்பதையும் உணர்ந்து கொள்ள முடியும்.

தாவூது நபிகள் புன்னகை பூத்தவர்களாக, “இதை விட நல்ல தீர்ப்பு ஒன்றிருந்தால் நீ என்ன? சாதாரண குடிமகனுக்கும் அதைச்சொல்ல உரிமை உண்டு. எங்கே உன் தீர்ப்பைச் சொல் பார்க்கலாம்” என்றார்.

சுலைமான் நபிகள் இவ்வாறு தனது தீர்ப்பை கூறினார்.

வாதிக்கு நிலம் சொந்தம், பிரதிவாதிக்கு ஆட்டு மந்தை சொந்தம். இரண்டு சொந்தத்திற்கும் பங்கம் விளைவிக்க கூடாது. அதே சமயம் நடந்து விட்ட அநீதிக்கு நீதி வழங்கியாக வேண்டும்.

எனவே பிரதிவாதி தன் ஆட்டு மந்தையை வாதி யிடம் ஒப்படைத்து விட வேண்டும். வாதி தன் நிலத்தை பிரதிவாதியிடம் கொடுத்து விட வேண்டும்.

ஆட்டு மந்தை குறிப்பிட்ட காலம் வரை வாதியிடம் இருக்க வேண்டும். அதனை அவர் முறையாக பராமரிக்க வேண்டும். அதே சமயம் அதிலிருந்து கிடைக்கும் பால், ரோமங்கள், குட்டிகள் ஆகிய பலன் களை அவர் முழுமையாக அனுபவித்து கொள்ளலாம்.

பிரதிவாதி அந்த நிலத்தை பண்படுத்தி உரமிட்டு நன்றாக பயிரிட்டு அந்த குறிப்பிட்ட கால அவகாசத்தில் விளைச்சலைப் பெருக்க வேண்டும். ஆடுகள் மேயும் போது பயிர்கள் எந்த நிலையில் இருந்ததோ அந்த நிலையை எட்டும் போது நிலத்தை வாதியிடம் ஒப்படைத்து விட்டு ஆட்டு மந்தைகளைப் பெற்றுக்கொள்ள வேண்டும்.

இவ்வாறு அவர் தீர்ப்பு வழங்கினார்.

இந்த தீர்ப்பின் மூலம் மிக துல்லியமாக நீதி நிலை நிறுத்தப்பட்டுள்ளது என்பதை உணர்ந்த தாவூது நபிகள், மகன் சுலைமானை ஆரத்தழுவி “சரியான தீர்ப்பை வழங்கினாய்” என்று வாழ்த்துச் சொன்னார்.

சற்று கால இடைவெளியில் இருவருக்குமே எந்த வித பாதிப்பும் இல்லாமல் இழந்தவை சரி செய்யப்பட்டது. இப்படிப்பட்ட நியாயமான தீர்ப்புகள் தான் இஸ்லாம் கூறும் சமத்துவம். பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு நியாயம் கிடைக்க வேண்டும் என்பதே இதன் குறிக்கோள்.

எனவே தீர்ப்புகள் ஒரு நியாயத்தின் அடிப்படையில் வழங்கப்பட்டாலும், நியாயத்தையும் தாண்டி தொலை நோக்கு சிந்தனையில் அந்த தீர்ப்புகள் திருத்தப் படலாம் என்பதற்கு இந்த நிகழ்வு ஒரு உதாரணமாக அமைகிறது. குறுகிய கால நன்மையைத் தாண்டி, நிரந்தரமாக நீண்ட காலம் நன்மை தரும் தீர்ப்பே சாலச் சிறந்தது என்பதையும் இதன் மூலம் அறிந்து கொள்ளலாம்.

இதுபோன்ற வரலாற்றை தெரிந்து கொள்வதோடு சந்தர்ப்பங்கள் வாய்க்கும் போது நீதியின் பக்கம் உறுதியாக நிற்க கூடிய சக்தியை நம் எல்லோருக்கும் எல்லாம் வல்ல அல்லாஹ் தந்தருள் புரிவானாக, ஆமின். 

