கண்ணன் தந்த பொக்கிஷம்!

பகவான் கிருஷ்ணர் மேல் மிகுந்த பக்தி செலுத்தும் ஒரு பெண் துவாரகையில் வசித்து வந்தாள். உலகியல் கடமைகளைக் கூட மறந்து கிருஷ்ண பக்தியிலேயே காலத்தைக் கழித்தாள் அவள்.

ஆனால் பொருளாதாரப் பிரச்சனை உள்படப் பல்வேறு பிரச்சனைகள் அவள் வாழ்வில் இருந்தன. கண்ணன்மேல் பக்தி செலுத்தும் தனக்கு ஏன் இத்தனை பிரச்சனைகள் என அவள் வியந்தாள்.

இதைக் கண்ணனிடமே நேரில் கேட்போம் என ஒருநாள் துவாரகை அரண்மனைக்குச் சென்றாள்.

கண்ணன் அவளைப் பரிவோடு பார்த்தான். `சொல் பெண்ணே! என்ன சிக்கல் உனக்கு?` என்று வினவினான்.

கண்ணக் கடவுளை தரிசித்த பரவசத்தில் அவள் விழிகளில் ஆனந்தக் கண்ணீர் வழிந்தது. விழிநீரைத் துடைத்துக் கொண்ட அவள் தழதழப்போடு பேசலானாள்:

`உன்னையே பக்தி செய்து வாழ்கிறேன்! ஆனால் என் வாழ்வில் பொருளாதாரப் பிரச்சனை உள்படப் பல பிரச்சனைகள் இருப்பது ஏன்? பல கவலைகள் என்னைத் தின்கின்றன. இவற்றிலிருந்தெல்லாம் என்னைக் கடைத்தேற்றக் கூடாதா?`

அவளையே கூர்மையாகப் பார்த்த கண்ணன், `அதெல்லாம் இருக்கட்டும். நான் ஒன்று சொல்வேன். எனக்காக அதைச் செய்வாயா?` எனக் கேட்டான்.

"உன் விருப்பப்படி நடப்பதில்தானே எனக்கு ஆனந்தம்? நீ சொல்வதைச் செய்யத் தயாராய் இருக்கிறேன்.`` என்றாள் அவள்.

``என் விருப்பப்படி நடப்பதாகச் சொல்கிறாய். என் விருப்பமே நீ நடக்க வேண்டும் என்பதுதான்!`` என்று சிரித்த கண்ணன், அவளிடம் ஒரு கோணிப்பையை எடுத்துவந்து கொடுத்தான்.

முடிச்சுப் போட்டு இறுகக் கட்டப்பட்டிருந்தது அந்தப் பை.

"பெண்ணே! நான் சிறிது காலார நடக்கப் போகிறேன். நான் நடக்கும்போது இந்தக் கோணிப்பை உடன்வர வேண்டியது மிக அவசியம். என்னால் இதைச் சுமக்க முடியாது. இதை நீ சுமந்துகொண்டு என்னுடன் நடந்து வரவேண்டும்.

நான் எங்கெங்கே போகிறேனோ அங்கெல்லாம் இந்தப் பையை நீ சுமந்து வரவேண்டும். ஆனால் இதைக் கீழே இறக்கி வைக்கக் கூடாது. சொல். நீ அப்படி என்னுடன் சற்றுநேரம் வரச் சம்மதமா?"

திருப்பூர் கிருஷ்ணன்

மலர்மாலை கட்டச் சொல்வான், முத்துக் கோக்கச் சொல்வான் என்றெல்லாம் எதிர்பார்த்தால், ஓர் அழுக்கு மூட்டையைத் தூக்கிக் கொண்டு பின்னால் வரச் சொல்கிறானே?

ஆனால் கண்ணன் சொன்னால் செய்ய வேண்டியதுதான். அதில் மாற்றுச் சிந்தனைக்கு இடமில்லை.

அவள் மூட்டையைத் தூக்கிப் பார்த்தாள். சற்று கனமாகத்தான் இருந்தது. அதனால் என்ன?

`கண்ணா! கட்டாயம் சுமந்து வருகிறேன்.` என்றாள் அவள்.

`பெண்ணே! நான் சில நிபந்தனைகளைச் சொல்ல விரும்புகிறேன். இந்த மூட்டையை நீ கீழே வைக்காமல் தூக்கி வரவேண்டும்.

கீழே வைத்தாலோ, நான் சொல்லும்முன் திறந்து பார்த்தாலோ உன் உயிருக்கே ஆபத்து நேரும். என் நிபந்தனைக்கு உள்பட்டு இதைத் தூக்கிக் கொண்டு என் பின்னால் வர முடியுமா என்று யோசித்துச் சொல்!``

கண்ணன் சொன்னதைக் கேட்டு அவள் பதறிப் போனாள்:

`கண்ணா! என்ன பேச்சுப் பேசுகிறாய் நீ? இதில் யோசிக்க என்ன இருக்கிறது? நீ எதைச் சொன்னாலும் நான் செய்வேன். கட்டாயம் மூட்டையைச் சுமந்து உன் பின்னால் வருவேன். நீ உத்தரவிட்டால் அன்றி இதைத் திறந்து பார்க்கவும் மாட்டேன்!`

கண்ணன், மன நிறைவோடு, `சரி, அப்படியானால் என் பின்னால் வா` எனச் சொல்லி நடக்கலானான். அவள் மூட்டையைக் கையில் தூக்கியவாறு அவன் பின்னால் நடந்தாள்.