‘மக்களில் இறைவனுக்கு மிகவும் பிரியமானவர், அவர்களில் மக்களுக்கு அதிகம் பயன்தருபவரே ஆவார்’ என நபி (ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள். (அறிவிப்பாளர்: இப்னு உமர் (ரலி), நூல்: தப்ரானீ)

‘ஒரு இறைவிசுவாசி மக்களுடன் நெருங்கி இனிமையாக பழகக்கூடியவராகவும், மக்களும் அவருடன் நெருங்கி பழகுபவர்களாகவும் இருக்க வேண்டும். எவரிடம் இவ்விரு அம்சங்கள் இல்லையோ, அவரிடம் எந்த நன்மையும் கிடையாது. மேலும், மக்களில் சிறந்தவர் மக்களுக்கு மிகவும் பயனளிப்பவரே’ என நபி (ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள். (அறிவிப்பாளர்: ஜாபிர் (ரலி), நூல்: தப்ரானீ)

இஸ்லாம் என்பது பன்முகத்தன்மை வாய்ந்த மார்க்கம். அதில் ஆன்மிகச் சிந்தனையும் உண்டு, அரசியல் பார்வையும் உண்டு. தர்ம சிந்தனையும் உண்டு, பொருளியல் கோட்பாடும் உண்டு. இறை வணக்க வழிபாடுகளும் உண்டு, மக்கள் இணக்க செயல்பாடுகளும் உண்டு. இல்லறம் சார்ந்த நல்லறமும் உண்டு. இதன் வரிசையில் மக்களுக்கு பயன்தரும் வகையில் செயல்பட வேண்டிய செயல்திட்டங்களும் அவற்றை விவரமான முறையில் விளக்கும் போதனைகளும் உண்டு.

ஒரு நாளைக்கு ஐந்து வேளைத் தொழுகை, ஆண்டுக்கு ஒருமுறை ரமலான் மாதத்தில் நோன்பு நோற்பது, தான தருமங்கள் செய்வது, ஆயுளில் ஒரு தடவை ஹஜ் செய்வது, ஆகியவற்றுடன் மட்டும் ஒரு முஸ்லிமுடைய நற்செயல் முடிந்து விடக்கூடியவை அல்ல.

அதையும் தாண்டி மக்களுக்கு நன்மை செய்வதிலும், அவர்களுக்கு பயன்தரும் வகையில் நடப்பதிலும் தான் ஒரு முஸ்லிம் பரிபூரணம் அடைகின்றான்.

மக்களுக்கு பயனளிப்பதின் வாயிலாக இஸ்லாம் பரிபூரணம் பெறுகிறது. இதுகுறித்து இறைவன் பேசுவதை பார்ப்போம்:

‘நம்பிக்கை கொண்டோரே! குனியுங்கள், சிரசை தாழ்த்துங்கள், மேலும் உங்கள் இறைவனை வணங்குங்கள், நன்மையைச் செய்யுங்கள், நீங்கள் வெற்றி பெறுவீர்கள்’. (திருக்குர்ஆன் 22:77)

இந்த வசனத்தில் தொழுகை, வணக்கம், நன்மை புரிவது ஆகிய மூன்று அம்சங்கள் இடம் பெறுகிறது. இங்கே நன்மை புரிவது என்பது மக்களுடன் சம்பந்தப்பட்டது. மற்ற இரண்டும் இறைவனுடன் சம்பந்தப்பட்டது ஆகும்.

நன்மை புரிவது என்றால், ‘உறவுகளுடன் சேர்ந்து வாழ்வது மற்றும் நற்குணங்களுடன் வாழ்வது ஆகும்’ என இப்னு அப்பாஸ் (ரலி) அவர்கள் விளக்கம் கூறுகிறார்கள். இதனால் ஏற்படும் பயன் என்பது வெற்றி ஆகும். இந்த வெற்றி என்பது சாதாரணமானது அல்ல, சொர்க்கமே கிடைக்கும் என்பதுதான் உண்மையான வெற்றி எனவும் அவர் விளக்கம் தருகிறார்.

ஒரு முஸ்லிம் தமது நற்குணங்களின் வாயிலாகவும், தமது நற்சேவையின் வழியாகவும் மக்களுக்கு பயன்தரும் வகையில் நல்லதை செய்யும் போது அவர் சிறந்த மனிதராகவும், வெற்றி வாகை சூடியவராகவும் போற்றப்படுகிறார்.

‘இறைவனுக்கு சில அடியார்கள் உண்டு. அவர்கள் மக்களுக்கு பயன்கள் அளிப்பதற்காக அவர்களுக்கு இறைவன் தமது அருட்கொடைகளை பிரத்யேகமாக வழங்குகிறான். அவர்கள் மக்களுக்கு பயன்தரும் காலமெல்லாம் இறைவன் அவர்களுக்கு தமது அருட்கொடைகளை நீட்டித்து கொடுக்கிறான். அவர்கள் பயன்தர மறுத்தால், அவர்களிடமிருந்து இறைவன் தமது அருட்கொடைகளை நிறுத்திவிட்டு மற்றவர்களுக்கு அவைகளை மாற்றிக் கொடுக்கிறான்’ என நபி (ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள். (அறிவிப்பாளர்: இப்னு உமர் (ரலி) நூல்: தப்ரானீ).

‘மக்களில் சிலர் நன்மையின் கதவுகளை திறந்த வண்ணமும், தீமையின் கதவுகளை அடைத்த வண்ணமும் உள்ளனர். மேலும் சிலர் தீமையின் கதவுகளை திறந்தும், நன்மையின் கதவுகளை அடைத்து இப்படியும் உள்ளனர். யாருடைய கரத்தின் வழியே இறைவன் நன்மையின் கதவுகளை திறந்து வைத்துள்ளானோ, அவருக்கு சுப சோபனம் உண்டாகட்டும். மேலும், யாருடைய கரத்தின் வழியே இறைவன் தீங்கின் கதவுகளை திறந்து வைத்துள்ளானோ அவனுக்கு நாசம் ஏற்படட்டும்’ என நபி (ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள். (அறிவிப்பாளர்: அனஸ் (ரலி) நூல்: இப்னுமாஜா)

‘எந்த ஒரு தலைவன் தேவையுடையவருக்கும், நலிந்தவருக்கும், வறுமையில் வாடுபவருக்கும் தமது கதவை அடைத்துக் கொள்கிறானோ, அவன் தேவையாகும் பட்சத்தில், அவன் வறுமையில் வாடும் பட்சத்தில், அவன் நலிந்து போகும் பட்சத்தில் வானத்தின் கதவுகளை இறைவன் அடைத்து விடுகின்றான்’ என நபி (ஸல்) அவர்கள் கூறினார்கள். (அறிவிப்பாளர் : முஆவியா (ரலி) நூல்: திர்மிதி)

பலவிதமான மக்கள் வாழும் உலகில் பலவிதமான தேவைகளும் ஏற்படுகிறது. பிறரின் தேவை அறிந்து அவருக்கு நம்மால் இயன்றளவு சேவையாற்றி பயனளிக்க வேண்டும்.

ஒருவருக்கு உதவி தேவைப்படும். இன்னொருவருக்கு பரிந்துரை தேவைப்படும். வேறு சிலருக்கு பொருள் தேவைப்படும். இவ்வாறு மனிதர்கள் மாறுபட மாறுபட தேவைகளும், சேவைகளும் மாறுபட்டுக் கொண்டேயிருக்கும். நம்மால் முடிந்தால் யாருக்கும் எந்தவிதத்திலும் பயன்அளிக்க முடியும்.

ஹகீம் பின் ஹிஸாம் (ரலி) அவர்கள் கூறும் போது, ‘காலையில் எனது வாசலில் தேவையுடையவர் எவரும் வராதபட்சத்தில் அப்போது நான் அறிந்து கொள்வேன், ‘இது எனக்கு ஏற்பட்ட சோதனைகளில் ஒன்று. இவற்றிலிருந்து விடுபட நான் இறைவனை வேண்டிக்கொள்வேன்’ என்கிறார்.