இது யாருக்கானது? யாரிடம் கண்ணன் இதைக் கொடுக்கப் போகிறான்? இதில் உள்ளே என்ன இருக்கிறது? எங்கே செல்கிறோம்?

ஒன்றும் தெரியவில்லை. ஆனால் மூட்டையின் கனத்தைச் சுமந்து கொண்டு நடக்க முடியவில்லையே? கண்ணா! இதைச் சுமக்கவும் நீதான் உடல்வலுவைத் தர வேண்டும்.

இப்படி நினைத்தவாறே நடந்தாள். மூச்சு வாங்கியது அவளுக்கு. பயணம் முடியாதா என்றிருந்தது.

பல இடங்களில் சுற்றிவிட்டு ஓர் இடத்தில் வந்து நின்றார்கள் அவர்கள். நம் நடைபயணம் இதோடு நிறைவடைகிறது என்று நகைத்தான் கண்ணன்.

`இப்போது மூட்டையை நீ கீழே இறக்கி வைக்கலாம், கேள்விகளையும் கேட்கலாம்!` என்றான்.

அவள் அப்பாடா எனக் கோணிப்பையைக் கீழே வைத்துவிட்டு, முகத்தில் வழிந்த வியர்வையை முந்தானையால் துடைத்துக் கொண்டாள். தாங்கள் எங்கு வந்திருக்கிறோம் என ஏறெடுத்துப் பார்த்தாள்.

என்ன இது? புறப்பட்ட இடத்திற்கே அல்லவா திரும்ப வந்திருக்கிறார்கள்? கண்ணனின் அதே துவாரகை அரண்மனையில் நின்று கொண்டிருந்தாள் அவள்!

இதென்ன ஜாலம்! மாயக் கண்ணனல்லவா அவன்? உண்மையில் அவள் நடந்தாளா, நடக்கவில்லையா? நடந்ததெல்லாம் சொப்பனமா?

அது கனவல்ல என்று நடந்ததால் வலிக்கும் கால்களும் சுமந்ததால் வலிக்கும் கைகளும் சொல்லின.

`கண்ணா! எதற்கு நடந்தோம்? ஏன் இங்கேயே திரும்பினோம்?` எனக் கேட்டாள் அவள்.

கண்ணன் வலக்கரத்தில் இருந்த புல்லாங்குழலை இடக் கரத்தின் உள்ளங்கையில் தட்டியவாறே மெல்லிய முறுவலுடன் பேசலானான்:

`மூட்டையைத் திறந்து பார்!`

மூட்டையின் முடிச்சை மெல்ல அவிழ்த்து உள்ளே இருந்தவற்றை வெளியே கொட்டினாள். வியப்பால் அவள் விழிகள் அகல விரிந்தன.

என்ன இது? அழுக்கு மூட்டை என்று நினைத்தோம். இது செல்வக் களஞ்சியமாக அல்லவா இருக்கிறது?

மூட்டைக்குள்ளிருந்து தங்கம் வெள்ளி வைரம் போன்றவற்றால் செய்த விலையுயர்ந்த ஆபரணங்கள் பொலபொலவென்று கீழே கொட்டின.

அவள் பிரமிப்போடு, `அழுக்கு மூட்டைக்குள்ளே இத்தனை செல்வங்களா!` என ஆச்சரியப்பட்டாள்.

`இவை அனைத்தும் உனக்குத்தான்!` என்றான் கண்ணன்.

`கண்ணா! என்னே என் பாக்கியம்! குசேலருக்கு அருளியதுபோல் அல்லவா எனக்கும் அருளியிருக்கிறாய்!` என அவள் நெகிழ்ந்தாள்.

`பெண்ணே! இந்த மூட்டையை நீ சுமந்துகொண்டு வந்தபோதும் இதே செல்வம்தான் மூட்டைக்குள் இருந்தது. ஆனால் அதை அறியாததால் அதைச் சுமப்பது உனக்குச் சங்கடமாக இருந்தது. இப்போது அறிந்த பிறகு பிரமிப்பாக இருக்கிறது. உனக்கு ஒரு ரகசியம் சொல்லட்டுமா?

இந்த மூட்டையில் உள்ளதை விடவும் உயர்வான பொக்கிஷங்களை ஏற்கெனவே உனக்குத் தந்திருக்கிறேன். அந்தப் பொக்கிஷங்கள் பற்றியும் நீ அறிந்துகொள்ளவில்லை! அதனால் வாழ்க்கைப் பாதையில் வருத்தத்தோடு பயணப் படுகிறாய்!`

உனக்கு மெய் வாய் கண் மூக்கு செவி என்ற ஐம்புலன்களைக் கொடுத்திருக்கிறேனே? உடல் இயங்க அதில் உயிரையும் இணைத்திருக்கிறேன்.