தேவையுடையவர் நமது வீட்டுக்கு வருவது நமக்கு சோதனையாகத் தெரிகிறது. ஆனால், வராமல் இருப்பது அந்த பெரியவருக்கு சோதனையாகத் தெரிந்தது. இவர்தான் மக்கள் பயனில் முழு அக்கறை கொண்டவர்.

அதாஉ பின் அபி ரபாஹ் (ரஹ்) கூறும்போது, ‘நீங்கள் உங்களின் சகோதரனை மூன்று தினங்களுக்கு மேலே கண்டு கொள்ளாவிடின், ஒன்று அவர்கள் நோயாளிகளாக இருப்பார்கள். எனவே, அவர்களிடம் சென்று நலம் விசாரியுங்கள். அல்லது ஏதேனும் செயல்களில் அவர்கள் ஈடுபட்டிருப்பார்கள். எனவே, அவர்களுக்கு உதவிடுங்கள். அல்லது அவர்கள் மறந்து இருப்பார்கள். அவர்களுக்கு நினைவூட்டுங்கள்’ என்று குறிப்பிடுகிறார்.

ஒருவர், ஹஸன்பின் ஸஹ்ல் (ரஹ்) அவர்களிடம் வந்து, தமது தேவை நிறைவேறிட பரிந்துரை செய்யும்படி வேண்டுகிறார். அந்தப் பெரியவரும் அவருக்கு பரிந்துரை செய்து, அவரின் தேவையை நிறைவேற்றி கொடுத்து விடுகிறார்.

இதற்கு அவர் பெரியவருக்கு நன்றி தெரிவித்தபோது, ஹஸன் பின் ஸஹ்ல் (ரஹ்), ‘நீர் நன்றி கூறுகிறீர். பொருளாதாரத்திற்குரிய சேவை வரியாக ‘ஜகாத்’ இருப்பது போன்று, முயற்சிக்குரிய ஜகாத்தாக இது போன்ற சேவை உள்ளது. இப்படித்தான் நாம் இதை காணுகிறோம்’ என கூறினார்.

‘முயற்சிக்குரிய ஜகாத் மக்களுக்கு பயன்தரும்படி நடப்பதே’ என்று ஒற்றை வரியில் ஒரு உன்னதமான உதாரணத்தை அவர் குறிப்பிட்டது வைர வரிகளால் உலக வரலாற்றில் பதியப்பட்டு பாதுகாக்கப்படுகிறது.

உமர் (ரலி) அவர்கள் ஆதரவு இல்லாத, பார்வையற்ற, வயதான சில விதவைப் பெண்களுக்கு தான் சேவையாற்றுவதாக உறுதிமொழி எடுத்திருந்தார். இதன் அடிப்படையில் இரவு நேரத்தில் அவர்களுக்கு தண்ணீர் புகட்டுவது உட்பட ஏராளமான சேவைகளை அவர் மனதார செய்து வந்தார். சில பெண்களின் வீட்டிற்கு உமர் (ரலி) இரவில் செல்வதை தல்ஹா (ரலி) கண்டுகொண்டு, அதை தெரிந்து கொள்ள அந்தப் பெண்களின் வீடுகளுக்கு பகல் பொழுதில் சென்றார். அப்போது அங்கு பார்வையற்ற வயதான பெண்கள் இருப்பதை கண்டு கொள்கிறார்.

‘உங்களிடத்திலே உமருக்கு என்ன வேலை? இங்கு வந்து அவர் என்ன செய்கிறார்?’ என தல்ஹா (ரலி) விசாரிக்கிறார். அதற்கு அந்தப்பெண்கள், ‘உமர் (ரலி) எங்களை பராமரிப்பதாக வாக்குறுதி கொடுத்துள்ளார். அதை நிறைவேற்ற எங்களிடம் வருகிறார். எங்களுக்கு பயன்தரும் சேவையில் அவர் ஈடுபடுகிறார். எங்களுக்கு நோவினை தருபவற்றை அவர் அகற்றிவிடுகிறார். குடிக்க தண்ணீரும் புகட்டுகிறார்’ என்றார்கள். இதைக்கேட்ட தல்ஹா (ரலி) உமரின் அடிச்சுவடுகளை பின்பற்றி தானும் நடக்க வேண்டும் என்று உறுதிபூண்டார்.

ஒரு நாள் உமர் (ரலி) இரவில் தூங்கிவிட்டார். எனவே, அந்தப்பெண்களுக்கு உதவிசெய்யச் செல்வதில் தாமதம் ஆகிறது. அந்த வீடுகளுக்கு அவர் தாமதமாக சென்றபோது, அங்கே அபூபக்கர் (ரலி) அவர்கள் உமரின் சேவையை செய்து கொண்டிருந்தார். உடனே உமர் (ரலி) ‘இந்த சேவையிலும் அபூபக்கர் (ரலி) என்னை முந்திவிட்டார்’ என்றார்.

‘யாருக்கு என்ன தேவை என அறிந்து அவர்களுக்கு பயனுள்ள சேவையை செய்திடவேண்டும்’ என இஸ்லாம் கூறுகிறது. ‘மக்களுக்கு செய்யும் பயனுள்ள சேவை இறைவனுக்கு செய்யும் சேவை’ என இஸ்லாம் புகழாரம் சூட்டுகிறது. அவர்தான் மக்களில் உயர்ந்தவர், சிறந்தவர், உன்னதமானவர்.

-மவுலவி அ. செய்யது அலி மஸ்லஹி, பாட்டப்பத்து, திருநெல்வேலி டவுன்.

பாவங்களில் எல்லாம் பெரும் பாவம் மது அருந்துதல் ஆகும். அதனால்தான் இஸ்லாத்தில் மது மட்டுமல்ல, போதை தரும் எந்த பொருளையும் அருந்துவது, உட்கொள்வது, வியாபாரம் செய்வது, பிறரை உட்கொள்ளத் தூண்டுவது போன்ற அத்தனை செயல்பாடுகளுமே ‘ஹராம்’ (முற்றிலும் விலக்கப்பட்ட ஒன்று) என்று கட்டளையிடப்பட்டுள்ளது.

அதுமட்டுமல்ல, பாவங்களில் முதன்மையானது, மற்ற பாவங்களின் ஆணிவேராக இருப்பது மது குடிக்கும் பழக்கம். மதுவின் ஆதிக்கத்தில் கட்டுப்பட்டு இருக்கும் மனிதன், கொலை- கொள்ளை-விபச்சாரம் போன்ற குற்றங்களையும் செய்யத்தயங்குவதில்லை.

சாதாரண நிலையில் இயங்கி கொண்டிருக்கும் மனிதனின் சிந்தனையை சீரழித்து, மூளையை கலங்கச்செய்து, நிலை தடுமாறும் நிலைக்குத் தள்ளிவிடும் ஆபத்து நிறைந்தது, மது போதை.

மதுவின் போைதயால் சிறிது நேரம் மதிமயங்கி இருக்கும்போது, தன்னுடைய கவலை, துக்கம், தொல்லைகளின் தீவிரம் குறைகிறது என்று மனிதன் தப்புக் கணக்கு போடுகின்றான். சிறிது சிந்தித்துப் பார்த்தால் எந்த அளவிற்கு மனிதன் தன்னையே ஏமாற்றிக் கொள்கிறான் என்பது புரியும். இதனால் அவனது உடல் நலமும் பாதிக்கப்படுகிறது.

இஸ்லாம் உலகில் தோன்றிய காலகட்டத்தில் அரேபியர்கள் வீண் விளையாட்டுகளிலும், கேளிக்கைகளிலும், கூத்துகளிலும் தங்கள் நேரங்களை விரயம் செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.