நீ கீழே கொட்டிய இந்தப் பொக்கிஷங்களில் ஒன்று கூட நான் ஏற்கெனவே உனக்குக் கொடுத்துள்ள பொக்கிஷத்திற்கு இணையாகாது. கீழே கொட்டிய பொக்கிஷங்களை நீ அனுபவிக்க வேண்டுமானால் நான் ஏற்கெனவே உனக்குக் கொடுத்துள்ள பொக்கிஷம் இருந்தால்தான் முடியும். யோசித்துப் பார்! அற்புதமான பொக்கிஷத்தை நான் ஏற்கெனவே உனக்குக் கொடுத்திருந்தும் நீ வருத்தத்தில் ஆழ்ந்தது சரிதானா?`

நீ என்மேல் பக்தி வைத்திருக்கிறாய். அது நல்லதுதான். உன் மனக் கவலைகளுக்கு பக்தி சிறந்த மருந்து. தொடர்ந்து பக்தி செய்.

ஆனால் அது மட்டும் போதாது. நான் உனக்கு ஏற்கெனவே அளித்துள்ள பொக்கிஷத்தின் மதிப்பை உணர்ந்து அதை நீ பயன்படுத்த வேண்டும். உன் உலகியல் கடமைகளைச் சரிவரச் செய்ய வேண்டும். கடின உழைப்பை மேற்கொள்ள வேண்டும். நான் உன் எசமானன் என்றும் நீ என் பணியாள் என்றும் சொன்னால் அதை ஒப்புக் கொள்வாயா?`

கேட்டான் கண்ணன். `கட்டாயம் ஒப்புக் கொள்வேன்!` என்றாள் அவள்.

`அப்படியானால் ஒன்றை யோசித்துப் பார். ஓர் எசமான் தன் பணியாள் தன்னைப் புகழ்ந்து கொண்டே இருப்பதை விரும்புவானா அல்லது தான் இட்ட பணிகளை அவன் செய்ய வேண்டும் என்று விரும்புவானா?`

அவள் சிந்தனையில் ஆழ்ந்தாள்.

`நீ பக்தியோடு வாழ்க்கை நடத்து. உன் மனக் கவலைகளை என்னிடம் விட்டுவிடு. தனக்குவமை இல்லாதவனின் தாள் சேர்ந்தவர்க்குத் தானே மனக்கவலையை மாற்ற முடியும்?

ஆனால் உனக்கு ஏற்கெனவே நான் கொடுத்த பொக்கிஷத்தின் மதிப்பை மறக்காதே! நாள்தோறும் கடின உழைப்பில் ஈடுபடுவாயானால் நீ விரும்பும் மேன்மைகள் தானே வந்து சேரும்.

மேட்டிலிருந்து பள்ளத்திற்குத் தண்ணீர் பாய்கிறதல்லவா? அது ஓர் இயற்கை விதி. அதுபோலவே உழைத்தால் கட்டாயம் முன்னேறலாம் என்பதும் கூட இன்னோர் இயற்கை விதிதான். பக்தி முக்கியம்தான். கூடவே உழைப்பும் மிக முக்கியம் என்பதை உணர்ந்துகொள்.

கடவுளான நானும் கூட, நானே படைத்த இயற்கை விதிகளுக்குக் கட்டுப்பட்டவன்தான். அதை நான்கூட மீற முடியாது. நல்லது. இந்தச் செல்வங்களையெல்லாம் எடுத்துக் கொண்டு சென்றுவா.`

அவள் பரவசத்துடன் கைகூப்பினாள்.

`கண்ணா! அர்ச்சுனனுக்குக் கீதோபதேசம் செய்த நீ இன்று இந்த அடியவளுக்கும் ஓர் உபதேசம் செய்திருக்கிறாய். நீ ஏற்கெனவே எனக்குத் தந்த பொக்கிஷங்களான மெய் வாய் கண் மூக்கு செவி என்ற ஐம்புலன்களும் என் உயிரும் எனக்குப் போதும். விலைமதிப்பற்ற அந்தப் பொக்கிஷங்களின் முன் இதோ கீழே கொட்டிக் கிடக்கும் இவை மதிப்பில்லாதவை. இவையெல்லாம் துவாரகை அரண்மனையில் உன்னிடமே இருக்கட்டும்.

நான் பக்தி யோகத்தில் ஈடுபட்டு பக்தி செய்வேன். கூடவே கர்ம யோகத்தில் ஈடுபட்டுக் கடினமாய் உழைக்கவும் செய்வேன். இதுதான் இன்று நான் பெற்ற ஞானம்!`

அவள் கண்ணனை வணங்கி விடைபெற்றுத் தன் இல்லம் நோக்கி கம்பீரமாக நடந்தபோது கண்ணனின் வலக்கரம் உயர்ந்து அவளுக்கு ஆசி வழங்கியது.

தொடர்புக்கு-thiruppurkrishnan@gmail.com