அண்ணல் எம்பெருமானார் (ஸல்) அவர்கள், ஏக இறைக்கொள்கையை எடுத்தியம்பும் போது, நற்குணங்கள் பற்றிய பிரச்சாரத்தையும் தீவிரப்படுத்தினார்கள். நற்குணங்கள், நற் செயல்கள் மூலம் இறைவனின் அருளைப்பெற முடியும் என்று மக்களிடம் விளக்கினார்கள்.

இதுதொடர்பாக இறைவசனம் ஒன்றையும் அல்லாஹ் எடுத்துக்கூறினான். மதுவைப் பற்றிய வசனங்களை அருளும்போது மக்கள் மனதில் அதன் தீமைகள் ஆழப்பதிய வேண்டும் என்பதற்காக மிக எச்சரிக்கையாக வசனங்களைத் தெளிவுபடுத்துகின்றான்.

“(நபியே!) மதுவைப் பற்றியும், சூதாட்டத்தைப் பற்றியும் உங்களிடம் கேட்கின்றனர். (அதற்கு) நீங்கள் கூறுங்கள்: “அவ்விரண்டிலும் பெரும் பாவங்களும் இருக்கின்றன; மனிதர்களுக்குச் சில பயன்களும் இருக்கின்றன. ஆனால், அவைகளில் உள்ள பாவம், அவைகளிலுள்ள பயனைவிட மிகப் பெரிது”. (திருக்குர்ஆன் 2:219)

மதுவில் பாவங்கள் தான் அதிகமாக உள்ளன என்ற எச்சரிக்கையைத் தொடர்ந்து, அந்த செய்தியை உள்வாங்கியவர்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் திருந்த ஆரம்பிப்பார்கள் என்ற எதிர்ப்பார்ப்பும் இந்த வசனம் மூலம் வெளிப்படுகிறது.

இந்த வசனம் இறங்கிய பிறகும் கூட சிலர் மதுவை விடுவதற்கு தயக்கம் காட்டினார்கள். காரணம் அப்போது அது முற்றிலும் தடை செய்யப்படவில்லை.

அப்துல் ரஹ்மான் ஆவ்ப் (ரலி) என்ற பெரும் சகாபி ஒருநாள் தன் நண்பர்கள் அனைவருக்கும் தன் வீட்டில் விருந்து வைத்தார். அதில் மது பானங்களும் பரிமாறப்பட்டன. இடையில் தொழுகையின் நேரம் வந்ததும், எல்லோரும் ஜமாத்தாக (கூட்டுத் தொழுகை) தொழ ஆரம்பித்தார்கள். தொழ வைத்த இமாமும்கூட மது அருந்தி இருந்தார். தொழுகையில் அல் காபிரூன் என்ற சூராவை ஓதிவரும் போது “நீங்கள் வணங்குபவைகளை நாங்கள் வணங்க மாட்டோம் என்ற பொருளில் ஓதுவதற்குப் பதிலாக நீங்கள் வணங்குபவைகளை நாங்களும் வணங்குவோம்” என்று ஓதிவிட்டார். மதுவின் ஆதிக்கத்தால் திருக்குர்ஆன் வசனத்தின் பொருளையே மாற்றிச்சொல்லும் அளவிற்கு சிந்தனையில் தடுமாறிவிட்டார்.

அதனைத் தடுக்கும் விதமாக கீழ்க்கண்ட திருக்குர்ஆன் வசனம் ‘வஹி’யாய் இறங்கியது. “நம்பிக்கையாளர்களே, நீங்கள் கூறுவது இன்னதென்று நீங்கள் அறிந்து கொள்ள முடியாதவாறு நீங்கள் போதையில் இருக்கும் சமயத்தில் தொழுகைக்கு செல்லாதீர்கள்.” (திருக்குர்ஆன் 4:43)

இந்த இறைவசனம் இறங்கியதுமே அத்தனை சகாபாக்களும் மது அருந்தி விட்டு தொழ வருவதை தவிர்த்தார்கள். ஒருநாளின் பல மணித்துளிகள் மது போதையிலிருந்து விடுபட்டார்கள். கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் மாற்றம் நிகழ்ந்தது. மதுவிற்கும் அவர்களுக்கும் இருந்த இடைவெளியும் நாளடைவில் அதிகமாகியது.

இன்னுமொரு முறை அருமை சகாபா உவைஸ் இப்னு மாலிக் (ரலி) அவர்கள் இதுபோன்று தம் நண்பர்களுக்கு விருந்து வைத்தார். அந்த விருந்திலும் மது பரிமாறப்பட்டது. அரேபியர்கள் கவி புனைவதில், கவி பாடுவதில் திறம்மிக்கவர்கள். விருந்து வைபவத்தைத் தொடர்ந்து கவி அரங்கம் அரங்கேறியது.

கவி பாடிக்கொண்டிருந்த அபி இப்னு வக்காஸ் (ரலி) அவர்கள் மதினத்து அன்சாரிகளை விட மக்கத்து குரைஷியர்கள் மிக உயர்ந்தவர்கள் என்ற பொருள் படும்படி கவிபாடினார். இதனைப் பொறுத்துக் கொள்ள முடியாத மதினத்து அன்சாரி ஒருவர் விருந்தில் பரிமாறப்பட்ட ஒட்டக எலும்பைத் தூக்கி அபி இப்னு வக்காஸ் (ரலி) அவர்களின் தலையில் பலமாகத் தாக்கினார். அங்கு ஒரு மிகப் பெரிய கலவரம் ஏற்படுவதற்கான சூழ்நிலை உருவானது. அப்போது இந்த இறைவனின் வசனம் இறங்கியது:

‘நம்பிக்கையாளர்களே, நிச்சயமாக மதுவும், சூதாட்டமும், சிலை வணக்கமும், அம்பெறிந்து குறிகேட்பதும் சைத்தானுடைய அருவருக்கத்தக்க செயல்களில் உள்ளவையாகும். ஆகவே இவைகளிலிருந்து நீங்கள் விலகி கொள்ளுங்கள். அதனால் நீங்கள் வெற்றியடைவீர்கள்’. (திருக்குர்ஆன் 5:90)

“மதுவாலும், சூதாட்டத்தாலும் உங்களிடையே பகைமையும், பொறாமையும் உண்டு பண்ணி அல்லாஹ்வின் ஞாபகத்திலிருந்தும் தொழுகையிலிருந்தும் உங்களைத் தடுத்து விடவே நிச்சயமாக சைத்தான் விரும்புகிறான். (ஆகவே) அவைகளிலிருந்து நீங்கள் விலகிக் கொள்ளுங்கள்”. (திருக்குர்ஆன் 5:91)

இந்த வசனங்களின் மூலம் மது ‘ஹராம்’ என்று முற்றிலுமாக விலக்கப்பட்டது.

இந்த செய்தியைக் கேட்டதும் அத்தனை சகாபாக்களும் ஏற்கனவே தங்களைப் படிப்படியாய் பக்குவப்படுத்தி கொண்டிருந்தவர்கள் உடனே அதனை கைவிட்டார்கள். செய்தி கேட்ட போது மது அருந்திக் கொண்டிருந்தவர்கள் கூட கைகளை வாயில் விட்டு வாந்தி எடுத்து மதுவை வெளியேற்றினார்கள். தங்கள் வீடுகளில் ஆண்டாண்டு காலமாய் சேமித்து வைத்திருந்த மது புட்டிகளை உடைத்து எறிந்தனர். மதீனத்து வீதியில் மது ஆறு கரைபுரண்டு ஓடியது. அனைவருமே அல்லாஹ்வின் கட்டளைக்கு அடிபணிந்தனர்.

அன்றுமுதல் இஸ்லாத்தில் போதையற்ற, தூய சிந்தனை ஒளிர்ந்தது. உடலையும், உள்ளத்தையும், ஆன்மாவையும் சீரழிக்கும் மது அன்றோடு அரபு பாலையில் குழி தோண்டி புதைக்கப்பட்டது.

மதுவின் தீமையை அனைவருக்கும் உணர்த்துவோம், போதையற்ற புது உலகை உருவாக்குவோம்.